देव निघून गेला

देव निघून गेला

मायेचा ओलावा मागे ठेऊन गेला

देव तयाचे गावी अखेर निघून गेला

भक्तांच्या हृदयात वसावा असा निरंतर

प्रसाद दैवी स्वरा स्वरांतुन ठेऊन गेला

चाले ना नियतीच्या पुढती देवाचेही

हासत हासत निरोप प्रेमळ देऊन गेला

आशीर्वाद सुरांच्या रूपे देता देता

नतमस्तक अन डोळे ओले करून गेला

एक सूर विरहाचा लाखो ह्रदयांमधला

कृष्णाच्या वेणूत भैरवी भरून गेला

आठवणी उरतील तेवढ्या गाणी होऊन

तीर्थक्षेत्र गाण्याचे ऐसे बांधुन गेला

शब्द अपूरे पडले ज्या भगवंतासाठी

तोच स्वरांची ओंजळ पदरी घालुन गेला

चंद्र सूर्य हे उगवतील यापुढे सुद्धा, पण 

ग्रहण एक अदृश्य तयांना लावुन गेला

आदित्य

रात्र

हळुवार ओढुनी दुलई मंद धुक्याची

निःशब्द पहुडली रात्र निळ्या रंगाची

मी कवळुन घेता अंधाराला माझ्या

विसरूनिया जाते ओळख अस्तित्वाची

झिरपते चांदणे मंद मंद श्वासात

उतरते क्षितिज घेऊन चंद्र डोळ्यांत

बोलवता कुठला पैलतीर पायांना

तरळते अनामिक नशा गूढ रस्त्यांची

आकाशमितीचे स्पंदन अंगी येते 

मन गोठुनिया हृदयाशी गोळा होते

मी हरवुन जातो सृष्टीच्या रंगात

अन् अलगद नेतो काळ मला डोहाशी

अस्तित्वाच्या पलीकडल्या जगताचा

मी होऊन जातो भाग त्याच सृष्टीचा

स्वप्नांचा कोठे गाव लागतो तेथे

संबंध ठेवण्यापुरता मर्त्य जगाशी

मी रोज रोज त्या वेशीपर्यंत जातो

अन् तोच बंद दरवाजा तेथे असतो

मग कोण मला तेथुनिया ओढुन नेते?

परतीच्या वाटेवरती क्षितिजापाशी

रोज चालतो एकच प्रवास ऐसा

रात्रीच्या गर्भात हरवण्या जैसा 

मग ऐलतिरावर सूर्य उगवतो माझा

घेऊन मनीषा वास्तवात जगण्याची

आदित्य

किनारा किनारा

निळ्या सागराचा 

निळा गाज वारा

जुळू दे मनाशी

मनाचा किनारा

तुझा भास होतो,

तुझा श्वास होतो,

तुझे स्वप्न होतो,

शहारा शहारा

कधी सांजवेळी,

पहाटे अवेळी, 

तुझ्या आठवांचा

नभाचा इशारा

तुझ्या लाघवाचा

तुझ्या श्रावणाचा

उरी जन्म घेतो

सुगंधी धुमारा

तुझा हात हाती

निशी-गंध राती

सवे संथ अपुल्या

किनारा किनारा

आदित्य