गुड मॉर्निंग

गुड मॉर्निंग

“तू मला wish केलं नाहीस तर माझी मॉर्निंग गुड होणार नाही का? रोज काय तेच तेच पाठवायचं?”

ऑफिस मधे लंच टेबल वर विवेक बोलत होता. किंवा भांडत होता म्हणा हवं तर.

“मॉर्निंग मधे गुड आणि बॅड काय असतं? सकाळ झालेली कळते मला. तू सूर्याला पण पाठवशील असा मेसेज….” विवेक उपहासाने म्हणाला.

“मी तुला थँक्स म्हणत जाईन आता. सकाळ झाल्याची बांग दिल्याबद्दल. “

योगेश नुसता हसत होता. मेसेज पाठवल्याचा जराही पश्चात्ताप नव्हता त्याला.

“तू पण पाठव किंवा ignore कर. चिडू नको ना पण. “ रितू विवेक ला समजावत होती.

“वाटल्यास मी तुला रोज नवीन gif पाठवत जाईन. ती तू फॉरवर्ड करत जा” रितू ने विवेकला डिवचण्यासाठी आगीत अजून तेल ओतलं आणि योगेश कडे बघून डोळा मारला.

“त्यापेक्षा तू माझ्या घरी येऊन मला wish का करत नाहीस. Gif मधले गुलाब, चहा, कॉफी, बाहुली आणि सर्व पंच महाभूते सादर कर प्रत्यक्ष. मी पण दाद देईन तुझ्या performance ला. “ विवेक खवचट पणे म्हणाला आणि

तिघंही मनापासून हसले यावर. रितू ला actually असं करताना imagine करून.

परत desk वर जाताना योगेश रितू ला म्हणाला “ काही नाही ग .. फुकट बडबड चालली आहे विक्याची. तू मेसेज टाकलास तर काही बोलणार नाही तुला. त्याला एका मैत्रिणीची गरज आहे…. “

रितू ने दोन साजूक शिव्या घातल्या आणि हसून दोघंही कामाला लागले.

विवेक काही बोलला नाही. हसल्या सारखं करुन त्याच्या डेस्क पाशी निघून गेला.

विवेक, योगेश आणि रितू गेली 6 वर्ष इथे काम करत होते. स्वभावाने भिन्न असूनही त्यांचं एकदम फिट्ट जमत होतं.

विवेक जरा विक्षिप्त, रितू फार मनस्वी आणि योगेश जगाचा मित्र. पण काहीतरी त्या तिघांना एकत्र बांधून होतं. विवेक चं लग्न झालं होतं. एक मुलगी होती त्याला. रितू divorced. आणि  योगेश अजून बॅचलर. आपापल्या role मधे तिघेही व्यवस्थित परफॉर्म करत होते.

पण समाधानी असेल तर तो माणूस कसला… आपल्या आयुष्यात काही thrill नाही, काही मजा नाही, असं विवेक ला नेहमी वाटायचं. ती म्हणायचा ..‘अडकलोय यार…..खुंटीला बांधल्यासारखा. सगळं छान चालू आहे. पण तेच तेच चालू आहे. तुमचं बरंय. खुंटी नाही की दोरी नाही. बोंबला हवं तिथे. मी बसतो पेस्ट कंट्रोल करत…!’

योगेश आणि रितू हसायचे. एकमेकांकडे बघायचे आणि नजरेतून एकमेकांचं सांत्वन करायचे. कदाचित विवेक ज्याला खुंटी म्हणत होता त्याची किंमत यांना कळली होती.

थोडक्यात..  तेच ते ऑफिस, तेच तेच काम , त्याच घरच्या कटकटी.. याला विवेक कंटाळला होता.

रोजचं गुड मॉर्निंग काही चुकत नव्हतं. आणि तरी एकही मॉर्निंग काही गुड होत नव्हती!

दुसऱ्या दिवशी सकाळी नेहमीप्रमाणे विवेक ऑफिसला जायच्या घाईत होता. घरातुन निघताना whatsapp नोटिफिकेशन ने फोन वाजला. योगेशला पुन्हा शिव्या घालून मेसेज न बघताच त्याने फोन खिशात टाकला आणि गाडी काढली. वाटेत सिग्नल ला पुन्हा फोन वाजला आणि विवेकने वैतागुन बघितलं की कोणाला तहान लागलीये एवढी….

आणि नाव बघून विवेक चपापला.

‘अमृता पारखी’. नेमकी काय reaction द्यावी कळलंच नाही त्याला. फोटो बघू की मेसेज.. असं झालं एकदम.

बाहेरच्या horns च्या आवाजांनी तो भानावर आला आणि सिग्नल सुटल्याचं लक्षात आल्यावर घाईघाईत गाडी पुढे घेतली आणि डावीकडे जागा बघून थांबला. त्याने मेसेज पुन्हा पुन्हा बघितला…….. ‘गुड मॉर्निंग’ !

त्याने परत खात्री केली दोनदोनदा फोटो बघून.

अमृता? खरंच.. अमृता…? तिन मला का ping केलंय? एवढ्या दिवसांनी आज का बरं केलं असावं? काहीतरी काम असेल.. नाहीतर उगीच कशाला ping करेल मला… की कसलं आमंत्रण देणार असेल… नवऱ्यासाठी रेफेरल वगैरे करायचं असेल… एक दोन नाही हजारो प्रश्नांचं जाळं. आपल्या परीने त्याने यांची उत्तरं शोधली आणि तंद्रीतच ऑफिसला पोचला. अमृताचा DP सतत डोळ्यासमोर येत होता.

अजूनही छान दिसत होती ती फोटोमध्ये. कॉलेज सारखीच.

आज विवेकची मॉर्निंग खरंच गुड झाली होती.

ऑफिस ला पोचल्यावर कोणाशी काही न बोलता विवेक गपचूप डेस्क वर गेला आणि कामाचं नाटक सुरू केलं. त्याला काम सुचणं शक्यच नव्हतं. सारखा फोन काढून तो मेसेज चेक करत होता. आणि अचानक त्याला जाणवलं की आपण रिप्लाय केलाच नाही…. भयंकर अपराधी वाटून त्याने लगेच रिप्लाय टाईप केला… ‘गुड मॉर्निंग डिअर….’

पण मग त्याचं त्यालाच वाटलं .. ‘डिअर काय डिअर… काय वाटेल तिला…. ब्लॉक करेल मला हे वाचून….नको.. डिअर नको.’ मग त्याने डिअर खोडलं आणि फक्त लिहिलं..

‘गुड मॉर्निंग…   अमृता’ आणि तिच्या रिप्लाय ची वाट बघू लागला.

पाच मिनिटं झाली तरी तिचा काही मेसेज नाही. विवेकचे डोळे, कान , विचार सगळे फोनवर एकवटले होते.

आपण उशिरा रिप्लाय केला म्हणून चिडली की काय असं विवेक ला वाटलं आणि अगदी खट्टू झाला.

‘जाऊदे … गेली उडत.. चिडली तर चिडली… मला काय इतर कामं नाहीत का.. ?’ असं म्हणून त्याने फोन बाजूला ठेवला आणि लॅपटॉप मध्ये डोकं खुपसलं.

'टिंग…’ wharsapp वाजलं. विवेक ने विजेच्या वेगाने फोन unlock केला.. अमृताचा मेसेज होता.

‘गुड मॉर्निंग.. कसा आहेस???’

‘सॉरी मीटिंग मध्ये होते. त्यामुळे फोन उशीरा बघितला. ‘

‘तू ऑफिस मध्ये बिझी आहेस का?’

क्षणाचाही विलंब न करता विवेक सरसावला

‘हेलो…! मी ठीक. तू कशी आहेस?’

‘बिझी वगैरे नाही ग… चालू आहे काम .. routine..!’

‘तूच बिझी आहेस. बोल… आज आठवण कशी काढलीस.’

‘काही विशेष काम?’

विवेक चाचपून बघत होता की नेमकं काय कारण असेल पिंग करण्याचं…? त्यांचा काही सध्या नेहमीचा संपर्क नव्हता. नक्कीच काहीतरी कारण होतं. विवेक ला गेल्या दोन महिन्यांत कित्येकदा वाटलं होतं की तिच्याशी बोलावं… पण धीर झाला नव्हता. दोन महिन्यांपूर्वी विवेक च्या कॉलेज ची re union ची पार्टी झालेली. आणि तेव्हा विवेक तब्बल 12 वर्षांनी अमृताला भेटला. कॉलेज चा 4 वर्षांचा काळ आणि त्यानंतरची काही वर्ष झरकन डोळ्यासमोरून गेली. ती तशीच होती. जराही बदलली दिसली नाही. तोच अल्लडपणा, निरागसपणा, खळखळून हसणं.. काहीही बदललं नव्हतं. तिने तर विवेक ला लपून भोक्क पण केलेलं. कसला दचकलेला आणि वैतागलेला तेव्हा...पण तिचा उत्साह आणि चेहऱ्यावरचा आनंद बघून त्याचा वैताग कुठल्या कुठे पळून गेला. दोघांनी एक टाळी दिली आणि जुन्या आठवणींत रमून गेले. खूप गप्पा मारल्या. नंबर वगैरे घेतले.. पण नंतर काहीच नाही…

आणि आज तिचा whatsapp बघून हे सगळं विवेकला आठवलं आणि उत्सुकता वाढली . … की काय काम असेल बरं….

‘टिंग’.. पुढचा मेसेज वाजला.

‘काही काम कशाला पाहिजे.. ‘

‘सहज पिंग केलं. आठवण आली म्हणून.’

‘की साहेबांची apointment वगैरे घ्यावी लागते की काय चॅट करायला..?

अमृताने हसणारा smily टाकला.

‘मलाही तुझी खूप आठवण येते ‘ अस विवेकला लिहावंसं वाटलं पण त्याने जरा आवरतं घेतलं. आजच feelings आल्या आणि संपल्या असं नको व्हायला…

‘छे.. appointment कसली..तुला लागणार नाही appointment ‘

‘आपण दोन महिन्यांनंतर आज बोलतोय… ‘

‘कुठे बिझी होतीस का?’

विवेक चा interview संपत नव्हता.

‘Onsite होते दीड महिना.. गेल्या आठवड्यात आले. ‘

विवेकला जरा बरं वाटलं. म्हणजे ती कामात असल्याने काही बोलणं झालं नाही, ती ignore करत नव्हती. सध्या एवढा दिलासा पुरेसा होता.

पुढे त्यांच्या चॅट वर थोड्या गप्पा झाल्या आणि दिवस संपल्यावर अत्यंत आनंदी मनाने विवेक ऑफिस मधून सगळ्यांना बाय करून जरा लवकरच निघाला.  आज तो योगेश आणि रितू शी भांडला नाही की ट्रॅफिक मध्ये चिडला नाही. गाडीत मस्त किशोर लावलेला आणि जरा लांबूनच चक्कर मारून घरी परतला.

अमृता विवेकला कॉलेज पासून आवडायची. प्रेम होतं का ते माहीत नाही पण तिच्या बरोबर वेळ छान जायचा. आणि कदाचित अमृताला पण विवेक च्या company मध्ये आवडायचं. दोघं couple म्हणून फेमस होते कॉलेज मध्ये.कॉलेज च्या त्या चार वर्षांत आणि नंतर नोकरीच्या 3 4 वर्षात अभ्यास, नाटकं, ट्रिप्स, भांडणं सगळं मनसोक्त एकत्र करून झाल्यावर एक दिवस असा प्रसंग आला की त्यांना लग्नाबद्दल विचार करणं भाग पडलं. अमृताला दोन वर्ष US ला जायची संधी होती…दोघांच्याही घरी त्यांच्या नात्याची कल्पना असल्याने दोन्ही घरचे मागे लागले की लग्न करून जा. पण लग्न म्हटल्यावर दोघांनी नकार दिला… हा निर्णय सर्वांनाच धक्कादायक आणि अनपेक्षित होता. मित्रांना, घरच्यांना आणि .. प्रत्यक्ष त्या दोघांनाही. खूप प्रश्न होते. स्वतःबद्दल, नात्याबद्दल, भविष्याबद्दल ….. पण कशाचीही उत्तरं नव्हती. एवढ्या relationship नंतर दोघे हा असा निर्णय घेतील असं कोणालाही वाटलं नव्हतं…

चांगला मित्र किंवा मैत्रीण लाईफ पार्टनर म्हणून नको असते का कोणाला? किंवा असा विचार करावा एवढी समज तरी आलेली असते का लग्नाच्या वयात? नसते बहुतेक. विवेक आणि अमृताला ही नव्हती. पण त्यांनी  एकमेकांशी लग्न न करण्याचा निर्णय घेतला होता. आता निर्णय कोणी मुद्दाम चुकीचा घेत नाही . भविष्य काळ तो चुकीचा किंवा बरोबर ठरवतो.

दोघांनीही नंतर का कोणास ठाऊक पण संबंधच तोडल्यासारखं केलं. Ego असेल का?.. किंवा नसेलही. की स्वतःबद्दलच शंका.. ? दोघांनाही स्वतःला वेळ द्यावासा वाटला असेल कदाचित.

या घटनेनंतर दोघांमध्ये ना फोन ना चॅट ना emails काहीच नाही. मधल्या काळात दोघांची लग्नं झाली, मुलं झाली आणि दोघांची आयुष्य समांतर रुळाप्रमाणे धावू लागली. एकाच शहरात. तरी एकाची दुसऱ्याला काही कल्पना नसल्या सारखी. कॉमन मित्रांकडून हाल हवाली कळत होती पण तेवढ्यापुरतंच.

आज या सगळ्याची आख्खी फिल्म डोळ्यासमोर सरकली आणि सगळ्या घटनांची उजळणी झाली विवेकची. घरी पोचला तेव्हा बायकोलाही ते जाणवलं. पण काही बोलला नाही. त्याला अमृताशी आधी बरंच बोलायचं होतं. प्रश्न विचारायचे होते. उत्तरं शोधायची होती. बरोबर आणि चूक च्या पलीकडली.

पुढच्या दिवशी सकाळी विवेक उत्साहात उठला. त्याने ठरवला होता आजचा दिनक्रम. फोन उचलला आणि अमृताला मेसेज केला.

‘गुड मॉर्निंग..!’