खुणा

तुझ्या पुस्तकामध्ये 

जेवढी पाने असतील
प्रत्येक पानावरती 

माझ्याच खुणा दिसतील

गहिरे कागद वाचून 

काळीज ओले होता
शब्दांच्या माझ्या चिंध्या 

डोळ्यांच्या काचा पुसतील

माझी सारी स्वप्ने 

इथे स्वत: मी पुरली
इथेच आता त्यांची 

भुते नव्याने उठतील

तुझ्या सोहळ्यासाठी 

बरेच येतील, गातील
शब्दांच्या गर्दीमध्ये 

पण अर्थ तेवढे नसतील

जखमा पुसल्या जातील 

अश्रूंच्या  टपटपण्याने 

हृदयाच्या अंधारातील 

घाव मात्र चुरचुरतील

कशास पुन्हा काढू 

तुझी जुनी ती पत्रे
स्मृती विरूनी जातील 

नि भास उशाशी उरतील

आज भले तू गेलीस 

सोडून एकटे मजला
पण माझ्या असण्यासाठी 

तुझेच क्षण हुरहुरतील

----आदित्य देवधर

हत्या

मुक्यानेच ती जाता जाता रडून गेली
माउली तिला कशी एकटी टाकून गेली

डाव साधला ऐसा या दैवाने देखिल
कळी बिचारी फुलण्याआधीच खुडून नेली

तेजस्वी गंधाने पोटी दरवळणारी
ज्योत  देखणी पाण्यामध्ये विझून गेली

चैतन्याची धार वाहिली उगमातुन पण,
सृजनाची ती नदी कोरडी आटून गेली

गळा घोटला तिचा तिच्या जन्माच्या आधी
आमच्याच आईची जैसे हत्या केली

ती जोडून होती तुम्हास तुमची सृष्टी होऊन
नाळ तिच्या सृष्टीची का हो कापून नेली

--आदित्य देवधर

मोक्ष

मी:  देवाला अजूनही असं वाटत नाही कि माझं काम संपलंय?

       रोज येऊन विचारतो खरा!

तो:  अजून याला तिथेच राहुदे की संपलंय याचं काम ?

       संपलंय असं वाटतंय खरं !

मी व तो :  कधी मिळणार आहे मला मोक्ष?

----आदित्य देवधर

मायेचा हात

पडते इवले पाउल आणिक
ठसे उमटती सान कोवळे हृदयावरती
भिरभिरणारे डोळे बघता
तरळून जाते पाणी अलगद डोळ्यांपुढती

श्वास उतरती-चढती , देती
अस्फुट हुंदके थरथरत्या ओठांच्या मधुनी
साद घालती बोल बावरे
कवटाळून घेण्यास उराशी अंगावरती

नाजुक नाजुक कळीप्रमाणे
बंद कोवळी मूठ सांधती इवली बोटे
फूल उमलता मंजुळ रावे
भिरभिरती स्वप्नांना घेऊन पंखावरती

चंचल डोळे ओले बघुनी
होतो अपुला जीव कापरा कधी घाबरा
आणि पुसटसे हासू देखील
घेऊन जाते मनास अपुल्या स्वर्गावरती

किणकिणता पायांतील वाळे

नाद मनोहर कानांपाशी करिती गप्पा
उन पावसापरी बहरते
हसरी रडकी राग रागिणी हृदयाभवती

कधी खेळणे वाटे मजला
कधी लाघवी उशी शेवरी मउमऊशी
स्वप्नांतून ते रमून जाते
मायेचा मम हात ठेवता पाठीवरती


----- आदित्य देवधर

हसून पाहशील का

हसून पाहशील का वळून एकवार तू
भरून वाहशील का उरात प्रेमधार तू

बळे जपून ठेवले मनास कोंदणात मी
कटाक्ष एक टाकता क्षणात आरपार  तू

मधाळ हासता कधी मला खरेच भासते
नितळ चांदण्यातली झुळूक थंडगार तू

जरा कुठे विसावता तुझेच स्वप्न पाहतो
तुझ्यासवे सुखावतो, मनातला ऋतू ऋतू

जरा कुठे कधी भिडेल नेत्र दोन चारदा
क्षणात रोखुनी त्या कट्यार धारदार तू

सुरेल गाउनी करे विहंग वाहवा तुझी
वसंतही तुझ्याविना झुरे अशी बहार तू

कधी उदास वाटता, उरात भाव दाटता
उभा समोर ठाकतो, कधी मला पुकार तू

---आदित्य देवधर

याद

एक ही चेहरा हमें बस याद आये
दर्द का एहसास जब भी याद आये

भीतरी कोनेसे उठकर रो पडा गम
आँसुओ में मुस्कुराना याद आये

ढूंढ के हम थक गए दिल को हमारे
प्यार का उठता जनाज़ा याद आये

भूलके भी रात को सोते नहीं जब
ख्व़ाब को दिल से मिटाना याद आये

तरसा किये थे आपके दीदार को हम
यादको ही याद करना याद आये 

---आदित्य देवधर 

आपसे रुसवा न हमको कीजिये

जिंदगीभर दिल दुखाया है तुम्हारा
एक बस मौका हमें अब दीजिये
आपसे रुसवा न हमको कीजिये

रूठकर यूं छोड़के जाओ न हमको
जिंदगी से तोड़के जाओ न हमको
क्या करेंगे हम तेरे बिन, सोचिये
आपसे रुसवा न हमको कीजिये

क्या कहूं मजबूर था मैं इस कदर के
कह न पाया राज-ए दिल का चाहकरके
दर्द ए दिल कि ये जुबाँ सुन लीजिये
आपसे रुसवा न हमको कीजिये

आँख यादोंसे मेरी ऐसे भरी है
रात आंखोसे उतर ऐसी जली है
आगोश में अपने हमें बस लीजिए

आपसे रुसवा न हमको कीजिये 

-----आदित्य देवधर

आज मी झालो जुना

केवढी वर्षे उडाली 

आज ते कळते पुन्हा  

मी कधी चैतन्य होतो 

आज मी झालो जुना

आठवोनी सांग मजला 

मी नवा होतो कधी 

की नवा नव्हतो कधी 

अन जन्मलो ऐसा जुना 

देवही मजला म्हणाला 

'रे भल्या झिजला कसा तू 

शेकडो शतके उलटली 

मी कधी झालो जुना ?'

लावुनी देतील मजला
कोण पाटी अनुभवाची
कोण येऊन घालतील मज
हार मळका अन जुना

हे जुने सोने म्हणोनी 

मी आता हसतो स्वत:शी 

मिरवतो मोठे नव्याने

मी जरी झालो जुना 

------ आदित्य देवधर

मेरा मन

क्यूं नहीं लागे मेरा मन

क्यूं कहीं भागे मेरा मन
देखलो शायद वहीं पे
आह भरता हो मेरा मन

उड़ चले वो चाँद छूने
चांदनी की सेज बुनने
सो वहीं जाए अकेले
देखके सपने मेरा मन

एक बर्फीले जहां में
धुंद गीले आसमाँ में
बादलों में घर बनाके

बूंद बन जाये मेरा मन

एक तितली बनके आये
आप, और बस चल दिए
दो घड़ी रुकते ज़रा और
ले चले जाते  मेरा मन 

---------आदित्य देवधर 

जगण्याची ही मौज निराळी

जगण्याची ही मौज निराळी
मुक्त उडावे चिर आभाळी
तुडवून शिखरे उंच ढगांतील
लेऊन घ्यावे चंद्र कपाळी
हे जगण्याची मौज निराळी

हर रातीची नशा पिऊनी
अंधाराशी डाव मांडुनी
वळवू फासे मनाप्रमाणे
जिंकू अस्तित्वाची खेळी
हे जगण्याची मौज निराळी

झटणा-याचे हात बनू अन
उडणा-याचे पंख बनू
नाठाळांना वज्र बनोनी
हाणू दंडे भ्रष्ट कपाळी
हे जगण्याची मौज निराळी

एक वस्त्र भगवे अन हाती
निधडी शस्त्रे, निधडी छाती
मनगटावरी बांधून तारे
भिडू सर्वदा काळोखाशी.
हातावरच्या आखू रेषा
अमुच्या आम्ही, या आवेशा
मशाल देउ स्वातंत्र्याची
बंड उभारू चंडाळाशी
शपथ घेउनी अशी निघालो
आदित्याला स्मरून निघालो
लोळ वन्हीचे उडवून जाळू
घोर पिशाच्चे काळी काळी
हे जगण्याची मौज निराळी
तुडवून शिखरे उंच ढगांतील
लेऊन घ्यावे चंद्र कपाळी
जगण्याची ही मौज निराळी

---आदित्य देवधर

उम्मीद

मंजिलें लुटती गयीं और

फासलें भी बढ गए

चुटकीसी उम्मीद लेके

हौसलें फिर बन गए

शाख से पत्ते गिरे और
आँख से मोती गिरे
कुछ वहा मिट्टी बने और
कुछ बहारे बन गए

सह लिए हैं जुल्म इतने
बस तुम्हारी चाह में
दर्द से ऐसे जुड़े
हम-दर्द तेरे बन गए

ये कहाँकी बाढ़ है
जो ले न जाए कुछ कहीं
तेज ऐसी धार में बस
गम पुराने धुल गए

---- आदित्य देवधर 

जिंदगी

धूप में जलती जलाती और रुलाती जिंदगी
शाम को पलकोंके नीचे मुस्कुराती जिंदगी

दर्द में भीगी हुई बाती चिरागों में जले
इस बुझीसी जिंदगी को ही बुझाती जिंदगी  

रो रहा हो आसमाँ तब, जी उठे सारा जहां
बारिशों की धार में रोती भिगोती जिंदगी

एक ऐसा दिन भी आए जो जिए सालों कईं
एक ऐसी जिंदगी से दिल लगाती जिंदगी

रोशनी की ले सवारी, चल पडी जाने कहाँ
बंद मुठ्ठी से निकलके सांस लेती जिंदगी

---आदित्य

निर्माल्य

आता आलीच आहेस
तर हे निर्माल्य घेऊन जा

सुकलेल्या थंड कळ्या
थोड्या रिकाम्या करून जा

एक एक पाकळी आता
एक एक वेदना झाली आहे

बघ जमत असेल तर
थोडं ओझं कमी करून जा

----आदित्य देवधर 

प्रेम उपाशी

शब्दांच्या गर्दीत तेवढे 

प्रेम राहिले फक्त उपाशी
तरी हासतो चेहरा आणिक 

कोसळतो पाऊस मनाशी

झडून गेले शब्द पिसारे 

पान पान तुजला लिहिलेले
हळूच उलगडता ती पाने 

रिता  होतसे अभ्र उशाशी

अनोळखी नजरांची मजला 

सवय अताशा झाली आहे
शोधत बसतो गर्दीमधुनी 

दिसते का तू कुठे जराशी

काय म्हणोनी तुज मी मागू, 

तुझेच होते सारे काही
हृदय तेवढे फक्त असू दे 

तुझे एकटे माझ्यापाशी

काल अचानक दिसली मजला 

आठवणींचा वणवा उठला

ओळख पटता तुला तयाची 

चर्र जाहले खोल मनाशी

उरली आता पळे थोडकी 

असा निघालो सोडून तुजला
डोळ्यामधले चंद्र चांदणे 

गाळशील का जराजराशी

----आदित्य देवधर 

क्यूं चाहता है मन मेरा

क्यूं चाहता है मन मेरा

तितली बने, उड़के चले वो
बादलोंको चूमने और
भीग जाए मन मेरा
क्यूं चाहता है मन मेरा

सात रंगों में समाके
रंग की दुनिया बनाके
ले चले अपने परोंपे
रंग जान-ए  मन मेरा
क्यूं चाहता है मन मेरा

रोशनी की झील में, हर
शाम को डुबकी लगाके
बूँद किरनोंकी पिलाके
डूब जाए मन मेरा
क्यूं चाहता है मन मेरा

ले चला मैं रात के
रंगीन सितारे टिमटिमाते
बादलोंसे दूर, दुनिया
को बसाए मन मेरा
क्यूं चाहता है मन मेरा

-------आदित्य देवधर 

असेन मी ..

नसेन मी तुझ्यासवे
तरी तुला जपेन मी
तुझेच गीत होऊनी,
सुरांतुनी दिसेन मी.

मोहरेल अंग अंग,
येत सोहळा वसंत
रंग रंगुनी नवे
कळी कळी फुलेन मी

कृष्णकांत येत मेघ,
तहानली धरा भिजेल
थेंब थेंब होऊनी
उरातुनी झरेन मी

बीज एक अंकुरेल,
पालवी नवी फुटेल
स्पर्श कोवळे करून,
कोवळे हसेन मी

शेवटी उरेल काय,
श्वासही उडून जाय
सूर्य होऊनी स्वत:

तुझ्या तिथे असेन मी

इथे न मी, तिथे न मी
तरी तुला बघेन मी
शोधसी असा मला
कधी तुला कळेन मी?

---- आदित्य देवधर

एकदातरी

मजकडे बघायचेस वळून एकदातरी
दाखवायची मिजास म्हणून एकदातरी

वाद घालुनी बरेच रुसून जायचो मुळी
चोरुनी पहायचेस चुकून एकदातरी

तुझ्याच मैत्रिणीकडे बघून हासता कधी
राग राग व्हायचेस जळून एकदातरी

कितीकदा दिली तुला प्रिये तृषार्त हाक मी
मिठीत यायचेस विरघळून एकदातरी

भेटलो तुला जिथे तिथेच येत राहिलो
पुन्हा तशीच भेटशील म्हणून एकदातरी

आड आडुनी मला पहायचीस, जाणतो.
लाजुनी हसायचेस लपून एकदातरी

लिहीत राहिलो उदास, मूक प्रेमभावना
एक ओळ व्हायचेस हसून एकदातरी.

-----आदित्य देवधर 

अभंग पामराचे

आज अमृताचे डोही
मन आनंदे न्हाइले
मन भरोनिया तुझे
रूप सुंदर पाहिले

दोन डोळियांची माझी
सार्थ झालीया प्रार्थना
ओघळती गंगधार
सुख नयनी मावं ना

माझा गुरू माझा ईश
तूच माझा मायबाप
दर्शनाने आज तुझ्या
टळे सर्व कष्ट ताप

त्राण नाही पायी माझ्या
पोटामध्ये कण नाही
सुचते ना मज काही
काय मागू काय नाही

माथा ठेऊन चरणी
मज मिळे समाधान
नांदे इथे चराचर
कुणी थोर कुणी सान

याच तुझ्या दर्शनासी
माझा घडू दे प्रवास
माझे वैकुंठ इथेच
माझे इथेच कैलास

देई पामरास शक्ती 
भवसागर तराया
नाम तुझेच राहुदे
माझ्या मुखी देवराया

----- आदित्य देवधर

उतरती उन्हं

तिरीप रेंगाळून उन्हाची ओल्याने सळसळून जाते 

गंध केशरी लावून भाळी, लाटांतुन विरघळून जाते

मंद हासुनी क्षितिजावरती, ध्यानमग्न गंभीर जळाशी
खेळत खेळत बिंब मनोहर लाटांतुन खळबळून जाते

आठवणींचे जुने पिसारे पुन्हा उमलता मनी नव्याने
लाट मोकळी हासत हासत हृदयाशी खळखळून जाते












थवे दूरचे क्षितिजावरचे करिती स्पर्धा लाटांसंगे
वेचुन ऐशा माळा संध्या, गळी कोवळ्या माळून जाते

मऊ मऊ वाळूत खोडकर पाय नाचता संध्यासमयी
ठसे उमटती, वाहून जाती, सत्य केवढे कळून जाते.

एक एक लाटेच्या संगे खेळ चालती लोभसवाणे
खोड काढुनी पायांपाशी, घेऊन गिरक्या पळून जाते

खा-या खा-या चवीत ऐसे शहारणारे खारे वारे
पदर उडविता तुझा,  मनोमन नजर तुझ्यावर भाळून जाते

दोन तेवढी प्रेम पाखरे दूर बैसती बेटावरती
यौवन तेथे नव्या दमाने वा-यावर सळसळून जाते 

हातांमध्ये हात तिचा अन डोळ्यांमध्ये तिचेच रुपडे 
श्वास तेवढे निव्वळ बाकी,  अंतर सारे गळून जाते.

किनार ऐसी समुद्रतीरी लेऊन ओली उन्हे उतरती,
भाव भावना दाटुन येता, हृदय मुके कळवळून जाते 

----- आदित्य देवधर

पोरके अनुबंध सारे

पोरक्या  खिडकीतुनी कोकीळ कोणाला पुकारे
मन्मनी काहूर माजे, पोरके अनुबंध सारे

ओल ना उरली कुठे हृदयात तुझियावाचुनी
कोरडे कारंज झाले, कोरडे झाले फवारे

शब्द देखील सोडुनी गेले पुराणी लेखणी
अर्थ ना उरले मुळी आता जरी लिहिले उतारे

पाय सोडून बैसलो असता नदीशी एकटा
घेउनी येती स्मृतींना बुडबुडे, स्फुरती शहारे

मूक मी अव्यक्त मी पण वादळे मन्वंतरी
वाहुनी कित्येक लाटा फोडती दगडी किनारे

"का असा उरलास मागे का असा झुरतोस मागे"
काळजाचा एक एक तुकडा फुटे, मजला विचारे

 ---- आदित्य देवधर 

तेवढ्यासाठीच

तेवढ्यासाठीच चोरून पाहतो चेहरा तुझा
आसवांना गाळतो की हासतो चेहरा तुझा

एवढे विनवूनही तू सोडुनी गेली अशी
आजही डोळ्यांसमोरी दाटतो चेहरा तुझा

आरशामध्ये बघूनी एकटा व्याकूळतो
त्यातही मागे कुठेशी भासतो चेहरा तुझा

आठवांच्या दूरच्या नगरीत मी जातो कधी
तेथल्या प्रत्येक दारी पाहतो चेहरा तुझा

दाटतो माझा गळा अन दाटते नयनी धुके
पत्रांतुनी जेव्हा लिहाया लागतो चेहरा तुझा

सोहळ्यांचे मुखवटे मी घालतो, तू भेटता
भावनांच्या झिरमिळ्यांशी खेळतो चेहरा तुझा 

----आदित्य  देवधर