गंधवेल

ओल्या ओल्या हळदीमध्ये सांज रंगली
उन्हे सरींच्या सोबत अवघ्या नभी गुंतली
पाऊस होऊन मिसळुन जाता मातीतुन मी
गंधवेल सर्वांगी सृष्टीच्या दरवळली

मी धावावे तुला भेटण्या थेट नभातुन
अन भिजवावे तुजला हिरव्या दिशादिशातुन
कुंभ रिते तुझियावर होता माझे सारे
धरा सावळी रोमारोमातुनी बहरली

सुरू जाहले वाऱ्याचे थैमान भोवती
केशर कुंद धुक्यातुन उधळे धुळीसोबती
थरथरत्या वेलीस बिलगता तुषार अवचित
धुंद मिठीतुन तारुण्याची कळी उमलली

शुभ्र कळ्यांची काच तडकते गगनामधुनी
थेंब चमकती आकाशाच्या आरशातुनी
पाण्यावरती तरंग उठता अन ओसरता
पावसातली गाणी ओठांवर अवतरली

चैतन्याचा पाट खळाळे जागोजागी
कणाकणातुन सुप्त स्पंदने होती जागी
मिसळुन जाता सूर पावसातिल नात्याशी
तुझ्या नि माझ्या नात्याची चांदणी उगवली

कोरून जाता पाऊस ऐसी संध्या हृदयी
इंद्रधनूची उधळण मनपटलावर होई
गंधवेल उगवून माझिया अंगणामध्ये
आनंदाची धारा आयुष्यात बरसली

आदित्य

क्षणात एका जगून जातो

नजर भेटता नजरेला मी
खोल कुठेसे बुडून जातो
कितीक क्षण मी आयुष्याचे
क्षणात एका जगून जातो

तुषार उडवत हलके हलके
झरे फुलविशी लोभसवाणे
तुझ्या तेवढ्या हास्यावरती
सर्वस्वे मी लुटून जातो

मेघ अंबरी विहरून येतो
श्रावण होउन माझ्यापुरता
ऋतूत तुझिया चातकापरी
पावसात त्या भिजून जातो

काळ थांबतो, श्वास थांबतो,
नजर तेवढी बोलत असते
बांध मुक्या शब्दांच्या वेगे
डोळ्यांमधुनी फुटून जातो

अवघी सृष्टी जुळून येते
पूर्ण होउनी माझ्याभवती
त्याच ठिकाणी येउन पुन्हा
त्याच क्षणांना जगून जातो

वाट तुझी मी होतो अन तू
प्रवास होशी माझा सारा
तुझी सावली होतो मी अन
तुझ्याच वाटेवरून जातो

आदित्य

तुझेच होऊन गेले सारे

तुझेच होऊन गेले सारे माझे काही उरले नाही
सरला नाही असा एकही क्षण की विरही झुरले नाही

कातरवेळा घेऊन येती पाऊस ओला वाऱ्यावरती
पण विरहाच्या सरींमधुनी निखार काही विझले नाही

मधेच पडला पडदा मंचावरती माझा प्रवेश होता
उभी तिथे मी तिष्ठत अजुनी नाटक तैसे संपले नाही

खिडक्या दारे बंद जाहली तशी अडकले घरात माझ्या
रातीचा मग चंद्र निमाला, कुठे चांदणे उरले नाही

मार्ग थांबले की थांबवले, जरी पावले उमटत होती
तुझी पावले जशी हरवली, मार्गही पुढचे दिसले नाही

आदित्य

आठवणींची पालवी

आठवणींची पालवी जशी गळू लागली
चाहूल शिशिराची हृदयातुन सलू लागली

मोहरणे स्वप्नातच आता उरले केवळ
कळी कळी खुलण्याच्या आधिच मिटू लागली

थांबवले दररोज स्वतःला जळण्यापासून
आणि स्वप्नं बर्फ़ाची माझी जळू लागली

हातावरल्या रेषांमधले मार्ग बदलता
नियतीच्या खेळाची पद्धत कळू लागली

जाग अचानक आली मजला हुंदके ऐकून
अन प्राजक्तासवे रात्र ओघळू लागली

गर्दीमध्ये अनोळखी मी धडपडताना
सावलीसुद्धा माझी आता लपू लागली

आदित्य

फक्त एवढे जाता जाता

फक्त एवढे जाता जाता करून जा तू
आठवणींतून माझ्यापाशी उरून जा तू

बाग कोवळी सुकून गेली आहे माझी
गंध फुलांच्या श्वासांमध्ये भरून जा तू

काय म्हणावे अपुल्यामधील नात्याला या
एकदा तरी उत्तर याचे लिहून जा तू

हसता हसता निरोप घेताना शेवटचा
तुझे तेवढे डोळे ओले पुसून जा तू

जाशिलही ओलांडुन दर्या क्षितिजापाशी
किनाऱ्यासही थोडे ओले करून जा तू

साठवलेला पाऊस आता आटत आहे
शेवटचे डोळ्यांतून माझ्या गळून जा तू

आदित्य