तुझ्या फुलांचे अत्तर

सये तुला मी निरोप देताना डोळे पाणावुन गेले
तुझ्या फुलांचे अत्तर माझ्या श्वासाशी रेंगाळुन गेले

थिजले होते पाय तिथे त्या जागेवरती तू जाताना
किती न जाणो क्षण तैसे नजरेतुन सारे सांगुन गेले

अनेकदा मी आवरले हुंदके नाटकी हसता हसता
फुटला नंतर बांध केवढे मळभ शेवटी वाहुन गेले

कितीकदा वाटले म्हणावे 'थांब, सोडुनी नकोस जाऊ'
कधी वेळ तर कधी धीर नव्हता नि सांगणे राहुन गेले

अता कधी भेटशील तू या प्रश्नाचे काहूर मनाशी
विरहाच्या वणव्यातिल आगीमधुनी राती जाळुन गेले

तुला धाडले पत्र एकदा पत्ता ठाऊक नसतानाही
कुठूनसे मग दोन पारवे तुझी खुशाली सांगुन गेले

पुन्हा चालतो एकटाच मी जुन्या रोजच्या रस्त्यावरूनी
पुन्हा तुझ्या वळणावर भासाचे मृगजळ मज चकवुन गेले

वळून तू बघताना मागे उलगडला पट अपुला सारा
आठवणींतिल रंग नेमके चित्र आपुले काढुन गेले

आदित्य

चल होऊया पाऊस आपण

चल होऊया पाऊस आपण
तू माझा हो तसा तुझा मी
भिजवू आणिक भिजून जाऊ
एक होऊनी अंतर्यामी

चल होऊया समुद्र सरिते
मधील नाते विरघळणारे
एकमेकांत मिसळू दोघे
सौख्याने उजळून किनारे

चल खेळूया इंद्रधनूच्या
रंगांसंगे क्षितिजावरती
रंग देऊनी अपुला त्यासी
उधळू आनंदी बरसाती

चल होऊया मित्र नव्याने
मैत्रीचा मृदगंध दरवळू
व्यापुन सारा आसमंत
नवचैतन्याच्या सरी झरू

चल होऊया दोघे ओले
न्हाऊन हिरव्या रंगामधुनी
निथळू दे अंगावर पाणी
चहूकडे आभाळामधुनी

चल होऊया टिपटिपणाऱ्या
थेंबांचा आवाज अनामी
तू माझ्या प्रेमाची झरझर
कोसळता पाऊस तुझा मी

आदित्य

अदृश्य अश्रू संचिताचे

अदृश्य अश्रू संचिताचे हासुनी मी गाळतो
भेगाळल्या मातीत माझे बी सुखाचे पेरतो

जे जे मिळाले ते स्वतःचे मानले अन भोगले
जे जे कधी नव्हतेच माझे, अर्घ्य त्याचे सोडतो

वाटेतले काटे अता गालातुनी हसती मला
की मी अजूनी थेट अनवाणीच त्यांना भेटतो

माझ्याच कुठल्या अपयशाचे भूत वेताळापरी
पाठीवरी घेउन तयाचे रोज ओझे वाहतो

अंधार सध्या वाटतो मज सोबती माझा सखा
माझ्या चुकांना, वेदनांना तोच केवळ झाकतो

प्रत्येक जन्मी धावतो बघण्या यशाची पायरी
विश्राम मी घेतो मधे अन तोच मृत्यू गाठतो

काळोख रात्री वेदनांचे टोचणारे पुंजके
माझेच मानुन मी तयांचे बोचणे कुरवाळतो

आदित्य

वास्तवातला पाऊस

आकाशातील घन मनकवडा
तृषार्त हृदयी चिंब बरसतो
वास्तवातला पाऊस नकळत
स्वप्नांमध्ये रोज झिरपतो

आभाळाचे पुसून काजळ
टिपूस गळती खाली जैसे
डोळ्यांमधला मेघ अचानक
चंद्र चांदण्यातुनी उतरतो

कधी घेउनी येतो वादळ
थेट धडकतो घरास माझ्या
कधी घालुनी हळूच फुंकर
वेदनेस माझिया हसवतो

ओले असुनी दिवस जाळतो
वेदनेतल्या आगीमधुनी
आणि कोरड्या राती देखिल
जागुन डोळ्यांतुनी भिजवतो

आज अपेक्षा, उद्या उपेक्षा
असूनही आशेचा मोहर
रोज नव्या अश्रूंच्या ठायी 
अंधाऱ्या रातीस बहरतो

पाऊस राती काजळवाती
लावून ओल्या चांदण्यामध्ये
मंतरलेला चंद्र पावसामध्ये
मिसळुन मंद उजळतो

घेऊन येतो पाऊस काही
स्मृतींस माझ्या तुझ्या सोबती
पाऊस सरता ओलाव्याचा
भास तेवढा मागे उरतो

आदित्य