रोज तुझ्या प्रेमात

तुला पाहता स्वतःस पुरता विसरून जातो
रोज तुझ्या प्रेमात नव्याने हरवुन जातो

नजरेमधला भाव कधी ओठांवर येता
अबोल गाणे डोळ्यांमधले सुचवुन जातो

प्रकाश तव हास्याच्या ज्योतीमधुनी अवघ्या
क्षणांस साऱ्या प्रसन्नतेने उजळुन जातो

खट्याळ वारा उडवुन तव नाजूक बटांना
गंध कोवळा लेऊन मजला बिलगुन जातो

जादू चाले तुझी पावसावरती देखिल
तू नसता तो खिन्न मनाने परतुन जातो

संध्याकाळी हसून तू जाताना क्षण तो
स्वप्नमंजुषा धुंद क्षणांची उघडुन जातो

आदित्य

टपोरी

आमचा आपला टपोरीपणा
थोडा त्यावर मुजोरीपणा
नसेल पटला ज्याला त्यांनी
खुशाल मिजासखोरी म्हणा

कुणी कशाचे दु:ख करावे
कधी कुणाचे शब्द खुपावे
कशास आम्हा चिंता याची
उगाच नुसता हळवेपणा

थेट बोलतो हृदयामधले
नाटक नसते अधले मधले
असाल जैसे वागू तैसे
जमतच नाही फसवेपणा

असेल मैत्री लाख शिव्यांशी
अंधारातील मंद दिव्यांशी
प्रकाश घेतो त्यांचा माथी
यथेच्छ त्याला चोरी म्हणा

आदित्य

तुझ्याच सोबत

तुझ्याच सोबत रहायचे मज आहे आता
स्वप्नांमधुनी जगायचे मज आहे आता

कसा तुला मी भेटू पुन्हा धुंद क्षणांतून
आठवणींतून उरायचे मज आहे आता

काय वाटते म्हणून सांगू तुझियाबद्दल
शब्दांमधुनी सुचायचे मज आहे आता

दाटून येता पाऊस नयनी तुझ्या कधीही
अश्रू होऊन वहायचे मज आहे आता

चाकरीतुनी श्वासांच्या मी सुटलो आहे
तुझ्या स्पंदनी स्फुरायचे मज आहे आता

--- आदित्य