रिकामे

स्वप्नांमधुनी येती, सरती प्रश्नांचे आभास रिकामे
उरती केवळ मंद निरुत्तर गहिवरलेले श्वास रिकामे

अंतापर्यंत जगण्याच्या मी वाट पाहतो मोजत घटका
संपत नाही जीव परंतु जळून जाती तास रिकामे

मैफिलीत कोरड्या शोधतो ओलाव्याचे थेंब जरासे
आणि उचलतो प्याले हासत लावुनिया ओठांस रिकामे

साथ सोडता तुझी हरवलो गर्दीमध्ये असा एकटा
की भरलेले जगही वाटे मला पुन्हा जगण्यास रिकामे

ओहोटीचा एकच आता असेल जर पर्याय समोरी
कशास मग लाटांच्या वरूनी स्वार व्हायचे ध्यास रिकामे?

मुक्तीच्या रांगेत पाहतो स्वतःस मी  पिंजऱ्याच्या आडुन
आ वासुनिया मला चिडवती बाहेरिल गळफास रिकामे

विरून जातील तुझे नि माझे शेवटचे संदर्भ अताशा
गळतिल अश्रूंसवे स्मृतींचे उरलेले सहवास रिकामे

--आदित्य

एक सुगंधी श्वास

एक सुगंधी श्वास माझिया
दाराशी अडखळतो आहे
माझ्याच गुलाबाच्या काट्यांशी
अडकुन तेथे झुरतो आहे

काय कसे सांगून तयाला
भरून घेऊ उरात माझ्या
काळ वाहुनी गंध तयाचा
क्षणाक्षणाने विरतो आहे

गुंफून सुंदर माळ अचानक
श्वास निखळला एक तयातुन
उसवून गेला लड श्वासांची
जी मी पुन्हा शिवतो आहे

उंबऱ्यावरी तडफडणारा
श्वास होऊनी जखमी अवघा
माझ्या अस्तित्वाला येऊन
मिळण्यासाठी लढतो आहे

सापडतो का बघ गे तुजला
दरवळणारा गंध तयाचा
तुझ्याच निःश्वासासाठी तो
तिथे कदाचित रमतो आहे

घालमेल श्वासाची माझ्या
मुक्यानेच का कळेल तुजला
शब्दांवाचून मौनातून तो
अविरत केवळ रडतो आहे

देशील का श्वासास माझिया
श्वास तुझा तू गंध माळुनी
याच एवढ्या आशेवरती
काटयांतुन मी जगतो आहे

-आदित्य

वेचिली मी जी फुले

वेचिली मी जी फुले ती हाय दुसऱ्याचीच होती
हिंडलो शोधीत ज्यांना ती तुझ्यापाशीच होती

अंगणी बहरून आले झाड गंधाचे नव्याने
पण तुझ्या-माझ्या कळीची पाकळी मिटलीच होती

ओंजळीमध्ये फुलांचा ओघळे पाऊस हल्ली
भागली नाहीच तृष्णा ओल ती फसवीच होती

शोधतो नजरेस तुझिया मैफिलीमध्ये स्वरांच्या
ओढ गाण्याची मलाही तेवढयासाठीच होती

व्यापुनी तू टाकले आहेस मजला एवढे की
अंतरीची सावली माझी तुझ्यापाशीच होती

एकटा उरलो तुझ्यावाचून मी गर्दीत सखये
सोबती होती स्मृती जी माझियापुरतीच होती

घातली मी व्यर्थ तुजला साद गे कित्येक वेळा
परतुनी जी हाक आली ती सुद्धा माझीच होती

मी असे नकळत स्वतःचे दार ओलांडून आलो
तू तिथे माझ्या समोरी आरशामधलीच होती

मी जरी नसलो कुठेही बावऱ्या स्वप्नात तुझिया
धुंदशा कवितेमधुनी मात्र तू माझीच होती

-आदित्य

रेशिमनाती

गुंतलो असा मी तुझ्यात लेऊन रेशिमनाती
श्वास तुझे श्वासात माझिया तरळुन जाती

धागा धागा जोडत जाई नाते अपुले
गुंफून नाजूक प्रेमबंध दोघांच्या हाती

शब्दांच्या पलीकडल्या विश्वामधली क्षितिजे
धुंद मीलनाच्या वर्षावामधुनी न्हाती

गर्दीमध्ये उरतो केवळ तुझ्यासवे मी
आणिक संवेदना तुझ्यातच मिसळुन जाती

तुझ्या पावसामध्ये भिजतो चिंब रोज अन
गंध ऋतूंचे फुलवी मोहक ओली माती

भेटतेस तू धुंद नशेची बनून कविता
जिवंत होऊन शब्द स्वतःचे गाणे गाती

स्वप्नामधल्या कुंद कोवळ्या तुझ्या कळ्यांची
स्फुरते गंधाळून नवी निशिगंधा राती

तू नसताना खिडकीमधला दिवा एकटा
विझतो जाळुन आसवांत भिजलेल्या वाती

आदित्य

सोडुनी गेलीस तू...

दाटुनी आले जरी डोळे तरी रडलोच नाही
सोडुनी गेलीस तू अन मी कुठे उरलोच नाही

घेउनी गेलीस माझ्या स्पंदनाचे मर्म सारे
जीव मागे राहिला पण मी पुन्हा जगलोच नाही.

पेटला वणवा उरी स्वप्नातल्या बागेत माझ्या
राख झालेली फुलांची  मी परी विझलोच नाही

उमगले नाही कधी कैसे जुळावे सूर अपुले
मूक नजरेतून आणिक मी तुला कळलोच नाही

वाट ती नव्हतीच अपुली चाललो जी एकट्याने
हट्ट होता एवढा मागे कधी वळलोच नाही

एकट्याची पाऊले कित्येक दिसली स्वैर मजला
गुंतलो गर्दीत त्या मी अन कधी सुटलोच नाही

गंध प्रेमाचाच केवळ होऊनी मी राहिलो पण
फूल होऊनी कधी अंगणी तुझ्या रुजलोच नाही

आदित्य

गुड मॉर्निंग - 2

अमृताची आज ऑफिस ला जाण्याची बिलकुल इच्छा नव्हती. काल तिचं बॉस बरोबर मोठं भांडण झालं होतं आणि आज परत जाऊन, खोटा गुड मॉर्निंग चा मुखवटा लावून बॉसचं तोंड बघावं असं तिला अजिबात वाटत नव्हतं. घरून निघताना ती आदळ आपट करतच निघाली. अनिकेत तिला गमतीने म्हणाला ‘दोन माणसं पाठवू का.. They will take care of the situation. ‘
‘जोक्स नको करू रे…..! अमृता एकदम जिकिरीला येऊन  म्हणाली.

‘बापरे……..! तू एवढं काकुळतीला येऊन बोलतीएस म्हणजे नक्कीच काहीतरी प्रॉब्लेम आहे. बोल.. नेमकं काय झालंय?’ अनिकेत पुढचं शरसंधान झेलण्यासाठी सरसावून बसला. नशीब एवढंच की ते त्याच्यावर होणार नव्हतं.

मग पुढची 5-10 मिनिटं अमृताने पुरेपूर तोंडसुख घेतलं तिच्या बॉसवर. अनिकेत फक्त ‘हो ना..’ ‘मग काय’ ‘याला काय अर्थ आहे?’ एवढं बोलण्याइतपतच हजर होता. अमृताची एकतर्फी आगपाखड चालू होती.

बऱ्यापैकी वाफ गेल्यावर इंजिन जरा शांत झालं.

‘किती डोक्यात ठेवतेस अगं! सोडून दे की.. रात गयी बात गयी.. !’ अनिकेत समजावत होता. अमृता तशी शांत झाली होती.

‘दिलं सोडून… आज आता दुसरं काहीतरी पकडते.. ‘ हसत हसत गमतीने ती म्हणाली. तिला मनात साठलेल्या कोंडीला वाट करून दिल्याबद्दल समाधान वाटत होतं.

ती आता नॉर्मल झाल्याचं अनिकेतच्या लक्षात आलं. आपण पुन्हा एकदा यशस्वी रित्या dustbin झालो याचा एक नवरा म्हणून त्याला उगाच अभिमान वगैरे वाटला.  

एकमेकांना बाय बाय करून दोघंही आपापल्या रोजच्या रस्त्याने निघाले. Cab मध्ये बसता बसता अमृताचा फोन वाजला. New whatsapp मेसेज. चक्क नवीन ग्रुप request होती. ‘Nostalgic hysteria’ अशा नावाचा ग्रुप होता आणि त्यात अमृताला कोणीतरी add केलं होतं.

गुड मॉर्निंग… वेलकम…. सुप्रभात वगैरे मेसेजेस चा खच पडत होता. ताजा ताजा ग्रुप होता एकदम...

अमृताला नेमकं कळलं नाही कसला ग्रुप आहे पण नाव वाचून हसू आलं. तिने मेंबर्स लिस्ट वर नजर टाकली 32 जण already मेम्बर होते. तिच्या कॉलेज च्या दोघी तिघी होत्या पण तेवढ्याच. पण एकंदरीत ग्रुप कॉलेजशी संबंधित आहे एवढं तिला कळलं. कोणी फार ओळखीचं वाटत नव्हतं.  काहींचे DP दिसत होते पण ओळखू येत नव्हते. काही नावं ओळखीची होती पण DP नव्हते.

Scroll करता करता एकदम एका DP वर ती थांबली. अंगावर सर्रकन शहारा आला आणि अनामिक हुरहूर सोडून गेला. DP ओळखीचा होता. चांगलाच ओळखीचा. आणि जवळचा सुद्धा. तिला जाणवत होतं की तिची धडधड वाढतीए.  

‘Really….…? हा पण आहे? आणि admin पण आहे…? यानेच ऍड केलय की काय मला? अजूनही तसाच दिसतोय. वेडा…… ‘ अमृता स्वतःशीच बोलत होती. हसत होती. लाजत होती.

DP मधला तो वेडा म्हणजे विवेक होता. तिने विवेकला न ओळखणं शक्यच नव्हतं. विवेक सुरनिस. नुसत्या नावानेच कॉलेज च्या चार वर्षांचा अख्खा सिनेमा तिच्या डोळ्यासमोरून तरळून गेला. स्वप्नवत.

हा सिनेमा चालू असताना अमृता त्या स्वप्नात पूर्णपणे रमली होती ...स्वतः character होऊन.

‘ ओ madam … गेट आलं. ‘ ड्रायव्हर बोलला. आणि अमृता जागी झाली.  सिनेमा अर्धवट सोडून ती कॅब मधून उतरली. विवेकच्या नुसत्या संदर्भाने ती खुलून गेली होती. कालचं ऑफिस चं भांडण विसरून गेली होती. जुनी शाळेतली कवितेची वही परत सापडल्या सारखा आनंद झाला होता तिला. ठेवणीतल्या काही कविता नव्याने कळणार होत्या.  काही अपूर्ण कविता पूर्ण करता येणार होत्या. नव्या लिहिता येणार होत्या…

ऑफिस मध्ये रोजची ठराविक कामं करून झाल्यावर अमृताने पुन्हा पुन्हा विवेकचा DP उघडून बघितला. आनंदी व्हावं की दुःखी अमृताला कळत नव्हतं. म्हटलं तर ती विवेकला भेटू शकणार होती. पण भेटावं का?बोलावं का?तिला नेमकं कळत नव्हतं. तिने खूप वाट पाहिली होती. पण गेली 10 वर्षं विवेक अजिबात बोलला नव्हता की भेटला नव्हता. ‘रंजीश ही सही…दिल ही दुखाने के लिये आ... ‘ अशी कुठली रंजीश पण उरली नव्हती त्यांच्यात.. तिला खूप बोलायचं होतं… खूप काही सांगायचं होतं. ऐकायचं होतं. पण आयुष्य नावाच्या सर्कशीत नाचता नाचता सगळं सगळं राहून गेलं होतं.

हो नाही करता करता तिने शेवटी बोलायचं ठरवलं. आधी विवेकचा कॉन्टॅक्ट save केला.  तिला उगाच बरं वाटलं. तिने whatsapp वर Type करायला सुरुवात केली.

‘Hi विवेक. अमृता here. कसा आहेस?’

तिने अजून पोस्ट केलं नव्हतं. Type करता करता ती ऑलरेडी पुढच्या स्टेशन वर जाऊन तो कसा react करेल, काय respond करेल, Direct फोन करेल का वगैरे वगैरे विचारात हरवली होती. आणि तिला एकदम जाणवलं की तिचा DP नाहीए आणि स्टेटस पण नाहीए. झालं..! DP लावायचं motivation तिला मिळालं होतं. तिने type केलेलं delete केलं आणि स्वतःचा एक छानसा फोटो DP म्हणून लावला. आणि ‘रंजीश ही सही …..’ चं स्टेटस पण. आता ऑल सेट.. ! तिने परत type केलं.

‘Hi विवेक. अमृता here. कसा आहेस?’ पोस्ट करायच्या आधी परत तिच्या गाडीने track change केला.

तो रिप्लाय तरी करेल का.. आणि त्याने ignore केलं तर? खरं तर त्याने आधी पिंग करायला पाहिजे.  मी group वर आहे की नाही हे त्याने चेक पण केलं नसेल का…? कदाचित माझा DP नव्हता म्हणून पटकन नोटीस पण केलं नसेल? .. एक ना दोन शंभर प्रश्नचिन्ह.

Lets wait! आता तर DP आणि स्टेटस दोन्ही आहे. हे notice करून तरी पिंग करतो का बघू. नाहीतर जेव्हा वेळ येईल तेव्हा प्रत्यक्षच भेटू असं म्हणून तिने type केलेलं पुन्हा delete केलं. आणि ऑफिस च्या कामाला लागली. अधून मधून ती whatsapp चेक करत होती विवेकचा काही मेसेज आहे का ते बघायला. दिवस अखेर पर्यंत एकही मेसेज नव्हता. ना ग्रुप वर ना PM. थोडी हिरमुसली पण हरकत नाही. नवीन ग्रुप पुढे नवीन काहीतरी घडायला सध्या पुरेसा होता.  तिने रंजीश ही सही चं status काढून टाकलं. इतरांना उगाच चघळायला विषय नको म्हणून…. आणि ‘My life my rules’ असं नवीन स्टेटस लावलं.

त्या दिवशी घरी परत जाताना अमृता तशी खुश होती. फक्त विवेक चा DP दिसला म्हणून. जुने दिवस तरुण होऊन परत समोर आले होते. College days पासून तिला विवेक आवडायचा. थोडा वेडा, पटकन चिडणारा, काहीसा फटकळ पण लगेच emotional होणारा, घाऱ्या डोळ्यांचा ढापण्या विवेक.. तिला एकदम हसुच आलं. छान गायचा. चष्मा नीट करत केसातून हात फिरवतानाचा विवेक तिला अजूनही जसाच्या तसा आठवत होता…. भांडणांसकट.

एकदा तर अमृता बोलत नाही म्हणून त्याने तिचा email id ब्लॉक वगैरे केला होता आणि अमृताला मग त्याचं हे रुसणं निस्तरावं लागलं होतं. दोघांच्या बाबतीत जरा उलटंच होतं.अमृता विवेक पेक्षा 8 महिन्यांनी मोठी होती. त्यांच्या भांडणांमध्ये बहुतेक विवेकच जास्त रुसायचा. आणि अमृता समजूत काढायची. तिला त्याच्यातला बालिशपणा आवडत होता. अजूनही विवेक असाच असेल का… रुसून बसलेला… माझी वाट बघत…?

10-12 वर्षांपूर्वी अमृताने long term साठी बाहेर जायचा निर्णय जेव्हा घेतला होता तेव्हाच दोघांच्या घरच्यांनी लग्न करून टाका अशी टूम काढली होती. अमृताची इच्छा होती पण विवेक पटकन हो म्हणाला नाही आणि त्याचं हे वागणं अमृताला दुखावून गेलं. ती जायच्या आधी एकदा ते त्यांच्या नेहमीच्या हॉटेल मध्ये भेटले होते. इकडल्या तिकडल्या बऱ्याच गप्पा मारल्या. मूळ विषय बोलणं मात्र दोघेही टाळत होते. निघताना अमृताने त्याचा हात हातात घेतला आणि म्हणाली

‘विवेक मी long term साठी जातीये. इथलं सोडून. मी राहू शकेन का रे? तुला सोडून… ?’ तिने मुद्दाम असं विचारलं.

‘नक्कीच. तू ठरवलं आहेस ना अमू… नक्की जमवशील सगळं व्यवस्थित. ‘ विवेक तिला धीर देत समजावणीच्या सुरात म्हणाला. त्याने नुसता आव आणलेला समजूतदारपणाचा. त्याचे डोळे वेगळंच सांगत होते.

‘मी तुला खूप miss करीन विवेक’ आता तरी नको जाऊस म्हण रे…. असं तिला झालं.

‘तू असं अजून बोलत राहिलीस तर मी कदाचित रडीन… please आपण जाऊ आता….यावर अजून काही नको बोलायला ‘ असं म्हणून तो उठला आणि त्याने तिला मिठी मारली.  त्याचे डोळे पाणावले होते. डोळ्यात जे दिसत होतं ते ओठावर मात्र आलं नाही.

‘All the best अमू.... तुझी वाट बघीन मी.’ तो हसल्यासारखं करून तिला म्हणाला आणि दोघे आपापल्या रस्त्याने निघाले…

त्या दिवसानंतर आजतागायत हे रस्ते एकत्र आलेच नाहीत.

हे सगळं आठवून अमृताच्या डोळ्यांची कड ओली झाली. कुठेतरी काळे ढग दाटून आले होते दडलेल्या आणि अवघडलेल्या अश्रूंना वाट मोकळी करून देण्यासाठी. जरा अवेळी आणि उशिरा आलेला हा असा पाऊस अमृताला हुरहूर लावून गेला. काय कमी होतं…? नेमकं कुठे काय बिनसलं होतं…. याचं उत्तर तिच्याकडे नव्हतं. पण तिला ते शोधायचं होतं. आणि याची संधी लवकरच समोर आली.

कॉलेजच्या ग्रुप वर ‘re union’  चे वारे वाहू लागले आणि date venue plan ठरला सुद्धा. या विवेक ला whatsapp ची alergy होती की काय कोणास ठाऊक. येस नो ओके व्हाय व्हॉट याच्या पलीकडे काहीही type करणं म्हणजे त्याला अपमान वाटत असावा. अमृता इतक्या वेळेस त्याच्याशी ग्रुप वर बोलायची संधी शोधत होती पण हा गडी ढिम्मच. DP आणि status लावूनही काही उपयोग झाला नाही. Re union च्या overnight outing ला मात्र तो येणार आहे एवढं तिला कळलं.

तिला एवढं त्याला भेटावं असं वाटत होतं पण त्याचं काय.. ?? त्याला असं वाटतंय का.. भेटायची, बोलायची इच्छा आहे का हे तिला कळत नव्हतं.

‘विसरला असेल तो मला? की मुद्दाम ignore करतोय?भेटल्यावर बोलेल तरी का?’ अशा सगळ्या विचारांचे बंगले बांधून ती त्याला भेटायची तयारीच करत होती जणू.  

ट्रिप चा दिवस उजाडला. ठरलेल्या स्टॉप पाशी जमून तिथून सगळे बस ने कोकणात जाणार होते. अनिकेत तिला सोडायला आला होता. गाडीतून उतरताना तिची नजर विवेकला शोधत होती आणि तो दिसलाच तिला. तिचा जीव भांड्यात पडला. तो आला नसता तर ही ट्रिप व्यर्थ होती. ती फक्त तो भेटणार आहे म्हणून जात होती.

तिने आरशात बघून केस वगैरे नीट केले. एक बट मुद्दाम डाव्या कानासमोरून पुढे काढली. कानातले दिसतील असे adjust केले. बाकी make-up ची फार गरज नव्हतीच तिला. अनिकेत ला बाय करून ती गाडीतून उतरली. बाकीचे ग्रुप मेंबर्स जमलेले बघून अनिकेत परत निघाला.

‘बाय गं.. मस्त time pass करा… आणि काळजी घे. ‘ अनिकेत निघता निघता म्हणाला.

‘हो रे… चल बाय… ‘ असं म्हणून अनिकेत ला hug करून  ती निघाली.

अनिकेत गाडी वळवून निघून गेला आणि अमृताने तिचा मोर्चा विवेक च्या दिशेने वळवला.

‘गुड मॉर्निंग विवेक’

दोघांची नजरानजर झाली. विवेकला काही सुचेचना. काय बोलावं तेही कळेना.. ‘अमू तू….?’ असं म्हणत त्याने तिचा हात हातात घेतला wish करण्यासाठी आणि लाजत हळूच सोडून दिला. गुड मॉर्निंग वगैरे बोललाच नाही.. थोडा वेळ दोघंही तसेच डोळ्यांनी बोलत होते एकमेकांशी. इतर मित्रांच्या आवाजाने अमृता भानावर आली आणि पटकन दुसरीकडे निघून गेली. विवेकदेखील सगळं नॉर्मल असल्यासारखा इतरांमध्ये मिक्स झाला.

दोघांचीही मॉर्निंग special झाली होती हे नक्की. आणि पुढची ट्रिप सुद्धा नक्कीच special ठरणार होती.

गुड मॉर्निंग

गुड मॉर्निंग

“तू मला wish केलं नाहीस तर माझी मॉर्निंग गुड होणार नाही का? रोज काय तेच तेच पाठवायचं?”

ऑफिस मधे लंच टेबल वर विवेक बोलत होता. किंवा भांडत होता म्हणा हवं तर.

“मॉर्निंग मधे गुड आणि बॅड काय असतं? सकाळ झालेली कळते मला. तू सूर्याला पण पाठवशील असा मेसेज….” विवेक उपहासाने म्हणाला.

“मी तुला थँक्स म्हणत जाईन आता. सकाळ झाल्याची बांग दिल्याबद्दल. “

योगेश नुसता हसत होता. मेसेज पाठवल्याचा जराही पश्चात्ताप नव्हता त्याला.

“तू पण पाठव किंवा ignore कर. चिडू नको ना पण. “ रितू विवेक ला समजावत होती.

“वाटल्यास मी तुला रोज नवीन gif पाठवत जाईन. ती तू फॉरवर्ड करत जा” रितू ने विवेकला डिवचण्यासाठी आगीत अजून तेल ओतलं आणि योगेश कडे बघून डोळा मारला.

“त्यापेक्षा तू माझ्या घरी येऊन मला wish का करत नाहीस. Gif मधले गुलाब, चहा, कॉफी, बाहुली आणि सर्व पंच महाभूते सादर कर प्रत्यक्ष. मी पण दाद देईन तुझ्या performance ला. “ विवेक खवचट पणे म्हणाला आणि

तिघंही मनापासून हसले यावर. रितू ला actually असं करताना imagine करून.

परत desk वर जाताना योगेश रितू ला म्हणाला “ काही नाही ग .. फुकट बडबड चालली आहे विक्याची. तू मेसेज टाकलास तर काही बोलणार नाही तुला. त्याला एका मैत्रिणीची गरज आहे…. “

रितू ने दोन साजूक शिव्या घातल्या आणि हसून दोघंही कामाला लागले.

विवेक काही बोलला नाही. हसल्या सारखं करुन त्याच्या डेस्क पाशी निघून गेला.

विवेक, योगेश आणि रितू गेली 6 वर्ष इथे काम करत होते. स्वभावाने भिन्न असूनही त्यांचं एकदम फिट्ट जमत होतं.

विवेक जरा विक्षिप्त, रितू फार मनस्वी आणि योगेश जगाचा मित्र. पण काहीतरी त्या तिघांना एकत्र बांधून होतं. विवेक चं लग्न झालं होतं. एक मुलगी होती त्याला. रितू divorced. आणि  योगेश अजून बॅचलर. आपापल्या role मधे तिघेही व्यवस्थित परफॉर्म करत होते.

पण समाधानी असेल तर तो माणूस कसला… आपल्या आयुष्यात काही thrill नाही, काही मजा नाही, असं विवेक ला नेहमी वाटायचं. ती म्हणायचा ..‘अडकलोय यार…..खुंटीला बांधल्यासारखा. सगळं छान चालू आहे. पण तेच तेच चालू आहे. तुमचं बरंय. खुंटी नाही की दोरी नाही. बोंबला हवं तिथे. मी बसतो पेस्ट कंट्रोल करत…!’

योगेश आणि रितू हसायचे. एकमेकांकडे बघायचे आणि नजरेतून एकमेकांचं सांत्वन करायचे. कदाचित विवेक ज्याला खुंटी म्हणत होता त्याची किंमत यांना कळली होती.

थोडक्यात..  तेच ते ऑफिस, तेच तेच काम , त्याच घरच्या कटकटी.. याला विवेक कंटाळला होता.

रोजचं गुड मॉर्निंग काही चुकत नव्हतं. आणि तरी एकही मॉर्निंग काही गुड होत नव्हती!

दुसऱ्या दिवशी सकाळी नेहमीप्रमाणे विवेक ऑफिसला जायच्या घाईत होता. घरातुन निघताना whatsapp नोटिफिकेशन ने फोन वाजला. योगेशला पुन्हा शिव्या घालून मेसेज न बघताच त्याने फोन खिशात टाकला आणि गाडी काढली. वाटेत सिग्नल ला पुन्हा फोन वाजला आणि विवेकने वैतागुन बघितलं की कोणाला तहान लागलीये एवढी….

आणि नाव बघून विवेक चपापला.

‘अमृता पारखी’. नेमकी काय reaction द्यावी कळलंच नाही त्याला. फोटो बघू की मेसेज.. असं झालं एकदम.

बाहेरच्या horns च्या आवाजांनी तो भानावर आला आणि सिग्नल सुटल्याचं लक्षात आल्यावर घाईघाईत गाडी पुढे घेतली आणि डावीकडे जागा बघून थांबला. त्याने मेसेज पुन्हा पुन्हा बघितला…….. ‘गुड मॉर्निंग’ !

त्याने परत खात्री केली दोनदोनदा फोटो बघून.

अमृता? खरंच.. अमृता…? तिन मला का ping केलंय? एवढ्या दिवसांनी आज का बरं केलं असावं? काहीतरी काम असेल.. नाहीतर उगीच कशाला ping करेल मला… की कसलं आमंत्रण देणार असेल… नवऱ्यासाठी रेफेरल वगैरे करायचं असेल… एक दोन नाही हजारो प्रश्नांचं जाळं. आपल्या परीने त्याने यांची उत्तरं शोधली आणि तंद्रीतच ऑफिसला पोचला. अमृताचा DP सतत डोळ्यासमोर येत होता.

अजूनही छान दिसत होती ती फोटोमध्ये. कॉलेज सारखीच.

आज विवेकची मॉर्निंग खरंच गुड झाली होती.

ऑफिस ला पोचल्यावर कोणाशी काही न बोलता विवेक गपचूप डेस्क वर गेला आणि कामाचं नाटक सुरू केलं. त्याला काम सुचणं शक्यच नव्हतं. सारखा फोन काढून तो मेसेज चेक करत होता. आणि अचानक त्याला जाणवलं की आपण रिप्लाय केलाच नाही…. भयंकर अपराधी वाटून त्याने लगेच रिप्लाय टाईप केला… ‘गुड मॉर्निंग डिअर….’

पण मग त्याचं त्यालाच वाटलं .. ‘डिअर काय डिअर… काय वाटेल तिला…. ब्लॉक करेल मला हे वाचून….नको.. डिअर नको.’ मग त्याने डिअर खोडलं आणि फक्त लिहिलं..

‘गुड मॉर्निंग…   अमृता’ आणि तिच्या रिप्लाय ची वाट बघू लागला.

पाच मिनिटं झाली तरी तिचा काही मेसेज नाही. विवेकचे डोळे, कान , विचार सगळे फोनवर एकवटले होते.

आपण उशिरा रिप्लाय केला म्हणून चिडली की काय असं विवेक ला वाटलं आणि अगदी खट्टू झाला.

‘जाऊदे … गेली उडत.. चिडली तर चिडली… मला काय इतर कामं नाहीत का.. ?’ असं म्हणून त्याने फोन बाजूला ठेवला आणि लॅपटॉप मध्ये डोकं खुपसलं.

'टिंग…’ wharsapp वाजलं. विवेक ने विजेच्या वेगाने फोन unlock केला.. अमृताचा मेसेज होता.

‘गुड मॉर्निंग.. कसा आहेस???’

‘सॉरी मीटिंग मध्ये होते. त्यामुळे फोन उशीरा बघितला. ‘

‘तू ऑफिस मध्ये बिझी आहेस का?’

क्षणाचाही विलंब न करता विवेक सरसावला

‘हेलो…! मी ठीक. तू कशी आहेस?’

‘बिझी वगैरे नाही ग… चालू आहे काम .. routine..!’

‘तूच बिझी आहेस. बोल… आज आठवण कशी काढलीस.’

‘काही विशेष काम?’

विवेक चाचपून बघत होता की नेमकं काय कारण असेल पिंग करण्याचं…? त्यांचा काही सध्या नेहमीचा संपर्क नव्हता. नक्कीच काहीतरी कारण होतं. विवेक ला गेल्या दोन महिन्यांत कित्येकदा वाटलं होतं की तिच्याशी बोलावं… पण धीर झाला नव्हता. दोन महिन्यांपूर्वी विवेक च्या कॉलेज ची re union ची पार्टी झालेली. आणि तेव्हा विवेक तब्बल 12 वर्षांनी अमृताला भेटला. कॉलेज चा 4 वर्षांचा काळ आणि त्यानंतरची काही वर्ष झरकन डोळ्यासमोरून गेली. ती तशीच होती. जराही बदलली दिसली नाही. तोच अल्लडपणा, निरागसपणा, खळखळून हसणं.. काहीही बदललं नव्हतं. तिने तर विवेक ला लपून भोक्क पण केलेलं. कसला दचकलेला आणि वैतागलेला तेव्हा...पण तिचा उत्साह आणि चेहऱ्यावरचा आनंद बघून त्याचा वैताग कुठल्या कुठे पळून गेला. दोघांनी एक टाळी दिली आणि जुन्या आठवणींत रमून गेले. खूप गप्पा मारल्या. नंबर वगैरे घेतले.. पण नंतर काहीच नाही…

आणि आज तिचा whatsapp बघून हे सगळं विवेकला आठवलं आणि उत्सुकता वाढली . … की काय काम असेल बरं….

‘टिंग’.. पुढचा मेसेज वाजला.

‘काही काम कशाला पाहिजे.. ‘

‘सहज पिंग केलं. आठवण आली म्हणून.’

‘की साहेबांची apointment वगैरे घ्यावी लागते की काय चॅट करायला..?

अमृताने हसणारा smily टाकला.

‘मलाही तुझी खूप आठवण येते ‘ अस विवेकला लिहावंसं वाटलं पण त्याने जरा आवरतं घेतलं. आजच feelings आल्या आणि संपल्या असं नको व्हायला…

‘छे.. appointment कसली..तुला लागणार नाही appointment ‘

‘आपण दोन महिन्यांनंतर आज बोलतोय… ‘

‘कुठे बिझी होतीस का?’

विवेक चा interview संपत नव्हता.

‘Onsite होते दीड महिना.. गेल्या आठवड्यात आले. ‘

विवेकला जरा बरं वाटलं. म्हणजे ती कामात असल्याने काही बोलणं झालं नाही, ती ignore करत नव्हती. सध्या एवढा दिलासा पुरेसा होता.

पुढे त्यांच्या चॅट वर थोड्या गप्पा झाल्या आणि दिवस संपल्यावर अत्यंत आनंदी मनाने विवेक ऑफिस मधून सगळ्यांना बाय करून जरा लवकरच निघाला.  आज तो योगेश आणि रितू शी भांडला नाही की ट्रॅफिक मध्ये चिडला नाही. गाडीत मस्त किशोर लावलेला आणि जरा लांबूनच चक्कर मारून घरी परतला.

अमृता विवेकला कॉलेज पासून आवडायची. प्रेम होतं का ते माहीत नाही पण तिच्या बरोबर वेळ छान जायचा. आणि कदाचित अमृताला पण विवेक च्या company मध्ये आवडायचं. दोघं couple म्हणून फेमस होते कॉलेज मध्ये.कॉलेज च्या त्या चार वर्षांत आणि नंतर नोकरीच्या 3 4 वर्षात अभ्यास, नाटकं, ट्रिप्स, भांडणं सगळं मनसोक्त एकत्र करून झाल्यावर एक दिवस असा प्रसंग आला की त्यांना लग्नाबद्दल विचार करणं भाग पडलं. अमृताला दोन वर्ष US ला जायची संधी होती…दोघांच्याही घरी त्यांच्या नात्याची कल्पना असल्याने दोन्ही घरचे मागे लागले की लग्न करून जा. पण लग्न म्हटल्यावर दोघांनी नकार दिला… हा निर्णय सर्वांनाच धक्कादायक आणि अनपेक्षित होता. मित्रांना, घरच्यांना आणि .. प्रत्यक्ष त्या दोघांनाही. खूप प्रश्न होते. स्वतःबद्दल, नात्याबद्दल, भविष्याबद्दल ….. पण कशाचीही उत्तरं नव्हती. एवढ्या relationship नंतर दोघे हा असा निर्णय घेतील असं कोणालाही वाटलं नव्हतं…

चांगला मित्र किंवा मैत्रीण लाईफ पार्टनर म्हणून नको असते का कोणाला? किंवा असा विचार करावा एवढी समज तरी आलेली असते का लग्नाच्या वयात? नसते बहुतेक. विवेक आणि अमृताला ही नव्हती. पण त्यांनी  एकमेकांशी लग्न न करण्याचा निर्णय घेतला होता. आता निर्णय कोणी मुद्दाम चुकीचा घेत नाही . भविष्य काळ तो चुकीचा किंवा बरोबर ठरवतो.

दोघांनीही नंतर का कोणास ठाऊक पण संबंधच तोडल्यासारखं केलं. Ego असेल का?.. किंवा नसेलही. की स्वतःबद्दलच शंका.. ? दोघांनाही स्वतःला वेळ द्यावासा वाटला असेल कदाचित.

या घटनेनंतर दोघांमध्ये ना फोन ना चॅट ना emails काहीच नाही. मधल्या काळात दोघांची लग्नं झाली, मुलं झाली आणि दोघांची आयुष्य समांतर रुळाप्रमाणे धावू लागली. एकाच शहरात. तरी एकाची दुसऱ्याला काही कल्पना नसल्या सारखी. कॉमन मित्रांकडून हाल हवाली कळत होती पण तेवढ्यापुरतंच.

आज या सगळ्याची आख्खी फिल्म डोळ्यासमोर सरकली आणि सगळ्या घटनांची उजळणी झाली विवेकची. घरी पोचला तेव्हा बायकोलाही ते जाणवलं. पण काही बोलला नाही. त्याला अमृताशी आधी बरंच बोलायचं होतं. प्रश्न विचारायचे होते. उत्तरं शोधायची होती. बरोबर आणि चूक च्या पलीकडली.

पुढच्या दिवशी सकाळी विवेक उत्साहात उठला. त्याने ठरवला होता आजचा दिनक्रम. फोन उचलला आणि अमृताला मेसेज केला.

‘गुड मॉर्निंग..!’