गणगोत

एक एक पारंबी होऊन वाढत आहे
वृक्ष निरंतर रेशीम गाठी जोडत आहे

ऊन असो वा पाऊस आणिक वादळ वारे
फुला फुला ला कुशीत घेऊन बहरत आहे

नाजुक पानांवेली मध्ये पुन्हा नव्याने
जीव स्नेह अनुबंध जोडण्या ओतत आहे

जिव्हाळ्याच्या, वात्सल्याच्या पायावरती
आनंदी गणगोत सोयरा नांदत आहे

--- आदित्य

बोलताना नेमके सांगायचे सुचलेच नाही

बोलताना नेमके सांगायचे सुचलेच नाही
'सांग' म्हणणारे तसे डोळे पुन्हा भिडलेच नाही.

श्वास होते गुंफलेले लाघवी गजऱ्याप्रमाणे
फूल कैसे कोणते गळले कधी कळलेच नाही

सांडले स्वप्नांतुनी मोती स्मृतींच्या आसवांचें
आठवांनी एरवी डोळे कधी भिजलेच नाही

सांगता होताच पडदा ओढला डोळ्यांपुढे की
सावली वा भास प्रेमाचे मुळी झालेच नाही

-----    आदित्य