रोज तुझ्या प्रेमात

तुला पाहता स्वतःस पुरता विसरून जातो
रोज तुझ्या प्रेमात नव्याने हरवुन जातो

नजरेमधला भाव कधी ओठांवर येता
अबोल गाणे डोळ्यांमधले सुचवुन जातो

प्रकाश तव हास्याच्या ज्योतीमधुनी अवघ्या
क्षणांस साऱ्या प्रसन्नतेने उजळुन जातो

खट्याळ वारा उडवुन तव नाजूक बटांना
गंध कोवळा लेऊन मजला बिलगुन जातो

जादू चाले तुझी पावसावरती देखिल
तू नसता तो खिन्न मनाने परतुन जातो

संध्याकाळी हसून तू जाताना क्षण तो
स्वप्नमंजुषा धुंद क्षणांची उघडुन जातो

आदित्य

टपोरी

आमचा आपला टपोरीपणा
थोडा त्यावर मुजोरीपणा
नसेल पटला ज्याला त्यांनी
खुशाल मिजासखोरी म्हणा

कुणी कशाचे दु:ख करावे
कधी कुणाचे शब्द खुपावे
कशास आम्हा चिंता याची
उगाच नुसता हळवेपणा

थेट बोलतो हृदयामधले
नाटक नसते अधले मधले
असाल जैसे वागू तैसे
जमतच नाही फसवेपणा

असेल मैत्री लाख शिव्यांशी
अंधारातील मंद दिव्यांशी
प्रकाश घेतो त्यांचा माथी
यथेच्छ त्याला चोरी म्हणा

आदित्य

तुझ्याच सोबत

तुझ्याच सोबत रहायचे मज आहे आता
स्वप्नांमधुनी जगायचे मज आहे आता

कसा तुला मी भेटू पुन्हा धुंद क्षणांतून
आठवणींतून उरायचे मज आहे आता

काय वाटते म्हणून सांगू तुझियाबद्दल
शब्दांमधुनी सुचायचे मज आहे आता

दाटून येता पाऊस नयनी तुझ्या कधीही
अश्रू होऊन वहायचे मज आहे आता

चाकरीतुनी श्वासांच्या मी सुटलो आहे
तुझ्या स्पंदनी स्फुरायचे मज आहे आता

--- आदित्य

तुझे होत जाणे

तुला पाहताना कसे काय जाणे
सुचे पावसाला तुझे गीत गाणे
मृदगंध वाहून आणे स्वरांना
भिजुनी तयांतून तुझे होत जाणे

स्वप्नांस माझ्या तुझा स्पर्श होतो
तुझ्या पावसाचाच मी थेंब होतो
उडतो नभातुन तुझिया सवे मी
जसे पारवे दोन प्रेमी दिवाणे

किती साठवू सौंदर्य लाघवाचे
डोळ्यांत माझ्या तुझ्या आठवांचे
घेऊन येतो पाऊस त्यांना
वेळी अवेळी करुनी बहाणे

मोत्या प्रमाणे असे हासते तू
मला श्रावणाची सर भासते तू
कधी उन्हाचे कधी पावसाचे
नाते नवे रोज वेडे शहाणे

झोकात उडवे वारा बटांना
फुटती धुमारे अवखळ क्षणांना
वाहून गंधास हलकेच येथे
संदर्भ उजळून जाती पुराणे

अशात माझी तुझी भेट होता
पाऊस तेथेही हजर होता
झेलून डोळ्यांतले थेंब अलगद
तुझ्या पावसाने भिजून जाणे

आदित्य

शिशिर

जुन्या स्मृतींच्या अडगळीतुनी बघ मी तुला सापडतो का
पाने माझी उलगडताना हात तुझा  थरथरतो का

कितीक गहिऱ्या भाव भावना असतील थिजल्या मनामधे
अर्थ तयांचे कधी उमजता शब्द कुठे अडखळतो का

तू नसताना श्वास मला मी उधार देऊन शिल्लक उरतो
मी नसताना मला शोधण्या श्वास तुझा धडधडतो का

शिशिर कधीचा सहवासाची पिवळी पाने गाळत आहे
कधी वेचता निवडक पाने जीव तुझा गहिवरतो का

पाऊस हल्ली मजला पूर्वीइतका ओला भासत नाही
बघ ओलावा त्याच्याकडचा तुझ्याकडे सापडतो का

मी जाताना अश्रू माझे सोडून जाईन तुझियासाठी
सांग तुझ्या डोळ्यातून नंतर अश्रू तो ओघळतो का

आदित्य

दरवर्षी पाऊस येतो

दरवर्षी पाऊस येतो
ओले ओले करून जातो
चिंब चिंब गात्रांना पुन्हा
झिंग नव्याने देऊन जातो

ओल्या हिरव्या रंगांमधल्या
नवलाईची धरणी वरती
मुक्त करांनी करुनी उधळण
मेघ रिकामे करून जातो

आडोशाला पक्षी दोघे
बावरलेले अल्लड थोडे
अंतर त्यांच्यामधले नकळत
मिठीमधूनी मिटवुन जातो

अंग अंग रोमांचित करुनी
मंत्रमुग्ध सहवास होऊनी
भिजलेल्या रात्रीतून देखील
स्पर्शाने पेटवून जातो

पाऊस ऐसा हृदयी वसतो
स्मृतींतूनी हळुवार झिरपतो
ओठांवरती अलगद ओले
गाणे त्याचे देऊन जातो

--- आदित्य

श्वास मोजके मागुन घेतो

श्वास मोजके मागुन घेतो

देवळात व्यवहार नेमके जगावयाचे मांडुन येतो
अन स्वप्नांना गहाण ठेऊन श्वास मोजके मागुन घेतो

आरशात दिसणारा माणूस कोण असावा बरे कळेना
ओळख त्याची पटण्यापुरती तिथेच त्याला ठेऊन घेतो

इतक्या लक्ष्मणरेषा अवतीभवती  माझ्या काढून गेले
तरी नव्याने रोज एकदा रावण मजला ओढून नेतो

रोज सकाळी सूर्य उगवता साठवून घेतो मी थोडा
कैक भुतांना जळण्याला मग माझ्याकडचा प्रकाश देतो

कोसळताना पाऊस त्याच्या सर्वस्वाला अर्पण करुनी
सृजनाचे चैतन्य नव्याने घटाघटातुन धरेस देतो

आठवणींनी शहारलेले श्वास स्पंदता कणाकणातून
धुंद स्मृतींचा सुगंध त्यांचा भूतकाळ ओलांडुन येतो

--- आदित्य

सावली

सूर्य अस्ताला निघोनी 

रात्र उगवू लागली
मी तरीही शोधतो 

अजुनी स्वतःला सावली

पांघरोनी भीड दिवसा 

कोंडलेल्या भावनांच्या
जाणिवांची वेदना 

रात्री पुरी ओशाळली

जे मिळाले तेच तैसे 

चालवोनी घेतले
स्वप्न स्वप्नातच पहाया 

झोप राखुन ठेवली

श्वास माझे जुंपलेले 

ओढण्या आयुष्य आणिक
चक्र माझ्या पावलांची 

आंधळयाने धावली

ऊन वा अंधार 

सोसायास मी निर्ढावलो

ओल मायेची स्वतःच्या 

आसवांनी साधली

आदित्य

धुंद वाटा

धुंद हरवल्या वाटांमध्ये
सापडलो मी आज मला
स्वप्नांमधुनी तरंगताना
बहर प्रेमाचा फुलला

भारून सारा आसमंत
वर्षावातून अनुरागाच्या
अल्लड अवखळ मेघ नव्याने
इंद्रधनू वरती झुलला

ओल्या हिरव्या रंगांमध्ये
न्हाऊन उडता दोन पाखरे
तुषार अवघ्या नभी उधळूनी
चिंब पिसारा अवतरला

गूज सांगते लाडिक बिलगून
धुके कुंद घनदाट असे
की वाटावे मिठीत येऊन
पाऊस गाणे गुणगुणला

भाव भावना मनी उमलता,
स्पर्श शहा-यातुनी वाहता
गंध मनीचा मिसळून
मातीसंगे भवती दरवळला

गोल टपोरे मोती बरसून
सजवे पाऊस रूप तुझे अन
स्मृतींत अलगद चिरतन क्षण हा
ओठांनी हलके टिपला

नितांत निर्जन रानामध्ये
हात घेऊनि हाती ऐसे
श्वासांमधले अंतर संपून
काळ मिठी मधुनी थिजला

----आदित्य

गणगोत

एक एक पारंबी होऊन वाढत आहे
वृक्ष निरंतर रेशीम गाठी जोडत आहे

ऊन असो वा पाऊस आणिक वादळ वारे
फुला फुला ला कुशीत घेऊन बहरत आहे

नाजुक पानांवेली मध्ये पुन्हा नव्याने
जीव स्नेह अनुबंध जोडण्या ओतत आहे

जिव्हाळ्याच्या, वात्सल्याच्या पायावरती
आनंदी गणगोत सोयरा नांदत आहे

--- आदित्य

बोलताना नेमके सांगायचे सुचलेच नाही

बोलताना नेमके सांगायचे सुचलेच नाही
'सांग' म्हणणारे तसे डोळे पुन्हा भिडलेच नाही.

श्वास होते गुंफलेले लाघवी गजऱ्याप्रमाणे
फूल कैसे कोणते गळले कधी कळलेच नाही

सांडले स्वप्नांतुनी मोती स्मृतींच्या आसवांचें
आठवांनी एरवी डोळे कधी भिजलेच नाही

सांगता होताच पडदा ओढला डोळ्यांपुढे की
सावली वा भास प्रेमाचे मुळी झालेच नाही

-----    आदित्य