भेटला विठ्ठल अम्हाला

काय पुण्याई असे की वर कुणाचा लाभला

भक्तीने भिजूनी सुरांच्या भेटला विठ्ठल अम्हाला

पंढरीची वाट आम्हा लागली नाही धराया

घातले नाहीच लोटांगण तुझ्या पायी पडाया

न्हाऊनी आकंठ विठ्ठल आज गीतांतून प्याला

भक्तीने भिजुनी सुरांच्या भेटला विठ्ठल अम्हाला

आमुच्या अंगात भक्ती, रक्त होऊनी प्रवाहे

श्वास होऊन स्वर तुझा प्रत्यक्ष गाभाऱ्यात राहे

नाद भक्तीचा स्मरोनी टाळ गाऊ लागला

भक्तीने भिजुनी सुरांच्या भेटला विठ्ठल अम्हाला

गांजल्या भक्तांस माया लाभूदे ऐसी निरंतर

पावुनी पतितास उद्धारून दे अवघे चराचर

आर्जवांचा ओघ नयनी मूक वाहू लागला

भक्तीने भिजुनी सुरांच्या भेटला विठ्ठल अम्हाला

आदित्य

जाणतो ऐसे तुला की...

जाणतो ऐसे तुला की तू कधी माझीच होती
सोबतीची शपथ जैसे माझिया साठीच होती

यावरी विश्वास आता ठेवताही येत नाही
की जुन्या भेटींतली उब पेटण्यापुरतीच होती

वाटले विझवून टाकावे निखारे आठवांचे
आग हृदयातीलही केव्हातरी विझलीच होती

आसवांचे थांबले आहे जरी गळणे अताशा
कोरडी अन आटलेली वाट अश्रूंचीच होती

भूतकाळाच्या धुराचा दाटतो काळोख हल्ली
त्याच काळोखात जळती वातही माझीच होती

वाटते तुजला विचारावे तुझ्या हृदयातले
की तुलाही ओढ माझी तेवढ्यापुरतीच होती?

रंगल्या होत्या स्मृतींच्या परिकथा कित्येक पानी
पण भविष्याची पुरवणी आपली कोरीच होती

आदित्य

तू असताना

तू असताना माझ्यामधला मीच हरवतो
आयुष्याचा सूर नव्याने मग सापडतो

गंध दाटतो ऋतू ऋतूंचा तुझ्याच ठायी
धुंद तुझ्या सहवासामधुनी तो दरवळतो

तुझे नि माझे असे वेगळे नसे अताशा
श्वास सुद्धा एकाचा दोघांनाही पुरतो

रात्र तुझ्या उबदार मिठीतुनी मावळते
दिवस आपुल्या स्वप्नांसंगे उलगडतो

पडले अंतर जरी आपुल्यामध्ये काही
थोडे तू अन थोडे मी चालुनी मिटवतो

सृजनाचा अध्याय नवा गे तुझा नि माझा
जीवनवेली वरती कोमल कळी फुलवतो

आदित्य

नजरेमधला तुझा दिखावा

नजरेमधला तुझा दिखावा तसा उशीरा कळला होता
मार्ग तुझा अपुल्याच दिशेला फसवुन जेव्हा वळला होता

अंधार दाटला असा अचानक डबडबलेल्या नभात जैसे
अवघडलेला सूर्य ढगांच्या आडून लवकर ढळला होता

वाळूमध्ये मी लिहिलेले नाव तुझे अन माझे जोडुन
लाटेने येऊन तुझा उल्लेख तेवढा पुसला होता

प्रत्येक माझी सांज तेवली होती अपुल्या प्रेमामध्ये
ठाऊक नव्हते नात्यामधला दिवा तुझा परि विझला होता

तुझ्यासाठी तो खेळच ठरला निरोप देण्याघेण्या पुरता
अन विरहाचा दंश माझिया अंगीअंगी भिनला होता!

एकदा जरी सांगितले असतेस मला तू खरे तेवढे
की गाण्याचा सूर मैफिली पुरता केवळ जुळला होता

रोज नव्याने स्वप्नांमध्ये तुला पाहतो शेवटचे मी
तोच तोच थिजलेला क्षण हृदयात खोलवर घुसला होता

तरळून गेल्या स्मृती तुझ्या गे डोळे  माझे मिटतानाही
आठवणींनी मृत्यू देखील क्षणिक तेवढा टळला होता

आदित्य