काळ कधीही कोणासाठी थांबत नाही

काळ कधीही कोणासाठी थांबत नाही
रोजच मरणे, तिळतिळ तुटणे संपत नाही

एक मित्र अन गुरू लाभला निर्गुण ईश्वर
निर्विकार पण तोही काही बोलत नाही

सोडुन आलो कितीक शहरे तुला विसरण्या
स्मृती तयांची परंतु पिच्छा सोडत नाही

मावळतीला सूर्य बुडोनी गेल्यावरती
उजेड नाही म्हणून रडणे चालत नाही

शेवट काही नसेल जर दु:खांचा माझ्या
वेदनेस गोंजारून जगतो, हरकत नाही

पाप पुण्य चे हिशोब माहित असून येथे
कोण भक्त होऊन आमिषे भोगत नाही?

वाट पाहतो रोज तुझी मी निर्मळ कविते
मुक्त निरंतर घन-घन जोवर बरसत नाही

आदित्य