Pages

Sunday, May 7, 2023

मेघ काही...

आठवांचे मेघ  हल्ली  दाटुनी येतात काही
परतुनी जातात काही, रडवुनी जातात काही

उसळूनी येता अचानक हुंदक्यांचे उष्ण वारे
कोरड्या डोळयात देखिल आसवे दिसतात काही

संपता साऱ्या अपेक्षा चालतो परतून आता
मागुनी निःशब्द हळव्या सावल्या उरतात काही

भाबड्या सप्नांत माझ्या गाव होता सोबतीला
एकटा असतो अता अन पावले दिसतात काही

संपली आहेत जर नाती अताशा भावनांची
का अजूनी ओळखीच्या सावल्या दिसतात काही?

स्वच्छ आकाशी मनाच्या विहरतो मी मुक्त आता 
पण तिथे तुझिया स्मृतींचे मेघही फिरतात काही

आदित्य

पालखी वाहून नेली देवळाच्या पायरीशी
देव नसतो पण तिथे आता, असे म्हणतात काही!

Friday, March 31, 2023

शेवटची भेट

 अपुल्या शेवटच्या भेटीचा 

पाऊस अजूनही आठवतो

कधी अवेळी एकांती मग

पुनश्च डोळ्यांतुन कोसळतो


कधी उमगले नाही की ती

भेटच शेवटची होती

क्षण ओसरले किती तरीही

श्वास एकटा गहीवरतो


गहिऱ्या हिरव्या डोहामध्ये 

तुझ्या स्मृतींना लोटून देखिल

विस्कटलेल्या आठवणींतुन

जीव अजूनी घुटमळतो


क्षितिजावरती पेरत जाता

अपुल्या आठवणींच्या बागा

सुगंध मुक्याने इथे कोरड्या

अश्रूंसंगे दरवळतो


आदित्य

अमृताचे कुंभ जैसे..

 अमृताचे कुंभ जैसे चांदण्यातुन ओघळावे,

मी तुला हलकेच माझ्या भोवताली पांघरावे.


दाटले असता कधी नयनी बिलोरी चंद्र माझ्या,

मेघ मोती होत जावे अन मिठीतुन कोसळावे


ओंजळीतुन सांडता कविता कधी वाळूप्रमाणे,

वेचताना शब्द तेथे मोतियाचे सापडावे


शब्द माझे बापडे होतात जेव्हा मूक काही,

तू अशा कवितेस माझ्या डोळीयांतुन ओळखावे.


भेटलो नाही जरी प्रत्यक्ष आपण एकदाही,

पापण्यांतुन स्वप्न माझे रोज नयनी पाझरावे.


आठवांच्या पुस्तकाचे नेमके ते पान यावे,

हासणे ते आठवावे, अन् तुझे मी होत जावे


आदित्य

Thursday, June 16, 2022

सल

पुन्हा भेट व्हावी सुगंधी क्षणांची
कुपी ओघळावी तुझ्या अत्तराची
नभी मेघ यावे निळ्या पावसाचे
मिठी घट्ट व्हावी तुझ्या आठवांची

पुन्हा रानजाई सजावी नव्याने
कळी शुभ्र ऐसी भिजावी दवाने
धुके पांघरोनी निळी सांज यावी
नवी भेट व्हावी जुन्या सावल्यांची

पुन्हा काजव्यांची मैफिल जमावी
जुनी शीळ अलवार ओठी रूळावी
उजळून याव्या स्मृती धुंद साऱ्या
फुले पाझरावी क्षणिक आसवांची

निळा डोह भरतो निळ्या चांदण्याने
झरे शब्द होतात अल्लडपणाने
कुठे भावनांच्या उसळतात लाटा
भिजे नाव अश्रूंत मग कागदाची

निर्माल्य होतात क्षण ते फुलांचे
गंधाळलेल्या मुक्या आठवांचे
उरतो तिथे डोहात एकटा मी
लेऊन डोळ्यांत सल चांदण्याची

आदित्य

Saturday, April 9, 2022

बासरी

पाण्यात ओघळावे प्रतिबिंब चांदण्याचे
गुंतून राहु द्यावे अस्तित्व लोचनांचे
गाण्यास मोगऱ्याचा यावा सुगंध ऐसा
घन चिंब कोसळावे बेधुंद आठवांचे

अंगावरी शहारे यावे तसे तू यावे
रोमांतुनी पिसारे बहरूनिया फुलावे
ओठांवरी जुळोनी यावेत शब्द ऐसे
हृदयातल्या सुरांचे अनुराग गीत व्हावे

क्षितिजा वरी कुठेशी येतात सूर कानी
मंजूळ बासरीचे संगीत कुंद रानी
बोलावतो जणू तो मज कातर संधिकाली
ओढून नेत जातो चित्तास चहु दिशांनी

घनदाट आठवांच्या डोहात एकटी मी
वाहून जात आहे कोठे अशी कशी मी
लाभेल का मलाही कोठे तुझा किनारा
तेथें तुझ्या सुरांची होईन बासरी मी

आदित्य

Sunday, February 6, 2022

देव निघून गेला

देव निघून गेला

मायेचा ओलावा मागे ठेऊन गेला
देव तयाचे गावी अखेर निघून गेला

भक्तांच्या हृदयात वसावा असा निरंतर
प्रसाद दैवी स्वरा स्वरांतुन ठेऊन गेला

चाले ना नियतीच्या पुढती देवाचेही
हासत हासत निरोप प्रेमळ देऊन गेला

आशीर्वाद सुरांच्या रूपे देता देता
नतमस्तक अन डोळे ओले करून गेला

एक सूर विरहाचा लाखो ह्रदयांमधला
कृष्णाच्या वेणूत भैरवी भरून गेला

आठवणी उरतील तेवढ्या गाणी होऊन
तीर्थक्षेत्र गाण्याचे ऐसे बांधुन गेला

शब्द अपूरे पडले ज्या भगवंतासाठी
तोच स्वरांची ओंजळ पदरी घालुन गेला

चंद्र सूर्य हे उगवतील यापुढे सुद्धा, पण 
ग्रहण एक अदृश्य तयांना लावुन गेला

आदित्य

Friday, February 4, 2022

रात्र

हळुवार ओढुनी दुलई मंद धुक्याची
निःशब्द पहुडली रात्र निळ्या रंगाची
मी कवळुन घेता अंधाराला माझ्या
विसरूनिया जाते ओळख अस्तित्वाची

झिरपते चांदणे मंद मंद श्वासात
उतरते क्षितिज घेऊन चंद्र डोळ्यांत
बोलवता कुठला पैलतीर पायांना
तरळते अनामिक नशा गूढ रस्त्यांची

आकाशमितीचे स्पंदन अंगी येते 
मन गोठुनिया हृदयाशी गोळा होते
मी हरवुन जातो सृष्टीच्या रंगात
अन् अलगद नेतो काळ मला डोहाशी

अस्तित्वाच्या पलीकडल्या जगताचा
मी होऊन जातो भाग त्याच सृष्टीचा
स्वप्नांचा कोठे गाव लागतो तेथे
संबंध ठेवण्यापुरता मर्त्य जगाशी

मी रोज रोज त्या वेशीपर्यंत जातो
अन् तोच बंद दरवाजा तेथे असतो
मग कोण मला तेथुनिया ओढुन नेते?
परतीच्या वाटेवरती क्षितिजापाशी

रोज चालतो एकच प्रवास ऐसा
रात्रीच्या गर्भात हरवण्या जैसा 
मग ऐलतिरावर सूर्य उगवतो माझा
घेऊन मनीषा वास्तवात जगण्याची

आदित्य

Tuesday, February 1, 2022

किनारा किनारा

निळ्या सागराचा 
निळा गाज वारा
जुळू दे मनाशी
मनाचा किनारा

तुझा भास होतो,
तुझा श्वास होतो,
तुझे स्वप्न होतो,
शहारा शहारा

कधी सांजवेळी,
पहाटे अवेळी, 
तुझ्या आठवांचा
नभाचा इशारा

तुझ्या लाघवाचा
तुझ्या श्रावणाचा
उरी जन्म घेतो
सुगंधी धुमारा

तुझा हात हाती
निशी-गंध राती
सवे संथ अपुल्या
किनारा किनारा

आदित्य

Monday, January 31, 2022

तुकडे तुकडे

तू हरवलास की मीच हरवले होते
अन् श्रावणात ही धुंद बहरले होते

स्वप्नात काय तू फुंकर घालुन गेला,
बागेत फुलांनी स्वर्ग सजवले होते

त्या आठवणीची वीज लकाकत जाता
आषाढ घनाचे मेघ बरसले होते

मी तुझ्या तेवढ्या एका हाकेवरती
बाकीची नाती पूर्ण विसरले होते

क्षितिज ठेंगणे वाटत होते मजला,
काय न जाणो असे गवसले होते

मी जोडत असते तुकडे तुकडे आता,
या डोळ्यांतील जे स्वप्न विखुरले होते 

आदित्य

Friday, January 28, 2022

शब्द डोळ्यांत दाटले

काळजातल्या जखमांना मोकळे वाटले
ओठावरचे शब्द जसे डोळ्यांत दाटले

बोलुन गेल्या स्मृती जशी सत्याची भाषा
भावनांतले समुद्र खोटे पूर्ण आटले

अंधाऱ्या डोहात निरंतर मूक बापड्या
दुःखाचे निर्माल्य आसवांतुनी साठले

उभारलेले श्रध्देने मी देउळ जे जे
देव त्यातले दुनियादारी करुन बाटले

उधळुन गेले शब्दांना नियतीचे वादळ
अन् पुस्तकातले तुझे तेवढे पान फाटले

स्वप्ने ठरली वाळू मधले महाल माझे
लाटांनी ते विरता पुन्हा नवे थाटले

जगताना सापडले नाही क्षितिज जे कधी
मरता कोणी पैलतिरी ते सहज गाठले

आदित्य

Saturday, January 22, 2022

पैलतीरी वाट पाहे

पैलतीरी वाट पाहे चेहरा भव संभ्रमाचा
अंतरी दररोज चाले खेळ सारा सावल्यांचा

संपता संपेचना वहिवाट पायाखालची अन
दूर जाई रोज थोडा वेध माझ्या मंदिराचा

कोण जाणे कोणत्या जन्मांस मी भोगून आलो
अन् किती जन्मांस अजुनी डाव आहे भोगण्याचा?

घोटला कित्येक वेळा जाणिवांचा श्वास माझ्या
शेवटी ज्वालामुखी उद्रेक झाला संगराचा

लागले आहे मनातुन प्रेम ओहोटीस आता
एकदा भरतीस यावा प्रीत सागर भावनांचा

रोज मी श्रीमंत होतो जाणता ‘ मी मर्त्य आहे!‘
रोज मी मार्गस्थ होतो देह यज्ञी तर्पणाचा

शेवटी ऐसे निघाले फूल सोडूनी तरुला
गंध मागाहुन निरंतर तेथ उरला अत्तराचा

आदित्य



Wednesday, January 5, 2022

निमित्त काही लागत नाही

उगाच काही खुळी कारणे सांगत नाही
तुला भेटण्या निमित्त काही लागत नाही

रोज नवे क्षण जुळूनी यावे तुझे नि माझे,
जुन्या आठवांवरी अताशा भागत नाही

काळ थिजूनी जातो तुझिया सोबत असता
मीच हरवतो असा की पत्ता लागत नाही

पाऊस येतो असा अवेळी मधेच अपुल्या
श्रावणही मग श्रावणापरी वागत नाही

तुझा किनारा अखंड लाभो या लाटांना
समुद्र माझा दुसरे काही मागत नाही

श्र्वासांची येतात जुळूनी गीते माझ्या
शब्दांना शोधावे आता लागत नाही

आदित्य

Thursday, December 2, 2021

ओला पाऊस पाऊस


ओला पाऊस पाऊस 

आला अनाहूतपणे

उभ्या डोळ्यांत डोळ्यांत

चांदण्याचे बरसणे


निखळून गेली पार

हळवीशी मोती माळ

आठवांचा तळ्याकाठी

थिजूनिया जाई काळ


चिंब बरसे अल्लड

ढग पांघरून झूल

गंध-मातीचे उभारे

नभापर्यंतचा पूल


भिजूनिया कवडसे

उतरती अंगणात

खेळ चाले पावलांशी

अन हुंदका मनात 


धुके खिडकीमधुनी

पसरते घरातून

ओला निरोप मिळतो

पानांवर दवातून


गेला पाऊस पाऊस

मागे सोडून उसासे

स्वप्नांमधून उरती

रोज रोजचे दिलासे


आदित्य

Thursday, November 18, 2021

अमृत गोडी

आयुष्याला अवघ्या लाभो

अनंत अमृत-गोडी

पदरी लोभसवाणी सुंदर

नक्षत्रांची जोडी


नभी विलक्षण उत्सव

घडतो अमूर्त आनंदाचा

उजळुन जाई उत्साहाने

पडदा अवकाशाचा


ममतेचा गंगौघ कोसळे

मनात ठायी ठायी

हृदयी कवटाळूनिया होई

धन्य धन्य ती आई


काळोखाला उजळुन आली

सूर्याची नव किरणे

आता केवळ उत्साहाने

आनंदाचे झरणे


अद्वैताचे बंध जुळूदे

लक्ष्मी सरस्वतीचे

आशीर्वाद उभयतां लाभो

अखंड शिवशक्तीचे



आदित्य


Tuesday, November 2, 2021

उजळू दे

उजळू दे हळुवार स्मृतींना
सुगंध- ज्योती दिव्या दिव्यातुन
ओल्या हळव्या आठवणींचा
फुटु दे पान्हा मनामनातुन

उजळू दे तिमिराच्या गगनी
धगधगणारी सूर्य चेतना
लक्ष लक्ष मार्तंड तारका
प्रकाशण्याची पूर्त कामना

उजळू दे नात्यांच्या ज्योती
हृदयातील अंधाऱ्या काठी
जिवंत सारे आज किनारे
मैत्र प्रवाही करण्यासाठी

उजळू दे अज्ञानी कुंभ
अमृत घेऊन विज्ञानाचे
अवकाशाच्या पटलावरती
दीपक ज्ञानी नक्षत्रांचे

उजळू दे शस्त्रांच्या अंगी
लखलखणारी तेज-शलाका
नाश होउदे रिपू रिपूचा 
विजयाची चढवून पताका

उजळू दे सौख्याचा दीपक
स्वागत करण्या आनंदाचे
मंतरलेल्या ऐन दिवाळी
उज्ज्वल नाते सौभाग्याचे

Tuesday, October 26, 2021

कधी सांजवेळी

कधी सांजवेळी तुझ्या आठवांच्या
नभी पावसाचे फुलोनी पिसारे
उठे दरवळूनी उरी गंध- लाघव
व्यापून अवघे मनीचे किनारे 

सरी कोसळाव्या जशा पावसाच्या
तसे तू मिठीतून भेटून जावे
उत्फुल्ल व्हावे, अंगी रुजावे,
गंधाळलेले शहारे शहारे 

असे ओघळावेस स्पर्शामधूनी
कवळून साऱ्या मुक्या जाणिवांना
जसे स्वर व्हावे उरी भावनांवर
बेभान ओथंबुनी रानवारे

सखे सोडूनी ये खुळ्या बंधनांना,
घेऊन स्वप्नील रंगी क्षणांना 
उभा वाट पाहे इथे एकटा मी
आणि एकटे गंध वेडे किनारे


Thursday, October 21, 2021

काय सांगू

 आसवांची मी कहाणी काय सांगू....

प्रेम का ठरले अडाणी, काय सांगू ...


खेळ अर्ध्यातून का सोडून गेले

तोच राजा, तीच राणी, काय सांगू ...


मोजकी उरलीत आता फक्त मागे

तेवढी गीते पुराणी, काय सांगू...


भेटलो जर आठवांच्या लक्तरांशी,

ओळखीची मी निशाणी काय सांगू ?


रोज माझ्या मैफिलीमध्ये अताशा,

नांदते केवळ विराणी, काय सांगू...

Saturday, April 17, 2021

निचरा

पाऊस ओळखीचा जेव्हा पडून गेला,
निःशब्द भावनांचा निचरा करून गेला

ही कोणत्या स्मृतींची चाहूल आज लागे
की पेटता निखारा, नुकता जळून गेला?

मी न्याय आंधळ्यांचे जेव्हा अमान्य केले
जो जो दिसेल तो तो मजला हसून गेला

हा दोष ना तुझा की हे प्रेम होत गेले,
मी मोहरून गेलो तो क्षण जगून गेला

मी मानले स्वतःचे गुणदोष सर्व काही
तेव्हा अहं स्वतःचा पुरता जळून गेला

मी वेचल्या फुलांचे निर्माल्य आज पुन्हा
आषाढ आठवांचा ताजे करून गेला

श्वासांत चांदण्याचे स्फुरले सुरेल गाणे
ओठांस चंद्र माझ्या वेणू करून गेला

आदित्य

Thursday, April 15, 2021

रंगुनी रंगात साऱ्या रंग माझा वेगळा

रंगुनी रंगात साऱ्या रंग माझा वेगळा
गुंतुनी गुंत्यात साऱ्या पाय माझा मोकळा

राहिल्या मागे कुठेशी सावल्या डोहातुनी,
आजही येतात ऐकू खोल जखमांच्या कळा

सांडतो शब्दांमधूनी भावगंधाचा सडा,
सोसतो प्राजक्त राती चांदण्याच्याही झळा

सत्य माझे शोधण्या प्रतिबिंब माझे पाहिले,
भासला मज आरसाही सत्यवादी आंधळा

जन्म मृत्यू जोडणारा एक माझा पूल हा,
दुःख माझे एकट्याचे, एकट्याचा सोहळा

सोडुनी जाता कधी मी देवळातिल पायरी
देव झाला बंधनामधुनी स्वतःच्या मोकळा

आदित्य

Monday, April 12, 2021

रंगवू अंधार माझा

आंधळ्या अश्रूंमधूनी दाटतो हुंकार माझा,
'कोणत्या रंगात आता रंगवू अंधार माझा?'

स्वप्न दैवी सूर-लाघव होत गेले चांदण्याचे,
हाय येता जाग मागे राहिला गंधार माझा!

सोडवावे वाटले बेड्यांतुनी मजला तरीही
कोण जाणे का कुठेशी अडकला ओंकार माझा!

काळजाचे लख्ख तुकडे वेचुनी मोजीत बसलो,
मेळ नाही लागला अन हारला व्यवहार माझा.

राहतो ज्वालामुखी उद्विग्न माझ्या अंतरी अन
जाळतो आतून लाव्हा, पेटतो अंगार माझा!

आरसा बस तेवढा सांभाळतो माझ्या कथेतिल
एकट्याचे प्रेम आणिक एकटा शृंगार माझा

आदित्य

Thursday, April 1, 2021

पण कसे विसरून जाऊ

लाख तू म्हणशील आता, पण कसे विसरून जाऊ?
पेटवू साऱ्या स्मृती आगीत की विझवून जाऊ?

हाय मी गंधाळल्या श्वासांस माझ्या काय सांगू...
वादळे आणू पुन्हा की मृण्मयी मिसळून जाऊ?

आठवांची पालखी मी एकटा वाहू कुठेशी?
वाटले होते तया दोघे मिळुन उचलून जाऊ.

स्वप्न राहूदे सुगंधी तेवढे लाघव-क्षणांचे.
एवढे कर की अता स्वप्नी तरी हरवून जाऊ.

मालवू शकशील का तू ज्योत माझ्या आसवांची?
की स्वतःच्या भावनांची ओलही जाळून जाऊ?

पान-पाचोळा क्षणांचा सांडला इतका अचानक
की शिशिर सुद्धा म्हणे 'थोडी फुले उधळून जाऊ!'

आदित्य

Tuesday, March 23, 2021

शहीद-पर्व

मुक्त मोकळ्या स्वातंत्र्याचा साज चढवला मातेला
अर्पण प्राणांच्या ज्योती उगवाया स्वतंत्र सूर्याला
सुपुत्र तू अवतार ईश्वरी तारून नेले देशासी
नतमस्तक मी चरणी करतो वंदन शहीद-पर्वाला

बीज रोवले अभिमानाचे तू कणखर मातीमध्ये 
कल्पवृक्ष बहारोनी आले ओजस्वी हृदयामध्ये
स्वप्न उतरले वास्तवामध्ये पडलेले जे आईला
नतमस्तक मी चरणी करतो वंदन शहीद-पर्वाला

तेजस्वी बलिदानाचे फळ आज भोगतो गर्वाने 
उंचावुनिया मान, दाखवू दिशा यशाची ज्ञानाने
हीच आज श्रद्धेची ओंजळ अर्पण दैवी त्यागाला
नतमस्तक मी चरणी करतो वंदन शहीद-पर्वाला

एक असे वरदान दे अम्हा, नको करंटेपणा अता
अंश तुझ्या रक्ताचा लाभो ठायी ठायी इथे अता
तुझ्याच आशीर्वादाने मग बळ देऊ या देशाला
नतमस्तक मी चरणी करतो वंदन शहीद-पर्वाला

आदित्य

Sunday, March 21, 2021

कृष्ण सख्या..

घननीळ्या पावसापरी नित येत रहा तू
आठवणींचे मोरपिसारे देत रहा तू

वास्तवातली नाती अपुली नसोत जुळली,
स्वप्नांच्या आनंद महाली नेत रहा तू

अधीन रे आहेच तुझ्या मी अष्टौप्रहरी,
तरी सुगंधी स्वरांतुनी मोहीत रहा तू

नको वाजवू पावा आता दुसरा कुठला
श्वास माझिया वेणूतुन फुंकीत रहा तू

दहा दिशांतुन तुला भेटण्या जावे वाटे,
जाणाऱ्या प्रत्येक नव्या वाटेत रहा तू

विरह नको अन त्याग तुझा मज नकोच आता,
कृष्ण सख्या , या राधेच्या समवेत रहा तू

आदित्य

कविता

कुठे जरासा अवघडलेला 
विचार येता घडते कविता
अव्यक्ताच्या डोहातुन मग
जिवंत अवखळ झरते कविता

बंद कुंद कोनाड्यामधुनी
एक स्वयंभू ठिणगी पडता
अंधाराच्या कडेकडेने 
प्रकाशणारी दिसते कविता

अतर्क्य अघटित लाटांवरूनी
स्वार होऊनी बळ जी देते
आयुष्याच्या वादळातली
जन्मजान्हवी ठरते कविता

सृजनाचे वरदान होऊनी
अशी लेखणी झरू लागते,
आईच्या उदरात जणू की
गर्भ होऊनी स्फुरते कविता

स्वप्नांच्या अन क्षितिजांच्याही
पल्याड मजला घेऊन जाते
आणिक माझ्या अस्तित्वाचे
रूप घेउनी फुलते कविता

अथांग काळ्या कागदावरी 
शब्द मनस्वी उधळण करता
अवकाशाच्या पटलावरती
नक्षत्रांची बनते कविता

तुटलेल्या हृदयाच्या तारा
जोडत जातो कसाबसा मी
आठवणींच्या पडद्याआडुन
रोज निरंतर झुरते कविता

नभात काळ्या अश्रू अवघे
पाऊस होऊन साठत जाता
बांध फुटावा नयनी तैसे
ढगातुनी कोसळते कविता

आदित्य

Friday, March 5, 2021

परतीचा प्रवास

परतीच्या वाटेने चालू प्रवास आता..
हिशोब सारे सांगावे मी कुणास आता..?

रमता रमता बागेमधल्या फुलांमधूनी
दरवळतो मी होउन तेथे सुवास आता

सोन्याच्या घरट्यातिल पक्षी होण्यापेक्षा
सोडुन देतो मुक्त मोकळे मनास आता

इतक्या झाल्या शोभेच्या या इमारती की,
देव नकोसा वाटावा मंदिरास आता?

दहा दिशांतुन बघतो मी बहराचा मौसम
कुठेच नाही शिल्लक काही भकास आता...!

उंबरठा ओलांडू कुठल्या क्षितिजावरचा?
दारे, खिडक्या, भिंती नाहित घरास आता

नव्या ठिकाणी असेल सारे हवेहवेसे..
तेवढाच तो काय दिलासा जिवास आता

शब्द तेवढे उरतिल मागे साक्ष सांगण्या..
आठवणींच्या पावसातल्या उन्हास आता

फूल गळोनी मिसळुन जाता मातीमधुनी,
मृदगंधाचे वस्त्र मिळावे तयास आता.

आदित्य

Tuesday, December 1, 2020

आज एकट्या संध्याकाळी

आज एकट्या संध्याकाळी तुझ्याविना मन उदास आहे
आठवणींचा गाभारा संदर्भावाचुन भकास आहे

सांडुन गेले आहे सारे गंधफुलांचे अत्तर आता
श्वास तरीही पारिजातकापाशी शिल्लक कशास आहे?

माझ्यापाशी नाही काही तसे तुला बघ देण्यासाठी
फक्त तेवढ्या शब्द कळ्यांचा मोहरलेला सुवास आहे

कोरे आहे पुस्तक माझे तशाच कोऱ्या आठवणींचे
परंतु पानांवरी पुसटसा ओरखड्यांचा समास आहे

संधिकाळचे रंग अताशा विरून जातील रातीमधुनी
इंद्राधनुष्यापासुन अवसेचा हा कसला प्रवास आहे?

आदित्य

Thursday, November 26, 2020

तेजाची गाथा

काळ्या करड्या ओंजळीतुनी
अर्घ्य वाहतो डोंगरमाथा
भव्य ललाटी निळ्या नभावर
पूर्वेला तेजाची गाथा

पहाटवारा होई भैरव
वाजविताना वेणू रानी
सळसळणाऱ्या झाडांमधुनी
सूर-भैरवी पानोपानी

नव्या जगाचे, उत्साहाचे
जणू बारसे रात-दिनाचे
केशर, पिवळे आणि तांबडे
रंग उधळती उल्हासाचे

चाले क्षितिजावरी तयारी
यज्ञ उषेचा मंगल होवो
तिमिराची देताच आहुती
ज्ञानसूर्य नित तळपत राहो

असंख्य किरणे घेऊन येतील
चाहुल अवघ्या उत्कर्षाची
फूल, पाखरे डोलत डोलत
गीते गातील आनंदाची

उजळून जाता दिगंत मंडळ
उजळुन सारे नवे जुने,
दिवसाची सुरुवात सुमंगल
होता जुळतील मने मने

आदित्य

पाऊस ओला..

श्रावणातला मेघ अजूनी
डोक्यावरूनी सरला नाही
पाऊस हल्लीचा आताशा
इतका ओला उरला नाही

मोरपंख फिरवून नभातुन
जरी जाहली कृष्ण संगती
तरी आज राधेस कुठेही
कृष्ण बापडा दिसला नाही

साद घालती कधी कवडसे,
कधी सरींचे थेंब परंतु
गाणे गुणगुणणारा कोकिळ
पानांमधुनी फिरला नाही

अंगणातला पाऊस झाला
डबक्यामधला गढूळ पारा
तिथेच उरला आणि साचला
परी कधी ओसरला नाही

सुकलेल्या वेळूचा पावा
आकस्मित अवकाळी भिजला
श्वास फुंकला असला तरीही
सूर मोकळा खुलला नाही

चंद्र, सूर्य, निस्तेज चांदण्या
लपंडाव मेघांशी करती,
राज्य चालता अंधाराचे
दिवा कुठेही दिसला नाही

सुकायला जरी आला पिंपळ
स्वप्नांचा अन विश्वासाचा
ओलाव्याचा पाऊस कोठे
जरासुद्धा गहिवरला नाही

आदित्य

Saturday, November 21, 2020

पाऊस थोडा

सोबत माझ्या तुझ्या असावा पाऊस थोडा
छत्रीतुन हळुवार गळावा पाऊस थोडा

कोसळून गेल्यावर सुध्दा आठवणींच्या
शहाऱ्यातुनी अजुन उरावा पाऊस थोडा

तुझ्या नि माझ्या मधले अवघडलेले अंतर
मिटवाया दररोज पडावा पाऊस थोडा

ऋतूगंध कोवळा नि हिरवा लेऊन अंगी
प्रेमाच्या मातीत रुजावा पाऊस थोडा

रूक्ष कोरड्या जमिनीवर सुकलेल्या बागा
भिजण्यापुरता तरी असावा पाऊस थोडा

आठवणींचे घेऊन वारे धुंद मोसमी,
तुझ्या ऋतूतुन रोज भिजावा पाऊस थोडा

आदित्य

Friday, November 20, 2020

वाट प्रीतीसंभवाची रोज मी पाहू किती
भेटण्यासाठी बहाणे सारखे आणू किती

आपल्यातले अंतर

तू जरी नसलीस येथे,
मी तुझ्यापाशीच आहे
आपल्यातले अंतर केवळ
सांगण्यापुरतेच आहे

तू मला दिसतेस सध्या
रोज कोठेही अचानक

Thursday, November 19, 2020

मला वाटते जे..

मला वाटते जे, तुला वाटते का,
कधी दुःख माझे उरी दाटते का?

असो सर्व काही, तरी प्रश्न पडतो..
कमी आज काहीतरी राहते का?

दिवास्वप्न माझे तुझ्या सोबतीचे
कधी वास्तवाचे, खरे भासते का?

मनातील माझ्या मुक्या भावनांचे,
तळे अंगणाशी कधी साठते का?

निळ्या सांजवेळी उभी स्तब्ध राधा..
निळ्या कृष्ण-वेणूसवे डोलते का?

पहाटे पहाटे तुला जाग येता,
स्मृती चिंब स्वप्नातली लाजते का?

कधी आज पुन्हा नव्यानेच अपुली,
नवी भेट व्हावी, असे वाटते का?

आदित्य

Tuesday, November 17, 2020

भरारी

मायेच्या पंखा खाली
एक पिल्लू होते छान
छोट्याश्या घरट्यामधला
आईचा तो अभिमान

आनंदे उद्भवणारा
नितदिनी असावा सण
चोचीने घास भरविता
ममतेची हो उजवण

इवल्याश्या पंखांखाली
बळ असोत वात्सल्याचे
घालील गवसणी ऐसी
की कळस खुजे गगनाचे

गरुडाची उंच भरारी
घेऊन दिले आव्हान
इवलासा तोच विहंग
उंचावून गेला मान

ममतेचा पाऊस येथे
आनंदाने पाझरतो
कीर्तीची , उत्कर्षाची
रुजवात निरंतर करतो

आदित्य

Sunday, November 15, 2020

आणि तू..

एक कॉफी, एक सिगरेट,
एक संध्याकाळ आणि तू

गरम गरम वाफाळलेल्या
गंधामध्ये विरघळलेल्या
थोडी कडवट थोडी गोड
चवीप्रमाणे आयुष्यातुन
डोकावणारी, गहिवरणारी, 
रेंगाळणारी आठवण तू

कॉफीच्या वाफेवर होतो
स्वार धूर अन एकच झुरका
पुरतो, झुरतो आणिक केवळ
आठवणींचा पिक्चर उरतो
तिथेच रुजते एकटीच जळणारी
माझी नशा नशा तू

शब्द उमटती, शब्द घसरती
भाव बिलोरी कागदावरी
अन कॉफीच्या वाफेसोबत
अश्रू झरता पावसापरी,
ओल्या ओल्या शाईमधली
अव्यक्ताची कविता तू

खेळ बिलंदर करुनी सारे 
रंग पसरती संध्याकाळी
तुझे हासणे, तुझे लाजणे,
कॉफीसोबत गुणगुणणारे
वाफेमधला स्पर्श जरासा
अंगी अंगी दरवळणारे
आयुष्याचे गाणे तू

आदित्य

Saturday, November 14, 2020

भेट अशी तू मला

भेट अशी तू मला की क्षण तो पुरेल मजला जगण्यासाठी
वाट तुझी मी बघेन पुन्हा पुन्हा भेटी घडण्यासाठी

ताजा आहे अजूनही तो स्पर्श तुझा अन सुगंध फुलवा
जपून ठेवीन काळजात मी आठवणीतुन झुरण्यासाठी

विचारले नाहीच तुला मी 'येशिल का तू सोबत माझ्या'
वाट परी पाहिली तशी मी उत्तर मजला कळण्यासाठी

शब्द कोरड्या कळ्याच उरल्या काळजातली घरे बनूनी
बंद पाकळ्या आतुर साऱ्या मोहरुनी उलगडण्यासाठी

दुःख तेवढे नाही की तू नाहीस माझ्या नशिबी आता
दुःख एवढे मात्र जरासा वेळ लागला कळण्यासाठी

आदित्य



दिव्य दिवाळी

तिमिर पसरला अथांग अपुल्या अवतीभवती
दहा दिशांतुन कैक क्षणांच्या असंख्य राती
प्रकाशमहिमा उजळुन येता काळोखातुन
अंधाराला सोबत अवघ्या आयुष्यातुन

काळाच्याही पलिकडल्या सृष्टीला व्यापुन
खेळ चालतो काळोखाचा उजेड झाकुन
सूर्य उगवतो अन मावळतो क्षितिजावरती
मिळून येती तेज-तमाची नवीन नाती

अंधःकारामुळेच आहे अर्थ दिव्याला
जळतो जेथे दिवा, उजळतो तिथे तमाला
लक्ष दिव्यांनी सजवू राती क्षणाक्षणांनी,
काळोखाच्या उसवू गाठी कणाकणांनी

असूदेत अंधार, तसाही असणारच तो
स्वतः स्वतःचा प्रकाश होता मार्ग गवसतो
अवसेला हो चंद्र, तळपता सूर्य सकाळी,
चला साजरी करू स्वयंभू दिव्य दिवाळी

आदित्य

Thursday, November 5, 2020

तर्पण

तेजस्वी ज्योतीचे तर्पण 
हृदयातील भयसंभव डोही
उधळो तेजाची ओंजळ
अंधार जळेतो दिशांत दाही

असंख्य काळ्या गूढ सावल्या 
येतिलही अवसेच्या पायी
पेटो मग धगधगता वणवा
धडधडत्या श्वासांतच काही

अंधाऱ्या शहरात पेटुदे
रस्त्या रस्त्यावरती होळी
उगवूदे सूर्यास तुझ्यातील
उत्कर्षाची देऊन ग्वाही

तूच तुझा हो प्रकाश आणिक
तूच तुझ्या आत्म्याची ज्योती
उद्धाराचा मंत्र निरंतर
होवो अर्पण अनंत देही

अचल शुभंकर तेवत जा तू
कालातीत उजेड स्वयंभू
तूच तुझ्या सृष्टीचा त्राता
तूच तुझा आनंदाग्राही

आदित्य

Sunday, November 1, 2020

खिडकीमधला पाऊस

अंधाऱ्या रातीस एकटा खिडकीतुन मी पाऊस बघतो
दूर कुठेशी गडगडणारा मेघ इथे डोळ्यातुन झरतो

टपटपणारे थेंब टपोरे नाचुन जाती जमिनीवरती
अन पानांवर ओघळ कुठल्या स्मृतींमधूनी तिथेच रमतो

काळ्या काळ्या नभी साचतो कुठे गुलाबी डोह अचानक
आणि उसळुनी केवळ माझ्यासाठी ओला चंद्र झिरपतो

मनपटलावर क्षणात एका वीज बिलोरी तडकुन जाता,
एकामागुन एक जुन्या जखमांना पुन्हा हुंदका फुटतो

प्रकाशसुद्धा ओला होतो रस्त्यावरच्या पाण्यामधुनी,
कातर कातर होऊन जाता अंधाऱ्या सावलीत विरतो

मोत्यांची लडिवाळ माळ जी एकेकाळी जपली होती
पावसात या एक एक मोती आता डोळ्यांतुन गळतो

खिडकीच्या काचेवर माझ्या धुके दाटते धूसर धूसर
आणिक ओल्या आठवणींचा पाऊस केवळ मागे उरतो

पाऊस अलगद भिजवुन जातो कवितेतील शब्दांना माझ्या
कवितेमधुनी तुला भेटण्यासाठी हल्ली पाऊस पडतो

आदित्य

Thursday, October 22, 2020

देणाऱ्याचे हात माग तू

देणाऱ्याचे हात माग तू, दान नको
उगाच जळण्यासाठीचे सामान नको

म्हणूदेत आम्हाला भोळे श्रद्धाळू पण
देवच नाही म्हणणारे विज्ञान नको

मान स्वतःचा राखण्यास खोटा खोटा,
वेळोवेळी बळजबरी अभिमान नको

अगम्य आणिक अर्थावाचुन गाण्यापेक्षा
नकोस गाऊ, परंतु पोकळ तान नको

आठवणींचे पुस्तक चाळत जाता जाता
तुझी स्मृती नसलेले कुठले पान नको

माणसातला देव कुठे बघ सापडतो का
फक्त देवळातला मला भगवान नको

ठरले आहे तर मग पुरते झोकुन दे तू,
दोन क्षणांचे वरवरचे अवसान नको

बांध शीड तू स्वतः स्वतःच्या होडीचे, पण
होडीतुन वादळासवे संधान नको

आदित्य

Saturday, October 17, 2020

घे पुन्हा अवतार तू

चंडिके, दुर्गे,भवानी घे पुन्हा अवतार तू
तारण्या आम्हास माते मार महिषासूर तू
रक्त उसळू दे धरेचे स्त्री कधी हरता कुठे
जन्म घे होऊन शक्ती, कर पुन्हा संहार तू

माजल्या आहेत रावण होऊनी वृत्ती इथे
माय भगिनी आमची नित सर्वथा मरते इथे
होउदे दे सीताच काली घे तुझी तलवार तू
चंडिके, दुर्गे,भवानी घे पुन्हा अवतार तू

हात लक्ष्मी पूजणारे आज उठती स्रीवरी
जन्म मातेचा विनाशी का ठरावा भूवरी
सोड तू कमलासना अन रुंडमाळा घाल तू
चंडिके, दुर्गे,भवानी घे पुन्हा अवतार तू

शारदे विघ्नेश्वरी जगदंब तू वरदायिनी
शक्ती तू शिवचण्डिका भय कष्ट संकट हारिणी
तेजगायत्री अम्हाला अमृताची पाज तू
चंडिके, दुर्गे,भवानी घे पुन्हा अवतार तू

होऊनी नतमस्तकी अर्पण तुझ्या चरणी भवानी
स्वीकरी वंदन तुझ्या या पामराचे दो करांनी
पेटुदे रुद्रास थोडा अंश पदरी घाल तू
चंडिके, दुर्गे,भवानी घे पुन्हा अवतार तू

Monday, October 5, 2020

पिंपळ

झाड पिंपळाचे आता सुरकुतले आहे
असोत हिरवे, परी जरासे सुकले आहे
किती उन्हाचे आणि मोसमी ऋतू बघितले,
तरी सावली देण्या अजुनी तरले आहे

पार मोकळा फूल-पिसारे फुलण्यासाठी
जणू मंदिरी उभी माऊली तुमच्यासाठी
कितीतरी जन्मांचे सार्थक घडले आहे
तरी सावली देण्या अजुनी तरले आहे

घडले अंकुर किती तुझ्या छायेच्या काठी
बाग नव्याने फुलले तव मायेच्या पोटी
अंगण अमृत कुंभांनी नांदवले आहे
तरी सावली देण्या अजुनी तरले आहे

जरा कुठे आधार हवा झाडाला आता
मायेचा शिडकावा बस शब्दांचा आता
फार कुठे, बस जरासेच ते दमले आहे
तरी सावली देण्या अजुनी तरले आहे

नकोत कुठल्या वेली अंगी मिरवायाला
नको मंजिऱ्या नको कळ्यांनी उगवायाला
सुख म्हणजे केवळ तुमचे हसणे उरले आहे
तरी सावली देण्या अजुनी तरले आहे

कधी वाटते एक एकटे अता मनाशी
एक एकट्या भिंती अन अंधार तळाशी
त्यात ऐकतो झाड जुने उन्मळले आहे
तरी सावली देण्या अजुनी तरले आहे



Friday, October 2, 2020

अत्तरात मी बुडून येतो

तुझी आठवण येता, डोळे मिटून घेतो
धुंद स्मृतींच्या अत्तरात मी बुडून येतो

तू नसता हृदयात अनामिक धडधड असते
तू असता चुकलेला ठोका जुळून येतो

तुझेच अल्लड स्वप्न फिरुनी रोज झिरपते
चिंब तुझ्या मग पावसात मी भिजून घेतो

कधी गुंतता तुझे नि माझे क्षण नकळत, मी
डोळ्यात तुला हळुवारपणे साठवून घेतो

वास्तवातुनी मी हसतो ते नावापुरते
आरशातुनी कधी एकटे रडून घेतो

भेटत नसलो तरी खुशाली कळून जाते
तू ना देता निरोप हा मग कुठून येतो?

कधी चांदणे खूण तुझी रेंगाळुन जाते
आणि सूर गझलेचे मी ओवाळुन देतो

आठवणींचा पिंपळ अजुनी हिरवा आहे
रोज तिथे जो पाऊस हळवा पडून येतो!

Saturday, September 26, 2020

तू मला विसरून जा

'तू मला विसरून जा', आता असे सांगू नको तू.
फार तर याच्यापुढे आता मला भेटू नको तू!

वाटले होतेच ऐसे की मला सोडून जाशिल,
पण तरी प्रेमात मी पडलो तुझ्या विसरु नको तू.

हात धरुनी मी तुझा जे पाहिलेले स्वप्न अपुले,
राहुदे ते माझिया सोबत तया मागू नको तू!

वाटले जर आठवावे सोबतीचे क्षण तरीही,
स्वप्नवेड्या आठवांना सादही घालू नको तू!

पेटला आहेच जर वणवा अता मग पेटुदे तो..
तू जरी विझलीस, माझी आग ही विझवू नको तू!

आसवे होतील माझी पावसाच्या कैक कविता.
घन निळ्या राती दवांच्या बरसतिल, ऐकू नको तू!

आदित्य

वास्तवाचा लेश

दाटले आभाळ अन कल्लोळ उठला
पावसाचा तोच ढग पुन्हा बरसला
साचलेली राख साऱ्या आठवांची
पेटली आणि निखारा परत फुलला

कोंडलेला काळ जो काचेतुनी मी
आरशामध्ये जणू पाहून हसला
संधिकाली होत गेली वेळ कातर
अन निळ्या स्वप्नातला पाऊस भिजला

माझियापुरताच पाऊस येत गेला
तो तिथे रडला नि माझा बांध फुटला
मी भिजूनी आसवांचा होत गेलो
ऊन आले मात्र ओला डाग उरला

वाटले यावे पुन्हा या पावसाने
फक्त यावे घेउनी हळुवार तुजला
मी तुझ्या संगे सये मन-मुग्ध व्हावे
अन नसावा वास्तवाचा लेश कुठला

आदित्य

Thursday, September 24, 2020

माझिया क्षितिजास ओलांडून गेलो

नाव माझे मी इथे टाकून गेलो
माझिया क्षितिजास ओलांडून गेलो

पेरुनी बी खोल मातीच्या उराशी
फूल नकळत अंगणी लावून गेलो

गात गेलो गीत दैवाने दिलेले
अन स्वरांच्या ओंजळी उधळून गेलो

घेउनी सामान माझे मी निघालो
मृण्मयी सारे इथे ठेऊन गेलो

मोह मज नव्हताच काही सोडताना
मात्र इवल्या लोचनी तरळून गेलो

वीण होती घट्ट नात्यांची परंतू
शेवटी जर तेवढी उसवून गेलो

देव होते कैक सारे मांडलेले
देव माझा तेवढा उचलून गेलो

आदित्य

Saturday, July 18, 2020

मनात साठवलेला पाऊस

असा बरसुनी जातो पाऊस,
गहिवरलेला ओला पाऊस,
भरून येतो क्षणात पुन्हा
मनात साठवलेला पाऊस

तशी कोरडी जमीन होती,
गंध पालवी नवीन होती,
वीज तडकता कातर कातर
गळतो हिरमुसलेला पाऊस

स्वप्नांमधल्या ऐलतीरावर
वारा वादळ घेऊन येतो
अन धूसरशा पैलतीरावर
झरतो अवघडलेला पाऊस

कधी अवेळी भरून येते
मनात आभाळाचे गाणे
तरी हुंदके आणिक अश्रू
थांबवतो रुसलेला पाऊस

निळ्या जांभळ्या राती मजला
दूर खुणवती पाऊसवेळा
खोल घेऊनी जातो तेथे
स्वप्नी मंतरलेला पाऊस

क्षितिजावरती चालू होते
घननीळ्या वेणूची जादू
अन टपटपतो इथे माझिया
स्मृतींतुनी भिजलेला पाऊस

------- आदित्य देवधर

Tuesday, July 14, 2020

आठवण

अवेळीच तू का आलीस आज अचानक दारी
अंधुक चित्रे जुळुनी आली लख्ख उजेडी सारी

पडदा पडला होता मोकळ्या मंचावरती
नशा शिल्लक होती केवळ माझ्यापुरती
लाल रंग होता डोळ्यांवरती चढला
काचेच्या तुकड्यांमधुनी तुझाच चेहरा दिसला
स्मृृती झळकली प्रेमाच्या त्या शपथांची मग सारी
अवेळीच तू का आलीस आज अचानक दारी

मी तिथेच अर्धा  पेला आलो होतो सोडून
डोळ्यात निखारा घेउन हृदयात शहारा घेउन
हात टाळ्या वाजवणारे थोटे झाले होते
नाटक अपुले मंचामगील खोटे झाले होते
बोच सोडुनी गेलीस तू कायमची जिव्हारी
अवेळीच तू का आलीस आज अचानक दारी

बंद करुनी वाटा मी काजळ धुतले होते
रंग नव्याने भवती मजला दिसले होते
कुलूप ठोकले होते काळ्या कोनाडयावरती
पत्रे पडली  होती तेथे धुळीत चित्रांभवती
विस्कळीत अर्थाची पाने पाने माझी सारी
अवेळीच तू का आलीस आज अचानक दारी

आज सामोरी पाहून तुजला ज्योत जागली होती
नसांमधुनी आठवणींची सळसळ झाली होती
जखमा उलून आल्या खपली गळून पडली होती
आठवणींची सुरी माझिया हृदयी घुसली होती
विरली मग त्या आठवणींची भुते शेेवटी सारी
अवेळीच तू का आलीस आज अचानक दारी

-------- आदित्य देवधर

उत्तरे शोधू नको तू...

आपुले नाते कधी अपुल्यासही कळणार नाही
उत्तरे शोधू नको तू, प्रश्न मी पुसणार नाही

दूर मजपासून जाण्या, यत्न तू केलेस सारे
वाढले अंतर जरी ते तेवढे टिकणार नाही

तू वळूनी पाहताना पाहिलेले मी कितीदा
अन तुझे हे टाळणे आता असे पटणार नाही

झालीच जर नजरानजर तू लाजुनी हसतेस केवळ
लाजणे, हसणे असे आयुष्यभर पुरणार नाही

पाहतो मी वाट की मज भेटुनी जावीस तू पण
वेळ सरता थांबण्याची, मी तिथे असणार नाही

उमगली नाही अटींची लांब यादी, त्यातही अन,
ती कधी माझी नसावी, हे असे जमणार नाही

भांडण्यासाठी तरी भेटून जा मज एकदा तू
मी पुन्हा समजूतदारीचा गुन्हा करणार नाही

गुंतलेल्या भावनांना राहूदे ऐसेच आता
शेवटी कोडे तुझे माझे कधी सुटणार नाही

आदित्य

Monday, July 13, 2020

बाजी

रुद्राचा अवतार प्रकटला,
पावन झाली माती माझी
चंडी ची तलवार होऊनी
कडाडला शत्रूवर बाजी

दहा दिशातुन वीज कोसळे
काळोखाच्या छातीवरती
रक्ताचा अभिषेक घातला
स्वातंत्र्याच्या सूर्यावरती

अजस्त्र लाटा घेऊन आले 
बाणांचे वादळ ते जहरी
निधडी छाती झेलुन गेली
हसुन तयांना अष्टौप्रहरी

सडा सांडला रक्ताचा अन
श्वासांचा त्या खिंडीपाशी
तिथे वाहिली गंगा, झाली
ती या स्वातंत्र्याची काशी

अजूनही जयघोष शिवाचा
डोंगर वाटांतुन त्या घुमतो
तांडव करणारा तो बाजी
अजूनही मातीतुन दिसतो

आदित्य

Monday, June 29, 2020

फूल माझे...

फूल माझे राहूदे गे तुझ्याच सोबत
शब्द होतील गझल येथे तू दिलेले
गीत होईल फूल तेथे मी दिलेले

फूल माझे माळ तू केसात तुझिया
आठवांचा गंध पसरुन भोवताली
पाकळ्यांचा श्वास होईल वर खाली

फूल माझे हासुनी गाईल गाणे
'काय वेडे मन तुझे झुरते अजूनी?
सांजवेळी तू कुणा स्मरते अजूनी!'

फूल माझे दवकणांनी चिंब होईल
चांदणे स्वप्नातले रडवेल जेव्हा
ते टिपूनी घेत मी उगवेन तेव्हा

फूल माझे ठेव तू जपुनी कुठेशी
भेटलो नाही जरी तुजला कधी मी
देउनी जाइन कळ्या माझ्या तरी मी

फूल माझे लाव तू परसात अलगद
रोज मी येइन स्मृतींच्या ओळखीने
दरवळू होऊन अत्तर सोबतीने

आदित्य

फक्त एकदा

स्वप्न साठले पापण्यांत जे फक्त एकदा
ओघळले, नभ डोह जाहले रिक्त एकदा

पिंजऱ्यामधे लिहून गेलो साधे काही
वादळ उठले अवघे, होता व्यक्त एकदा

व्याकुळ होई चकोर माझा तुझिया वाचुन
यायचेस की पौर्णिमेपरी फक्त एकदा!

बरसुन गेला कलुषित होउन शुभ्र मेघ तो,
जसा जाहला धरेवरी आसक्त एकदा!

काळे, गोरे किती भांडले रंग तरीही
'लाल सांडतो फक्त' म्हणाले रक्त एकदा

आपलाच मी होतो कौतुक करेपर्यंत
ठोकरला गेलो मी होता सख्त एकदा

'इथेच ऐसा उभा राहतो' देव म्हणे, पण
'भेटुन जावा कुणी खरा बस भक्त एकदा!'

अश्रूंचा अभिषेक घालते जर्जर काया
रोज मागणे एकच, व्हावे मुक्त एकदा!

आदित्य

Thursday, June 18, 2020

वेदनांचा बाजार

माणसांच्या वेदनांचा केवढा बाजार भरतो
मी इथे दुःखात असतो अन कुठे दर-भाव ठरतो

गाव माझ्या आत आहे एक वसलेले कुठेशी
सांजवेळी रोज येथे एकटा अज्ञात उरतो

वेळ आणिक प्राक्तनाची कैद मी भोगीत जाता
टोचणारा क्षण घड्याळावर तिथे अडकून पडतो

शून्य ठरते एक बाजू माझिया साऱ्या सुखांची
अन तिथे दुसरीकडे तर यातनांचा ढीग असतो

कोणत्या ऐशा यशाची पायरी अपयश असावी?
पायऱ्या संपूनही मी वाट ती शोधीत बसतो

बोचती नजरा जगाच्या वेगळे करताच काही
जीर्ण पिंपळपान होतो जीव अन विश्वास गळतो

मोजतो कित्येक छिद्रे आणि भेगा जीवनाच्या
शोधतो रंगीत नक्षी त्यात अन तैसेच जगतो

गुंततो नात्यांत साऱ्या मानुनी अपुले तयांना
वाढतो गुंता गळ्याशी अन विखारी फास बसतो

आदित्य

Wednesday, June 17, 2020

वाटले नव्हते..

वाटले नव्हते मला की एवढ्या जुळतील तारा
छेडुनी हळवे तराणे, भारिला तू देह सारा

अडकलो नजरेत मी पहिल्याच भेटीतून पुरता
अन मला कळलाच नाही तू दिलेला तो इशारा

ओळखीचे होत जाता मी कुठे हरवून गेलो!?
शोधले क्षितिजावरीही अन इथे झुरला किनारा

पापण्यांच्या ओंजळीतुन सांडले थोडे उसासे
अन कुठेशी हुंदक्यांचा जाहला मग कोंडमारा

मी जपूनी ठेवलेले पान होते ते गुलाबी
सोबती काळ्या निळ्या शाईतला निव्वळ पसारा

सर्व काही ठीक होते फक्त तू नव्हतीस तेव्हा,
श्वास होते चालले पण व्यर्थ होता अर्थ सारा

आदित्य

Wednesday, June 10, 2020

एवढी का आवडावी

का कळी बघता तुला खुदकन खुलावी
सांग तू मज एवढी का आवडावी

मी तुझ्या मागे पुढे इतके करावे
मात्र तू का मान हसुनी वेळवावी

होत जावे मी तुझे तन अन मनाने
एवढे की तूच केवळ मज दिसावी

मोतीयाचे थेंब व्हावे तू सकाळी
अन स्मृतींनी गे तुझ्या नित सांज व्हावी

स्वप्नही ऐसे पडावे लाघवी की
होऊनी सर पावसाची तूच यावी

एकदा भिडले जसे डोळे तुझ्याशी
तेवढ्या नजरेत माझी हार व्हावी?!

आठवण इतकी तुझी दाटून ये की
रातराणी स्वागताला ओघळावी

प्रीतसंभव फूल हृदयी उमलताना
वेल नाजुक अंगणामध्ये रुजावी

श्वास ऐसे तरळती गझलेपरी की
तूच त्यांचे सूर लय रुजवात व्हावी

आदित्य

Sunday, June 7, 2020

पाऊस

वाजवून दारावर टिचक्या 
रात्री पाऊस निघून गेला
श्वास जुन्याश्या स्वप्नांमध्ये 
मंद सुगंधी भरून गेला

आठवणींचा पूर वाहिला
उंबऱ्यातुनी माझ्या घरच्या
नाव गुलाबी कवितांची मग
माझ्यासाठी सोडुन गेला

जपलेले ते क्षण सापडले 
जुन्याच पिंपळपानावरती
ओलावा मग पुन्हा नव्याने 
ठसे वहितुन उमटुन गेला

एक एक फुटलेला अंकुर 
जळला होता वणव्यामध्ये
थेंब आज भिजलेल्या राखेमधुनी
निखार फुंकुन गेला

पावसात मी भिजता घेऊन 
कवेत पाउस हृदयामधला
स्मृतींतला तो श्रावण आला
परतुन आणिक बरसुन गेला

अजूनही मी गाणे गातो
पावसातले तुझे नि माझे
पाऊस सुद्धा आज अचानक 
गाणे अपुले गाउन गेला

अशी आठवण आली की तो
पाऊस सुद्धा माझा झाला
तुझे चांदणे मिसळुन अवघे
पाऊस मजला भिजवुन गेला

आदित्य

भय इथले संपत नाही

डोळ्यांत उतरती चंद्र
पुनवेच्या क्षितिजावरूनी
पाझरती अश्रू नकळत
परसात चांदण्यामधुनी
सुकलेल्या पिंपळपानी
ओलेती धार उमटते
भय इथले संपत नाही
मज तुझी आठवण येते..

कोसळतो मेघ उपाशी
जन्मांचा जणू भुकेला
गहिवरतो जीव बिचारा
घन-चिंब उभा भिजलेला
अन साचत जाता डोही
ओढून मला ती नेते
भय इथले संपत नाही
मज तुझी आठवण येते..

अंधार वेदना हृदयी
घेऊन मुसाफिर निघतो
तेजाचा दिवा कुठेशी
शोधीत निरंतर फिरतो
अश्रूंच्या वाटेवर मग
आत्म्याशी ओळख होते
भय इथले संपत नाही
मज तुझी आठवण येते

स्वप्नांच्या गावी येतो
मन कवडा ईश्वर उठुनी
अतृप्त वास्तवामधल्या
तुटलेल्या काचा धरुनी
रंगीत आरसे जुळता
अस्तित्व बिलोरी उरते
भय इथले संपत नाही
मज तुझी आठवण येते.

आदित्य

Thursday, January 2, 2020

माणसे

खूप सारी श्वापदासम वागणारी माणसे
माणसांना माणसे ना मानणारी माणसे

लावुनी हसरे दिखाऊ चेहरे फिरतात ही
रोज अवघे सत्य खोटे पाडणारी माणसे

झापडे लावून येथे हरवती आयुष्य सारे
बंद डोळ्यांनीच मुक्ती शोधणारी माणसे

झाकलेली मूठ अपुली मिरवताना या जगी
सूर्य चष्म्याआड काळ्या झाकणारी माणसे

'त्रास होतो काजव्यांचाही अम्हाला' सांगती,
खोल अंधाऱ्या घरातुन राहणारी माणसे

जीव दुखवोनी कुणाचा वागुनी दैत्यापरी
देव दगडाला मनाने मानणारी माणसे

फक्त 'माझे', 'माझियापुरतेच' अंगण अन तिथे
'मी पणाचे' झाड मोठे लावणारी माणसे

आदित्य

Tuesday, December 31, 2019

यापुढे रडणे नाही

गेलेले क्षण आता काही मिळणे नाही
पुस तू डोळे, ठरव यापुढे रडणे नाही

वणव्यामध्ये सुद्धा अश्रू पिऊन अवघे
जळेन पुन्हा परंतु ओले उरणे नाही

खुशाल बघ तू स्वप्न उद्याचे आणि जाण की,
स्वप्न पाहणे, स्वप्नामध्ये रमणे नाही

असेलही तो ढगाएवढा ध्यास, सिद्धता
चुकेलही पण चुकूनही घाबरणे नाही

गीतातिल अर्थात खरी बघ गंमत आहे
गाणे म्हणजे कंठशोष ओरडणे नाही

मृत्यूलाही थांबवेन मी या शब्दांनी
जगलो नाही तोवर आता मरणे नाही

आदित्य

पुन्हा

रात्र ती हरखेल पुन्हा
तारका नटतील पुन्हा
संपलेल्या उत्सवांचा
सूर्यही उगवेल पुन्हा

एरवी थंडावलेल्या
शांतशा या मध्यरात्री
हरवलेली अचानक
माणसे दिसतील पुन्हा

काळ तो सरतोच आहे
वेळ ही भरतोच आहे
पण तरीही कोणते हे
सोहळे सजतील पुन्हा?

का उगा प्रश्नांस साऱ्या
रोज कवटाळुन बसावे
आज सोडू मोकळे, अन
ते उद्या हरतील पुन्हा

ओंजळीमध्ये जरासे
मावणारे क्षण सुखाचे
येउनी एकत्र येथे
मन्मने जुळतील पुन्हा

विसरुनी दुःखास आम्हीं
झिंगतो धुंदीत थोडे,
जोडतो अन धीर ऐसा
की मने लढतील पुन्हा

आदित्य

Tuesday, December 24, 2019

मन मारुन जगणे

निःशब्द करारांचे ऋण जिकिरीचे झाले आहे
मन मारुन जगणे आता सवयीचे झाले आहे

पापाच्या अन पुण्याच्या लक्ष्मण रेखांनी येथे
आयुष्याला कुंपण-पण सक्तीचे झाले आहे

आनंदाने तुरुंग नियमांचा उपभोगत जाता,
लालुच-लक्षण ध्येयाच्या पूर्तीचे झाले आहे

असुराला, दैत्याला घाबरता घाबरता आता,
पूजेचे कारण सुद्धा भीतीचे झाले आहे

खोट्या फसव्या चेहऱ्यांच्या या जगात साधे,
खरे बोलणे चुकूनही, चोरीचे झाले आहे

दिवसा ढवळ्या राज्य चालते अवसेचे जैसे,
शहर आंधळे कुचकामी दृष्टीचे झाले आहे

'नको सांत्वने, नको दिलासे, एकांत हवा मजला'
असे काहिसे म्हणणे या सृष्टीचे झाले आहे

चितेवर तरी मनाजोगता जगेन जळता जळता,
दोन घडीचे जगणे ते मर्जीचे झाले आहे

आदित्य

Thursday, December 19, 2019

रोज रोज ..

रोज रोज मी मरतो येथे, कसे बसे मी जगतो येथे,
रोज आमिषापोटी साध्या, आनंदाला मुकतो येथे.

कुठले ओझे डोक्यावरुनी जीव बिचारा वाहत जातो
कामाला मी घर सोडुनिया डोळे मिटुनी धावत जातो
कुठे नोकरी, कुठे चाकरी, रस्त्यावरती जेथे तेथे
रोज आमिषापोटी साध्या, आनंदाला मुकतो येथे

कर्ज काढुनी नटतो सजतो, तसे दिखाव्यापुरते नुसते
दिवस रात्र साहेबासाठी, घरी फक्त पळ-घटिका उरते
सुटला नाही साहेब देखिल अशा दुष्ट चक्रातुन येथे
रोज आमिषापोटी साध्या, आनंदाला मुकतो येथे

श्वास चालती प्रत्येकाचे घड्याळातल्या काट्यावरती
हिशोब अन वेळेची केवळ सूत्रे आठवणींतुन उरती
चंद्रसूर्यही उरकुन जाती दिवसरात्र नावाला जेथे,
रोज आमिषापोटी साध्या, आनंदाला मुकतो येथे

चालू असती व्यायामाचे महागडे क्लासेस नव्याने
कधी पेव योगाचे फुटते, कधी नृत्यही नवे-पुराणे
तरी औषधासाठी रांगा लांब लांब दिसतातच तेथे
रोज आमिषापोटी साध्या, आनंदाला मुकतो येथे

स्टोरी आणिक स्टेटसचाही महापूर येताना दिसतो
प्रत्येकाच्या मैत्रीचा बाजार केवढा उत्तम भरतो
माणुस उरतो परी एकटा सोशल होता होता येथे
रोज आमिषापोटी साध्या, आनंदाला मुकतो येथे

नाती उरती कागदावरी केवळ सध्या घराघरातुन
एकच घरटे दिसायला पण वेगवेगळे मनामनातुन
रेशिमगाठी आता दिसती सैल सैल होताना येथे
रोज आमिषापोटी साध्या, आनंदाला मुकतो येथे

कशास आणिक कुठली शर्यत चालू असते ठाऊक नाही
अंत कधीही, कुणासही, स्पर्धेचा येथे दिसला नाही
मरताना परि जाणिव होते, हाय! हरवले जगणे येथे
रोज आमिषापोटी साध्या, आनंदाला मुकतो येथे

---आदित्य

पिंपळपान

नसेल आता तुझे असे उरलेले काही, हरकत नाही
स्मृती सुद्धा काहीशा अपुऱ्या जगण्यासाठी, हरकत नाही

निघून तू गेलीस जरीही कायमची मार्गातुन माझ्या
रोज तरी मी ओघळेन प्राजक्त होऊनी, हरकत नाही

कधी रडावे असे वाटता कुशीत तुझिया येऊन मजला,
पाखरांसावे धाडीन अश्रू तुझ्याच पदरी, हरकत नाही

आठवणींच्या कवितेमधुनी तरळुन जाइन अलगद अस्फुट
भेटत राहीन पिंपळपानापरी वहीतुन, हरकत नाही

जिथे कुठे असशील अता तू, झरे सुखाचे फुलतिल तेथे
इथे स्मृतींचा राहील थोडा ओलावा, पण हरकत नाही

आदित्य

Thursday, November 28, 2019

दोघांमध्ये

कशास काही विवाद व्हावा प्रेमामध्ये
मुक्यानेच संयोग घडावा दोघांमध्ये

तुझे ठेव तू तुझ्याच पाशी सल्ले सारे
उगा नको भलताच दुरावा नात्यामध्ये

तेच तेच ते रटाळ गाणे गाता गाता
फाटका तरी सूर जुळावा गाण्यामध्ये

असेच 'नाही' म्हण तू मजला लाजुन जाता,
की लाडिक होकार दिसावा जाण्यामध्ये

कधी भेटलो जर का आपण तसेच पुन्हा,
तशीच धडधड होईल का गे श्वासांमध्ये?

अजूनही मी लिहितो पत्रे तुला गुलाबी
अजूनही दव दिसेल तुजला शब्दांमध्ये

--आदित्य

Tuesday, November 26, 2019

ध्रुवतारा

यमदूताचाही जेथे जेथे थिजला पारा
उभा ठाकला रणी तूच होऊन सहारा
झेललास छातीवरती धगधगता वणवा
तूच अढळ शक्तीचा झेंडा , तू ध्रुवतारा

श्वास आजचे लाखो केवळ तुझ्याच पायी
एक एक किंकाळी घुमते ठायी ठायी
तिथे सांडले रक्त तुझे तू दैत्य जाळतो
नतमस्तक मी अभिषेकी अश्रूंस गाळतो

आदित्य

Monday, November 25, 2019

उरले सुरले

म्हणतो आता सारे काही
सोडुन द्यावे उरले सुरले
म्हणता म्हणता श्वास रातिल
इथे मोजके उरले सुरले

आरोपांच्या फैरी झडती
तुझ्या नि माझ्या कितीतरीदा
माफी मागुन संपवून टाकू
हे नाते उरले सुरले

नसतिल जर का खोल वेदना
हृदयामध्ये जिवंत काही
नकोत फुटकळ आनंदाचे
क्षण-बिण साधे उरले सुरले

कधी हरवतो काचांमध्ये
खरा मार्ग शोधूया म्हणता,
आरशात मी मज सापडतो,
बाकी तुकडे उरले सुरले

उत्तरेच प्रश्नांची काही
घेऊन येती प्रश्न नव्याने
दोन घोट घेऊ त्यापेक्षा
प्रश्नच रिचवू उरले सुरले

मित्र जवळचे शोधत जाता,
सापडतो संकटात, उरतो
एकटाच लढणारा मी,
बघणारे बाकी उरले सुरले

मीच कधी माझ्याशी करतो
द्वंद्व मूळ तत्वांच्या साठी
लिहून जातो शब्द काहीसे
असंबद्ध अन उरले सुरले

आदित्य

मी कधी आयुष्य होतो

मी कधी आयुष्य होतो
सर्जनाचा थेंब होतो
रंगुनी पानफुलांनी
डोलणारा वृक्ष होतो

खेळतो सूर्यासवे मी
रोज नवखा डाव ऐसा
चंद्र होतो पौर्णिमेचा
अन कधी अंधार होतो

मी कधी तलवार होतो
शत्रुचा संहार होतो
थेंब रक्ताचाच माझ्या
तळपुनी अंगार होतो

शुभ्र आकाशात मिसळुन
रंग पांघरतो निळा मी,
कोवळ्या अन भाबड्या
मन-पाखरांचे पंख होतो

मोकळे अवकाश काळ्या
काजळीने व्याप्त होता
वादळाचे रूप घेतो,
अन कधी मल्हार होतो

श्वास येथे अडखळोनी
घुसमटू लागे अताशा,
पाहता तडफड कुणाची
मी पुन्हा विश्वास होतो

भूत सारी अन रिपूही
मोकळे, मोकाट होता,
रोज सत्याचा असत्याशी
इथे संघर्ष होतो

संभ्रमामध्ये कधी मज
प्रश्न पडतो 'हेच का ते
विश्व माझे गर्भ-सुंदर?'
आणि मी व्याकूळ होतो.

आग, वणवे अन मशाली
पेटती दररोज येथे
पाहतो की रोज जगती
सर्जनाचा ऱ्हास होतो

बैसलो आहे रुतूनी
दलदलीमध्ये जगाच्या
त्यातल्या कमळापरी मी
भंगलेले फूल होतो

संपुनी जातात सारे
स्वप्नवत क्षण त्या स्मृतींचे
विसरुनी जातो अता की
मी कधी आयुष्य होतो

आदित्य

काही जसे घडलेच नाही

माझियावाचुन तुझे काही कसे अडलेच नाही?
आपल्यामध्ये कधी काही जसे घडलेच नाही!

मी किती अतृप्त होते कोरडी तुजवाचुनी रे
अन तरी तुज बरसुनी जावे असे सुचलेच नाही?

थांबले रस्ते तुझे तू मार्ग बदलूनी निघाला
चालले तैसेच मी, मज थांबणे कळलेच नाही

चांदण्यामध्ये तुझ्या मी फूल झाले रातराणी
मोहरोनीही अताशा मी तशी फुललेच नाही

पार ओहोटीच आहे लागली प्रेमास आता
तीर माझे आठवांचे मज पुन्हा दिसलेच नाही

फुंकूनी गेलास कैसी आग तू हृदयात माझ्या
सांडले अश्रू निखाऱ्यावर तरी विझलेच नाही

आदित्य

Monday, November 18, 2019

वाट दोघे पाहतो

तू नको बोलूस काही,
गप्प मी ही राहतो
'कोण आधी बोलते'
बस वाट दोघे पाहतो

तू मुके बोलाव मजला
शब्द ना उच्चारता
ऐकूही येता न काही
मी तुझ्याशी बोलतो

शब्द अडखळती तुझे
अन श्वासही हेलावती
मी तसा डोळ्यांमधूनी
अर्थ सारे जाणतो

भेट व्हावी याचसाठी
येउनी जातेस तू अन
ते तुझे येणे नि जाणे
मी लपूनी पाहतो

बोलक्या नजरेमधूनी
गोष्ट सारी होत जाते
तू कधी लाजून जाता,
मी मनोमन हासतो

वेळ साधुन मी कधी
मग भेटण्या येतो तुला
अन तुझे लटकेच रुसवे
केवढे सांभाळतो

आदित्य

Thursday, November 14, 2019

मौनाचा करार

मौन पाळले ओठांशी आलेल्या शब्दांनी माझ्या
करार होता कसाबसा केलेला ओठांनी माझ्या

शिकलो आता मुक्यानेच सांगायाचे सारे काही
धीर सोडला तरी कधी वाहुनिया डोळ्यांनी माझ्या

असे वाटते फक्त मला जमले नाही विसरून जाणे
जमले सारे तुला मात्र मी सजलो जखमांनी माझ्या

तशी हासुनी मारून नेली वेळ भेटता तू जेव्हा
कोपऱ्यातला ओलावा टिपलेला डोळ्यांनी माझ्या

दिसे उभी तू तटस्थ पुनवेच्या राती स्वप्नातुन अन
चिंब चांदणे रिमझिमते डोळ्यांतिल चंद्रांनी माझ्या

काय नेमके झाले ऐसे मार्ग वेगळे अपुले गे,
दिलेस नाही उत्तर तू अन हरलो प्रश्नांनी माझ्या

हाय! अपेक्षा तुझी तुला मी क्षणार्धात विसरून जावे
खोटे का क्षण सारे जे अनुभवले श्वासांनी माझ्या?

करार मौनाचा अपुला पाळुन ठरलो पुरता वेडा
अजूनही तो जपतो, रडतो अवचित शब्दांनी माझ्या

आदित्य

देव होईन म्हणतो

शुभ्र शुभ्र ढगांमध्ये
मोठा बंगला दिसतो
देव आमच्या घरचा
तिथे वरती राहतो

रोज खाली येतो बाप्पा
दिवेलागणीच्या वेळी
शुभंकरोती ऐकून
छान हसूनिया जातो

गोड आवडते त्याला
कधी बर्फी कधी पेढा
कधी साखरेचा फक्त
नैवेद्यही त्याला पुरतो

इथे वाईटशा गोष्टी
त्याला कळतात साऱ्या
ठेवतो तो लिहून हे
आणि शिक्षाही करतो

देवाशी मी कट्टी घेता
थोडा थोडासा रुसतो
झाल्यावरती अभ्यास
लगेच तो बट्टी घेतो

स्वप्नामध्ये येता कधी
जातो घेऊन ढगांत
खाली तिथून घरात
मोठा झालेला मी दिसतो

देवालाही कधी कधी
सुट्टी असे शाळेपरी
अशावेळी माझी आई,
माझा बाबा देव होतो

झाल्यावरती मी मोठा
देव होईन म्हणतो
छोट्या इवल्या जगी जो
मनापासून रमतो

आदित्य

Wednesday, November 13, 2019

पुरे ..

तेच तेच गोड गोड बोलणे पुरे तुझे
भेटुनी सुद्धा उपास पाळणे पुरे तुझे

रोज मी विचारतो कि प्रेम व्हायचे कधी
रोजचे 'उद्या उद्या' सुनावणे पुरे तुझे

एकटेपणास मी तसा जरी सरावलो
सात वाजता पुन्हा दुरावणे पुरे तुझे

गोडवा कधी तरी टिपून घेऊदे मला
ओठ फक्त त्या कपास लावणे पुरे तुझे

साद मी दिली क्षणात हाक ऐकता तुझी
हाक ती दुजा कुणास मारणे पुरे तुझे

संभ्रमात राहिलो कि भाळलीस तू सुद्धा
'प्रेम प्रेम' रोज खेळणे अता पुरे तुझे

आदित्य