वास्तवाचा लेश

दाटले आभाळ अन कल्लोळ उठला

पावसाचा तोच ढग पुन्हा बरसला

साचलेली राख साऱ्या आठवांची

पेटली आणि निखारा परत फुलला

कोंडलेला काळ जो काचेतुनी मी

आरशामध्ये जणू पाहून हसला

संधिकाली होत गेली वेळ कातर

अन निळ्या स्वप्नातला पाऊस भिजला

माझियापुरताच पाऊस येत गेला

तो तिथे रडला नि माझा बांध फुटला

मी भिजूनी आसवांचा होत गेलो

ऊन आले मात्र ओला डाग उरला

वाटले यावे पुन्हा या पावसाने

फक्त यावे घेउनी हळुवार तुजला

मी तुझ्या संगे सये मन-मुग्ध व्हावे

अन नसावा वास्तवाचा लेश कुठला

आदित्य