दरवर्षी पाऊस येतो

दरवर्षी पाऊस येतो
ओले ओले करून जातो
चिंब चिंब गात्रांना पुन्हा
झिंग नव्याने देऊन जातो

ओल्या हिरव्या रंगांमधल्या
नवलाईची धरणी वरती
मुक्त करांनी करुनी उधळण
मेघ रिकामे करून जातो

आडोशाला पक्षी दोघे
बावरलेले अल्लड थोडे
अंतर त्यांच्यामधले नकळत
मिठीमधूनी मिटवुन जातो

अंग अंग रोमांचित करुनी
मंत्रमुग्ध सहवास होऊनी
भिजलेल्या रात्रीतून देखील
स्पर्शाने पेटवून जातो

पाऊस ऐसा हृदयी वसतो
स्मृतींतूनी हळुवार झिरपतो
ओठांवरती अलगद ओले
गाणे त्याचे देऊन जातो

--- आदित्य

श्वास मोजके मागुन घेतो

श्वास मोजके मागुन घेतो

देवळात व्यवहार नेमके जगावयाचे मांडुन येतो
अन स्वप्नांना गहाण ठेऊन श्वास मोजके मागुन घेतो

आरशात दिसणारा माणूस कोण असावा बरे कळेना
ओळख त्याची पटण्यापुरती तिथेच त्याला ठेऊन घेतो

इतक्या लक्ष्मणरेषा अवतीभवती  माझ्या काढून गेले
तरी नव्याने रोज एकदा रावण मजला ओढून नेतो

रोज सकाळी सूर्य उगवता साठवून घेतो मी थोडा
कैक भुतांना जळण्याला मग माझ्याकडचा प्रकाश देतो

कोसळताना पाऊस त्याच्या सर्वस्वाला अर्पण करुनी
सृजनाचे चैतन्य नव्याने घटाघटातुन धरेस देतो

आठवणींनी शहारलेले श्वास स्पंदता कणाकणातून
धुंद स्मृतींचा सुगंध त्यांचा भूतकाळ ओलांडुन येतो

--- आदित्य

सावली

सूर्य अस्ताला निघोनी 

रात्र उगवू लागली
मी तरीही शोधतो 

अजुनी स्वतःला सावली

पांघरोनी भीड दिवसा 

कोंडलेल्या भावनांच्या
जाणिवांची वेदना 

रात्री पुरी ओशाळली

जे मिळाले तेच तैसे 

चालवोनी घेतले
स्वप्न स्वप्नातच पहाया 

झोप राखुन ठेवली

श्वास माझे जुंपलेले 

ओढण्या आयुष्य आणिक
चक्र माझ्या पावलांची 

आंधळयाने धावली

ऊन वा अंधार 

सोसायास मी निर्ढावलो

ओल मायेची स्वतःच्या 

आसवांनी साधली

आदित्य

धुंद वाटा

धुंद हरवल्या वाटांमध्ये
सापडलो मी आज मला
स्वप्नांमधुनी तरंगताना
बहर प्रेमाचा फुलला

भारून सारा आसमंत
वर्षावातून अनुरागाच्या
अल्लड अवखळ मेघ नव्याने
इंद्रधनू वरती झुलला

ओल्या हिरव्या रंगांमध्ये
न्हाऊन उडता दोन पाखरे
तुषार अवघ्या नभी उधळूनी
चिंब पिसारा अवतरला

गूज सांगते लाडिक बिलगून
धुके कुंद घनदाट असे
की वाटावे मिठीत येऊन
पाऊस गाणे गुणगुणला

भाव भावना मनी उमलता,
स्पर्श शहा-यातुनी वाहता
गंध मनीचा मिसळून
मातीसंगे भवती दरवळला

गोल टपोरे मोती बरसून
सजवे पाऊस रूप तुझे अन
स्मृतींत अलगद चिरतन क्षण हा
ओठांनी हलके टिपला

नितांत निर्जन रानामध्ये
हात घेऊनि हाती ऐसे
श्वासांमधले अंतर संपून
काळ मिठी मधुनी थिजला

----आदित्य