नशा

लाजऱ्या ओठी तुझी लाली मला अलगद टिपू दे
आज रसवंती नशेमध्ये तुझ्या मजला बुडू दे

मोकळ्या केसात तुझिया जागवू दे रात्र माझी
मोगऱ्याचा गंध सर्वांगावरी मज पांघरू दे

सोड सखये आज सारे नेहमीचे ते बहाणे
धुंद प्रेमाच्या मिठीतुन तोल थोडासा ढळू दे

स्पर्श लाभो चांदण्याचा पौर्णिमा होता तुझी अन
रान सर्वांगी शहाऱ्याचे अशा राती  उठू दे

संपुनी जातील सारी अंतरे ऐसे सखे तू
येउनी बाहूत माझ्या स्पर्श स्पर्शातुन भिनू दे

जाणवू दे मला हृदयातली धडधड तुझ्या गे
उष्ण श्वासांच्या लडी मानेवरी माझ्या झरू दे

भान विसरोनी जगाचे जागवू ऐसी निशा की
चंद्र बेधुंदीत प्रेमाच्या पहाटे विरघळू दे

आदित्य

देव अताशा बोलत नाही

गाभाऱ्यातिल देव अताशा बोलत नाही
देव तिथे एकटा तयाला संगत नाही

मंत्र-यज्ञ चालती राऊळी वैदिक मोठे
परी आरतीसम मंत्रांना रंगत नाही

गर्दी जमते अलोट भाविक अन भक्तांची
रांग इथे इच्छा, नवसांची संपत नाही

ओरडून सांगा हो कोणीतरी एकदा
'हे देऊळ आहे, व्यापाऱ्यांची पंगत नाही'

नोटांनी ठरतो भक्तीचा दर, भाव मंदिरी
हृदयातील देवाला तिकडे किंमत नाही

देव कधीचा निघून गेला आहे आता
दगड होउन बसण्याची त्याची हिंमत नाही

देऊळ कसले दुकान हे श्रद्धेचे केवळ
चालू राहिल दगड जोवरी भंगत नाही

आदित्य

डोंबारी

एका अदृश्य दोरीवरून
डोंबारी चालतो आहे,
डोक्यावर एक गाठोडं घेऊन.
त्याचं ओझं पेलून.
एकीकडे जन्म, एकीकडे मृत्यू.
एकीकडे अंधार, एकीकडे प्रकाश.
या द्वंद्वात , स्वतःचा आणि जगाचा
तोल सांभाळत डोंबारी चालतो आहे

नावाला एक काठी आहे हातात.
तोल गेला तर आधार द्यायला.
पण जिथे थांगच नाही दोन्ही बाजूंचा
तिथे ती टीचभर काठी
फक्त एक उपचार म्हणून
वागवायची आयुष्यभर.
कदाचित टेकेल आणि वाचवेल,
या एक तुटपुंज्या आशेवर ,
तोल सांभाळत डोंबारी चालतो आहे

दोरी कधी संपली तर ..
पाऊले आपली चुकली तर..
नुसत्या प्रश्नांनीच भीतीची वीज चमकते.
अन मग दिसतात .....
अंधारातले घुबडांचे डोळे!
चमकणारे, जणू पूर्वजांची पिशाच्चे
मानगुटीवर घेऊन फिरणारे!
केविलवाणे हसून त्यांच्या ....
हजार जिभांनी आलेले
प्रश्नांचे विषारी बाण
डोंबारी सहन करतो आहे.
जखमांकडे दुर्लक्ष करत,
तोल सांभाळत डोंबारी चालतो आहे

त्याला कधी वाटतं संपवावं सगळं .....
द्यावं झोकून आणि जावं मृत्यू च्या कुशीत.
पण गाठोड्याची जाणीव होताच
पाय कापू लागतात.
कधी काचा, कधी काटे.
कधी विंचू कधी निखारे.
काहीही वाटेत आलं तरी...
पुढे चालू लागतात.
पर्यायच नसतो काही.
पुढच्या जन्माची स्वप्नं बघत...
असे गेले कित्येक जन्म
त्याच अदृश्य दोरीवरून,
तोल सांभाळत डोंबारी चालतो आहे.
डोक्यावर एक गाठोडं घेऊन.
त्याचं ओझं पेलून,
तोल सांभाळत डोंबारी चालतो आहे.

आदित्य

आराध्य तू

Happy Women's Day... 

आराध्य तू

जन्म देणारा जिवाला 

सर्जनाचा गर्भ तू

बाग फुलवी ते सुगंधी 

मृण्मयी वात्सल्य तू

जग तुझ्यावाचून उरती 

क्षुद्र निव्वळ श्वास काही

तेज देणारी तयांना 

शक्ति तू सौदर्य तू.

मर्त्य आणिक अमृताला

जोडणारा तू दुवा

कैकदा एकाच जन्मी

जन्म तू घेशी नवा

संकटांचे भस्म फासून 

रक्त भरशी मळवटी 

भैरवी माता जगाची

काल तू, मार्तंड तू

ना तुझ्या वाचून काही

जन्मले पृथ्वीवरी

देवही लोटांगणे घाली

तुला मन्वंतरी

देवळाचे देवपण 

ठायी तुझ्या गंगेप्रमाणे

अमृताचा ओघ तैसे

तेज तू, सामर्थ्य तू

भावनांची, लाघवांची

जोडीशी नाती किती

कल्पवृक्षांचीच रूपे

देवता आकारिती

कर्मयोग्याचे जणू तू

घेतले व्रत वैष्णवी,

लाभले अम्हास ऐसे

ओज तू, वरदान तू

वंचितांना दे अखंडित 

धार तू वरदायिनी

हात मायेचा तुझा दे

माय जीवन वाहिनी

एक देही, एकतारी

धारिसी रूपे किती 

सकळ जगती भावनांचे

मैत्र तू, आराध्य तू.

आदित्य

असा रंग चढतो...

असा रंग चढतो तुझा मजवरी की
असे वाटते तो उतरणार नाही
गंधाळलेला तुझा स्पर्श माझे
अंगांग सारे विसरणार नाही

वसंतात या मी अशी मोहरुनी
फुलले धुमारे असे आज काही
फुलांचेच होता आयुष्य माझे
ऐसा ऋतूरंग सरणार नाही

केसांत माझ्या असा वाहतो तू
जसा खेळतो धुंद वारा फुलांशी
तुझे श्वास लावे अशी आग अंगी
तुझ्यावाचूनी मुळी विझणार नाही

डोळे तुझे छेदिती मर्म माझे
संमोहूनी जादुई मंत्र जैसे
पिऊन जाशील नजरेतुनी ते
आणि भान मजला उरणार नाही

श्वासास माझ्या तुझा श्वास लाभे
जसे टेकवी ओठांवरी ओठ तू, अन
रंगून तुझिया रंगात अवघ्या
माझी अशी मीच उरणार नाही

--आदित्य