शेवटची भेट

 अपुल्या शेवटच्या भेटीचा 

पाऊस अजूनही आठवतो

कधी अवेळी एकांती मग

पुनश्च डोळ्यांतुन कोसळतो

कधी उमगले नाही की ती

भेटच शेवटची होती

क्षण ओसरले किती तरीही

श्वास एकटा गहीवरतो

गहिऱ्या हिरव्या डोहामध्ये 

तुझ्या स्मृतींना लोटून देखिल

विस्कटलेल्या आठवणींतुन

जीव अजूनी घुटमळतो

क्षितिजावरती पेरत जाता

अपुल्या आठवणींच्या बागा

सुगंध मुक्याने इथे कोरड्या

अश्रूंसंगे दरवळतो

आदित्य

अमृताचे कुंभ जैसे..

 अमृताचे कुंभ जैसे चांदण्यातुन ओघळावे,

मी तुला हलकेच माझ्या भोवताली पांघरावे.

दाटले असता कधी नयनी बिलोरी चंद्र माझ्या,

मेघ मोती होत जावे अन मिठीतुन कोसळावे

ओंजळीतुन सांडता कविता कधी वाळूप्रमाणे,

वेचताना शब्द तेथे मोतियाचे सापडावे

शब्द माझे बापडे होतात जेव्हा मूक काही,

तू अशा कवितेस माझ्या डोळीयांतुन ओळखावे.

भेटलो नाही जरी प्रत्यक्ष आपण एकदाही,

पापण्यांतुन स्वप्न माझे रोज नयनी पाझरावे.

आठवांच्या पुस्तकाचे नेमके ते पान यावे,

हासणे ते आठवावे, अन् तुझे मी होत जावे

आदित्य