तू मला विसरून जा

'तू मला विसरून जा', आता असे सांगू नको तू.

फार तर याच्यापुढे आता मला भेटू नको तू!

वाटले होतेच ऐसे की मला सोडून जाशिल,

पण तरी प्रेमात मी पडलो तुझ्या विसरु नको तू.

हात धरुनी मी तुझा जे पाहिलेले स्वप्न अपुले,

राहुदे ते माझिया सोबत तया मागू नको तू!

वाटले जर आठवावे सोबतीचे क्षण तरीही,

स्वप्नवेड्या आठवांना सादही घालू नको तू!

पेटला आहेच जर वणवा अता मग पेटुदे तो..

तू जरी विझलीस, माझी आग ही विझवू नको तू!

आसवे होतील माझी पावसाच्या कैक कविता.

घन निळ्या राती दवांच्या बरसतिल, ऐकू नको तू!

आदित्य

वास्तवाचा लेश

दाटले आभाळ अन कल्लोळ उठला

पावसाचा तोच ढग पुन्हा बरसला

साचलेली राख साऱ्या आठवांची

पेटली आणि निखारा परत फुलला

कोंडलेला काळ जो काचेतुनी मी

आरशामध्ये जणू पाहून हसला

संधिकाली होत गेली वेळ कातर

अन निळ्या स्वप्नातला पाऊस भिजला

माझियापुरताच पाऊस येत गेला

तो तिथे रडला नि माझा बांध फुटला

मी भिजूनी आसवांचा होत गेलो

ऊन आले मात्र ओला डाग उरला

वाटले यावे पुन्हा या पावसाने

फक्त यावे घेउनी हळुवार तुजला

मी तुझ्या संगे सये मन-मुग्ध व्हावे

अन नसावा वास्तवाचा लेश कुठला

आदित्य

माझिया क्षितिजास ओलांडून गेलो

नाव माझे मी इथे टाकून गेलो

माझिया क्षितिजास ओलांडून गेलो

पेरुनी बी खोल मातीच्या उराशी

फूल नकळत अंगणी लावून गेलो

गात गेलो गीत दैवाने दिलेले

अन स्वरांच्या ओंजळी उधळून गेलो

घेउनी सामान माझे मी निघालो

मृण्मयी सारे इथे ठेऊन गेलो

मोह मज नव्हताच काही सोडताना

मात्र इवल्या लोचनी तरळून गेलो

वीण होती घट्ट नात्यांची परंतू

शेवटी जर तेवढी उसवून गेलो

देव होते कैक सारे मांडलेले

देव माझा तेवढा उचलून गेलो

आदित्य