भैरव

भल्या पहाटे एक सिद्ध पुरूष डोळे मिटून समाधिस्थ बसला आहे. न जणो गेली कित्येक वर्ष असा असेल.  वाढलेल्या जटा त्याच्या सिद्धतेचा पुरावा देणाऱ्या. कोरीव चेहरा, सावळा काळा रंग, भव्य कपाळ, दाढी मिशांमध्ये झाकलेल्या जखमांच्या खुणा, भक्कम शरीर त्याच्याकडे नजर खिळवून ठेवतात. गळ्यातील मुंडक्यांची माळ थोडी विचित्र भीती निर्माण करून झाते. एखादे भयंकर युद्ध खेळून येउन प्रलय, विनाश आणि संहार या त्रिशूळाला शांत करत आहे असं वाटतं.

क्षितिजाला चिरत एक वीज चमकून जाते आणि तो डोळे उघडतो. काळाच्या पलीकडे पाहणारे त्याचे ते तांबूस डोळे थेट हृदयाचा वेध घेतात . करारी पण शांत डोळे. समाधानी नजर, पण प्रलयानंतरच्या शांततेचं प्रतीक असलेली. हातात त्रिशूळ घेउन तो उभा राहतो तेव्हा अख्खी सृष्टी त्याच्या पायाशी लोळण घेत आहे असं वाटतं. समुद्राची शांतता आणि उग्रता दोन्ही त्याच्या मूर्तीत सामावलेल्या दिसतात. त्याची पूर्व क्षितिजावर नजर जाते. जणू सूर्याला उगवायची संमती देत आहे अशी. सूर्य नारायण देखील आपली पहिली किरणे त्याच्या चरणी अर्पण करतात. आशीर्वाद देऊन, मंद स्मित करून हा सिद्ध पुरूष अंतर्धान पावतो. सृष्टीची नांदी करून गेल्यासारखा. माझे डोळे मिटतात. समाधानाने ओले होतात. अस्तित्वाला आशीर्वाद देणाऱ्या त्या सिद्ध पुरुषाला मी मनोमन वंदन करतो. सृष्टी आणि विनाशाची काळात गुम्फ़ण करणारा हा भैरव. कोटी कोटी प्रणाम.

वल्गना

भावनांना जिंकण्याची वल्गना करता कशाला
दोन डोळ्यांतील पाणी लपवुनी फ़िरता कशाला

केवढी नाजूक नाती बांधुनी असतात धागे
उसवुनी मुद्दाम त्यांना फसवुनी शिवता कशाला

चमकणारे चेहरे लेउन रात्री रोज ऐसे
मुखवट्या आडून सूर्याच्या पुढे लपता कशाला

अर्थ सारा संपल्यावर शब्द ना उरतोच तेथे
कागदावर फक्त शाई एवढे उरता कशाला

ठेंगणे कर्तृत्व सारे अंध नशिबाच्या समोरी
आंधळ्याने आंधळी वहिवाट मग धरता कशाला


---आदित्य

तेरे नैना

तेरे नैना छुप छुप के
जो बातें मुझसे करते हैं
छू जाती हैं दिल को लेकिन
होंठ सिले ही रहते हैं

इन आंखोकी गहराईमे
गिर जाए ना चाँद कहीं
झील के किनारोंपे देखो
तारे पहरा करते हैं

खो जाता हूं कहीं न जाने
नीली नीली झील जानने
अनजाने खाबोंके रस्ते
वहीं कहींसे गुजरते हैं

याद है मुझे शाम सुहानी
आसमानसे शरमाती थी
उसी शाम के रंग सिमटकर
जजबातोंको संवरते  हैं

कह भी दो अब आँखोसे तुम
हाँ या ना जो भी सो हो
दीदार आपका  हो जाए,
बस यही तमन्ना करते हैं


---आदित्य


 

परछाई

परछाईयों से डरता हूँ
पर उनकेही संग रहता हूँ
कभी दूरसे कभी पासमे
उनकेही संग चलता हूँ

डर जाती है अंधेरेमे
परछाई, और छुप जाती है
दिया जलाके रिश्ता अपना
और उजागर करता हूँ

शाम डूबती परछाईको
ले जाएगी दूर जहां में
वही कही वो बस जाती है
मैं एक तनहा सो जाता हूँ

सूरज की परछाई भी
खो जाती है किसी शहर में
सूरज बन के उस सूरज को
कुछ परछाई दे देता हूँ

-- आदित्य 

गाफिल

डोळ्यांदेखत मनास चोरून नेले पुरते
हृदय आजच्या इतके गाफिल कधीच नव्हते

ठोका चुकला तेव्हा कळले धोका झाला
कटात हृदयाचे धडधडणे सामील  होते

रोज स्वत:ला समजावून मी सांगत असतो
रोज नेमकी नजर तिच्या नजरेशी भिडते

कसे कळेना हुरहुर वाटे हवी हवीशी
कसे कळेना तिचेच हसणे स्वप्नी दिसते

--आदित्य
 

ठेच

मनास माझ्या थांबायाला सांगत नाही
ठेच लागुनी पडलो तरीही लागत नाही

वारा वादळ पिउन निघालो सूर्य गिळाया
तसे एवढ्यानेच पुरेसे भागत नाही

शब्दांना मी भावनांमध्ये म्यान करवतो
परी धार पिंजऱ्यात राहणे मानत नाही

भूक जाळण्यासाठी इंधन नकोच आता
झॊप तशी भरलेल्या पोटी लागत नाही

सावर आता जरा स्वत:ला, रोज सांगतो
तोल फक्त सांभाळुन नुसते चालत नाही

मनस्वितेची गुलाम सवयी आणिक व्यसने
उपभोगुनही बुद्धी आता बाधत नाही

--- आदित्य
 

दिवे लागले

मूक मनाच्या अव्यक्ताला 

अस्तित्वाचे तेज लाभले 
अंधाराच्या पणतीमध्ये 

चैतन्याचे दीप लागले 

कर्माच्या पुण्याईवरती 

लकेर आशेची अवतरली 
काळ स्मृतीतुन मागे सरला, 

तमास जाळुन तेज दाटले  

उन्मेषाची ज्योत कोवळी 

मोहक सृजनाने थरथरली 
ओंजळीतुनी जणू स्वत:च्या 

आनंदाचे अर्घ्य पाजले 

स्वर्गातुनही तारे येती 

खेळ खेळण्या पृथ्वीवरती  

खळखळते तेजामृत अवघ्या

मनी मनी उस्फूर्त वाहिले

दीप उत्सवामध्ये येथे 

प्रत्येकाची ज्योत तेवते 
हृदयामधले गीत सांगते 

दिवे लागले दिवे लागले

--- आदित्य 

तरंग

खडा टाकता पाण्यामध्ये कितीक उठती तरंग तेथे
निळे बुडबुडे सोडुन जाती भूतकाळचे तवंग तेथे

गहिऱ्या पाण्यावरती येती आणिक जाती कितीक लाटा
घेऊन येती स्वप्नांना अन ठेऊन जाती उमंग तेथे

कधी वादळे कधी उन्हाळे कधी धुक्याचे खेळ निराळे
तरी धरूनी असेल आशा आयुष्याचा पतंग तेथे

कडू तिखट ताटाचे जेवण रोज लाभते यथेच्छ येथे
परी शोधतो दोन घडीचा खाऊ थोडा खमंग तेथे

अशी कोठली शर्यत येथे पळतो आहे सदा सर्वदा
जिथे थांबतो पळता पळता उभा ठाकतो तुरुंग तेथे

अंधाराच्या वलयामध्ये नव्या नशेने पेटून उठतील
हजार डोळे, हजार जिव्हा, हजार वृत्ती सवंग तेथे


--- आदित्य

 

कधी जायचे

भविष्य केवळ रेघांमध्ये सोडुन  गेली
असी कशी आशाच निराशा करून गेली

'कधी जायचे' स्वप्नामध्ये काळ म्हणाला
'उद्या' म्हणोनी वेळ आजची मारून नेली

लाखांचीही उरली नाही फिकीर मजला
पैशांनी नात्यांची जेव्हा चिता मांडली

भले रोज मी नीटनेटका असतो तरिही 
घडी मनाची रोजरोजची विस्कटलेली

कधी वेळ सांगून का येते कोणावरती
हयात सारी वाट तिची बघण्यातच गेली


--- आदित्य