रोज दिवाळी

अवतरली दीपांची माला
नक्षत्रांची प्रभा लेऊनी
लाजेने निस्तेज चांदण्या
अन उजळे अवसेला अवनी

प्रकाश उधळे कणाकणातुन
असंख्य किरणे नवतेजाची
तिमिर ओसरे अज्ञानाचा
लख्ख सोयरी दिशादिशांची

लखळखणारे कैक काजवे
दिवे घेउनी पाठीवरती
लवलवत्या ज्योतींच्या समयी
जणू अंगणी स्वैर नाचती

उजळोन काळा निजतम अवघा
सूर्य उगवला प्रत्येकाचा
राख जाहली रिपू रिपूंची
राम चहुकडे आनंदाचा

सृजनाचा अवतार दीप हा
हाच दीप उद्धार तमाचा
प्रेमाचीही ऊब तयाची
तेजस्वी ओंकार मनाचा

चला जागवू ज्ञानदीप मग
तुमच्या अमुच्या रोज मनातुन
सौख्याचा नित घडो महोत्सव
रोज दिवाळी घरा घरातुन

आदित्य

काळ कधीही कोणासाठी थांबत नाही

काळ कधीही कोणासाठी थांबत नाही
रोजच मरणे, तिळतिळ तुटणे संपत नाही

एक मित्र अन गुरू लाभला निर्गुण ईश्वर
निर्विकार पण तोही काही बोलत नाही

सोडुन आलो कितीक शहरे तुला विसरण्या
स्मृती तयांची परंतु पिच्छा सोडत नाही

मावळतीला सूर्य बुडोनी गेल्यावरती
उजेड नाही म्हणून रडणे चालत नाही

शेवट काही नसेल जर दु:खांचा माझ्या
वेदनेस गोंजारून जगतो, हरकत नाही

पाप पुण्य चे हिशोब माहित असून येथे
कोण भक्त होऊन आमिषे भोगत नाही?

वाट पाहतो रोज तुझी मी निर्मळ कविते
मुक्त निरंतर घन-घन जोवर बरसत नाही

आदित्य

पौर्णिमेचा चंद्र माझा

पौर्णिमेचा चंद्र माझा
चांदण्याचा रंग माझा
गंधवेड्या चांदराती
तू कधी होशील माझा

रातराणी दरवळूदे
गंध माझा विरघळूदे
अंतरी येशील का तू
होऊनिया श्वास माझा

चांदण्यांमधुनी भिजावे
अन तुला भिजवून जावे
मी तुझा पाऊस होते
अन तुझा मृदगंध माझा

चांदण्याचा स्पर्श व्हावा
आठवांवर न्यास व्हावा
अन उठावे भास ऐसे
की शहारे देह माझा

लहरुनी पानांवरोनी
झिरपुनी खिडकीमधूनी
चांदणे देऊन जातो
पौर्णिमेचा चंद्र माझा

आदित्य

काळे काळे

नकोच काही आता जगती काळे काळे
सफेद कपडे कृत्य झाकती काळे काळे

निळे निळे आभाळ कधी का नको कुणाला
परी ढगांचे रंग सुखवती काळे काळे

पांढरपेशा स्वच्छ मनांवर दिसती पाट्या
'नको मुखवटे आणिक चेहरे काळे काळे'

निषेध होतो सच्च्या शब्दांचा कारण की
डाग कागदावरती पडती काळे काळे

आरशामध्ये उमटे ना प्रतिबिंब अचानक
तेजही कसे होऊन गेले काळे काळे

लावला जरी आज दिवा प्रत्येक घराशी
अथांग हे अवकाश उद्याचे काळे काळे

आदित्य

पुरे अता

तेच तेच गोड गोड बोलणे पुरे अता
भेटुनी सुद्धा उपास पाळणे पुरे अता

रोज मी विचारतो कि प्रेम व्हायचे कधी
रोज तू 'उद्या उद्या' सुनावणे पुरे अता

एकटेपणास मी तसा जरी सरावलो
सात वाजता तुझे दुरावणे पुरे अता

गोडवा कधी तरी टिपून घेऊदे मला
ओठ फक्त तू कपास लावणे पुरे अता

साद मी दिली क्षणात हाक ऐकता तुझी
हाक तू अशी दुजास मारणे पुरे अता

संभ्रमात राहिलो कि भाळलीस तू सुद्धा
'प्रेम प्रेम' रोज रोज खेळणे पुरे अता

आदित्य