अदृश्य अश्रू संचिताचे

अदृश्य अश्रू संचिताचे हासुनी मी गाळतो
भेगाळल्या मातीत माझे बी सुखाचे पेरतो

जे जे मिळाले ते स्वतःचे मानले अन भोगले
जे जे कधी नव्हतेच माझे, अर्घ्य त्याचे सोडतो

वाटेतले काटे अता गालातुनी हसती मला
की मी अजूनी थेट अनवाणीच त्यांना भेटतो

माझ्याच कुठल्या अपयशाचे भूत वेताळापरी
पाठीवरी घेउन तयाचे रोज ओझे वाहतो

अंधार सध्या वाटतो मज सोबती माझा सखा
माझ्या चुकांना, वेदनांना तोच केवळ झाकतो

प्रत्येक जन्मी धावतो बघण्या यशाची पायरी
विश्राम मी घेतो मधे अन तोच मृत्यू गाठतो

काळोख रात्री वेदनांचे टोचणारे पुंजके
माझेच मानुन मी तयांचे बोचणे कुरवाळतो

आदित्य