तुझ्या फुलांचे अत्तर

सये तुला मी निरोप देताना डोळे पाणावुन गेले
तुझ्या फुलांचे अत्तर माझ्या श्वासाशी रेंगाळुन गेले

थिजले होते पाय तिथे त्या जागेवरती तू जाताना
किती न जाणो क्षण तैसे नजरेतुन सारे सांगुन गेले

अनेकदा मी आवरले हुंदके नाटकी हसता हसता
फुटला नंतर बांध केवढे मळभ शेवटी वाहुन गेले

कितीकदा वाटले म्हणावे 'थांब, सोडुनी नकोस जाऊ'
कधी वेळ तर कधी धीर नव्हता नि सांगणे राहुन गेले

अता कधी भेटशील तू या प्रश्नाचे काहूर मनाशी
विरहाच्या वणव्यातिल आगीमधुनी राती जाळुन गेले

तुला धाडले पत्र एकदा पत्ता ठाऊक नसतानाही
कुठूनसे मग दोन पारवे तुझी खुशाली सांगुन गेले

पुन्हा चालतो एकटाच मी जुन्या रोजच्या रस्त्यावरूनी
पुन्हा तुझ्या वळणावर भासाचे मृगजळ मज चकवुन गेले

वळून तू बघताना मागे उलगडला पट अपुला सारा
आठवणींतिल रंग नेमके चित्र आपुले काढुन गेले

आदित्य