रात्र

हळुवार ओढुनी दुलई मंद धुक्याची

निःशब्द पहुडली रात्र निळ्या रंगाची

मी कवळुन घेता अंधाराला माझ्या

विसरूनिया जाते ओळख अस्तित्वाची

झिरपते चांदणे मंद मंद श्वासात

उतरते क्षितिज घेऊन चंद्र डोळ्यांत

बोलवता कुठला पैलतीर पायांना

तरळते अनामिक नशा गूढ रस्त्यांची

आकाशमितीचे स्पंदन अंगी येते 

मन गोठुनिया हृदयाशी गोळा होते

मी हरवुन जातो सृष्टीच्या रंगात

अन् अलगद नेतो काळ मला डोहाशी

अस्तित्वाच्या पलीकडल्या जगताचा

मी होऊन जातो भाग त्याच सृष्टीचा

स्वप्नांचा कोठे गाव लागतो तेथे

संबंध ठेवण्यापुरता मर्त्य जगाशी

मी रोज रोज त्या वेशीपर्यंत जातो

अन् तोच बंद दरवाजा तेथे असतो

मग कोण मला तेथुनिया ओढुन नेते?

परतीच्या वाटेवरती क्षितिजापाशी

रोज चालतो एकच प्रवास ऐसा

रात्रीच्या गर्भात हरवण्या जैसा 

मग ऐलतिरावर सूर्य उगवतो माझा

घेऊन मनीषा वास्तवात जगण्याची

आदित्य