देणाऱ्याचे हात माग तू

देणाऱ्याचे हात माग तू, दान नको

उगाच जळण्यासाठीचे सामान नको

म्हणूदेत आम्हाला भोळे श्रद्धाळू पण

देवच नाही म्हणणारे विज्ञान नको

मान स्वतःचा राखण्यास खोटा खोटा,

वेळोवेळी बळजबरी अभिमान नको

अगम्य आणिक अर्थावाचुन गाण्यापेक्षा

नकोस गाऊ, परंतु पोकळ तान नको

आठवणींचे पुस्तक चाळत जाता जाता

तुझी स्मृती नसलेले कुठले पान नको

माणसातला देव कुठे बघ सापडतो का

फक्त देवळातला मला भगवान नको

ठरले आहे तर मग पुरते झोकुन दे तू,

दोन क्षणांचे वरवरचे अवसान नको

बांध शीड तू स्वतः स्वतःच्या होडीचे, पण

होडीतुन वादळासवे संधान नको

आदित्य

घे पुन्हा अवतार तू

चंडिके, दुर्गे,भवानी घे पुन्हा अवतार तू

तारण्या आम्हास माते मार महिषासूर तू

रक्त उसळू दे धरेचे स्त्री कधी हरता कुठे

जन्म घे होऊन शक्ती, कर पुन्हा संहार तू

माजल्या आहेत रावण होऊनी वृत्ती इथे

माय भगिनी आमची नित सर्वथा मरते इथे

होउदे दे सीताच काली घे तुझी तलवार तू

चंडिके, दुर्गे,भवानी घे पुन्हा अवतार तू

हात लक्ष्मी पूजणारे आज उठती स्रीवरी

जन्म मातेचा विनाशी का ठरावा भूवरी

सोड तू कमलासना अन रुंडमाळा घाल तू

चंडिके, दुर्गे,भवानी घे पुन्हा अवतार तू

शारदे विघ्नेश्वरी जगदंब तू वरदायिनी

शक्ती तू शिवचण्डिका भय कष्ट संकट हारिणी

तेजगायत्री अम्हाला अमृताची पाज तू

चंडिके, दुर्गे,भवानी घे पुन्हा अवतार तू

होऊनी नतमस्तकी अर्पण तुझ्या चरणी भवानी

स्वीकरी वंदन तुझ्या या पामराचे दो करांनी

पेटुदे रुद्रास थोडा अंश पदरी घाल तू

चंडिके, दुर्गे,भवानी घे पुन्हा अवतार तू

पिंपळ

झाड पिंपळाचे आता सुरकुतले आहे

असोत हिरवे, परी जरासे सुकले आहे

किती उन्हाचे आणि मोसमी ऋतू बघितले,

तरी सावली देण्या अजुनी तरले आहे

पार मोकळा फूल-पिसारे फुलण्यासाठी

जणू मंदिरी उभी माऊली तुमच्यासाठी

कितीतरी जन्मांचे सार्थक घडले आहे

तरी सावली देण्या अजुनी तरले आहे

घडले अंकुर किती तुझ्या छायेच्या काठी

बाग नव्याने फुलले तव मायेच्या पोटी

अंगण अमृत कुंभांनी नांदवले आहे

तरी सावली देण्या अजुनी तरले आहे

जरा कुठे आधार हवा झाडाला आता

मायेचा शिडकावा बस शब्दांचा आता

फार कुठे, बस जरासेच ते दमले आहे

तरी सावली देण्या अजुनी तरले आहे

नकोत कुठल्या वेली अंगी मिरवायाला

नको मंजिऱ्या नको कळ्यांनी उगवायाला

सुख म्हणजे केवळ तुमचे हसणे उरले आहे

तरी सावली देण्या अजुनी तरले आहे

कधी वाटते एक एकटे अता मनाशी

एक एकट्या भिंती अन अंधार तळाशी

त्यात ऐकतो झाड जुने उन्मळले आहे

तरी सावली देण्या अजुनी तरले आहे

अत्तरात मी बुडून येतो

तुझी आठवण येता, डोळे मिटून घेतो

धुंद स्मृतींच्या अत्तरात मी बुडून येतो

तू नसता हृदयात अनामिक धडधड असते

तू असता चुकलेला ठोका जुळून येतो

तुझेच अल्लड स्वप्न फिरुनी रोज झिरपते

चिंब तुझ्या मग पावसात मी भिजून घेतो

कधी गुंतता तुझे नि माझे क्षण नकळत, मी

डोळ्यात तुला हळुवारपणे साठवून घेतो

वास्तवातुनी मी हसतो ते नावापुरते

आरशातुनी कधी एकटे रडून घेतो

भेटत नसलो तरी खुशाली कळून जाते

तू ना देता निरोप हा मग कुठून येतो?

कधी चांदणे खूण तुझी रेंगाळुन जाते

आणि सूर गझलेचे मी ओवाळुन देतो

आठवणींचा पिंपळ अजुनी हिरवा आहे

रोज तिथे जो पाऊस हळवा पडून येतो!