सल

पुन्हा भेट व्हावी सुगंधी क्षणांची

कुपी ओघळावी तुझ्या अत्तराची

नभी मेघ यावे निळ्या पावसाचे

मिठी घट्ट व्हावी तुझ्या आठवांची

पुन्हा रानजाई सजावी नव्याने

कळी शुभ्र ऐसी भिजावी दवाने

धुके पांघरोनी निळी सांज यावी

नवी भेट व्हावी जुन्या सावल्यांची

पुन्हा काजव्यांची मैफिल जमावी

जुनी शीळ अलवार ओठी रूळावी

उजळून याव्या स्मृती धुंद साऱ्या

फुले पाझरावी क्षणिक आसवांची

निळा डोह भरतो निळ्या चांदण्याने

झरे शब्द होतात अल्लडपणाने

कुठे भावनांच्या उसळतात लाटा

भिजे नाव अश्रूंत मग कागदाची

निर्माल्य होतात क्षण ते फुलांचे

गंधाळलेल्या मुक्या आठवांचे

उरतो तिथे डोहात एकटा मी

लेऊन डोळ्यांत सल चांदण्याची

आदित्य

बासरी

पाण्यात ओघळावे प्रतिबिंब चांदण्याचे

गुंतून राहु द्यावे अस्तित्व लोचनांचे

गाण्यास मोगऱ्याचा यावा सुगंध ऐसा

घन चिंब कोसळावे बेधुंद आठवांचे

अंगावरी शहारे यावे तसे तू यावे

रोमांतुनी पिसारे बहरूनिया फुलावे

ओठांवरी जुळोनी यावेत शब्द ऐसे

हृदयातल्या सुरांचे अनुराग गीत व्हावे

क्षितिजा वरी कुठेशी येतात सूर कानी

मंजूळ बासरीचे संगीत कुंद रानी

बोलावतो जणू तो मज कातर संधिकाली

ओढून नेत जातो चित्तास चहु दिशांनी

घनदाट आठवांच्या डोहात एकटी मी
वाहून जात आहे कोठे अशी कशी मी
लाभेल का मलाही कोठे तुझा किनारा
तेथें तुझ्या सुरांची होईन बासरी मी

आदित्य

देव निघून गेला

देव निघून गेला

मायेचा ओलावा मागे ठेऊन गेला

देव तयाचे गावी अखेर निघून गेला

भक्तांच्या हृदयात वसावा असा निरंतर

प्रसाद दैवी स्वरा स्वरांतुन ठेऊन गेला

चाले ना नियतीच्या पुढती देवाचेही

हासत हासत निरोप प्रेमळ देऊन गेला

आशीर्वाद सुरांच्या रूपे देता देता

नतमस्तक अन डोळे ओले करून गेला

एक सूर विरहाचा लाखो ह्रदयांमधला

कृष्णाच्या वेणूत भैरवी भरून गेला

आठवणी उरतील तेवढ्या गाणी होऊन

तीर्थक्षेत्र गाण्याचे ऐसे बांधुन गेला

शब्द अपूरे पडले ज्या भगवंतासाठी

तोच स्वरांची ओंजळ पदरी घालुन गेला

चंद्र सूर्य हे उगवतील यापुढे सुद्धा, पण 

ग्रहण एक अदृश्य तयांना लावुन गेला

आदित्य

रात्र

हळुवार ओढुनी दुलई मंद धुक्याची

निःशब्द पहुडली रात्र निळ्या रंगाची

मी कवळुन घेता अंधाराला माझ्या

विसरूनिया जाते ओळख अस्तित्वाची

झिरपते चांदणे मंद मंद श्वासात

उतरते क्षितिज घेऊन चंद्र डोळ्यांत

बोलवता कुठला पैलतीर पायांना

तरळते अनामिक नशा गूढ रस्त्यांची

आकाशमितीचे स्पंदन अंगी येते 

मन गोठुनिया हृदयाशी गोळा होते

मी हरवुन जातो सृष्टीच्या रंगात

अन् अलगद नेतो काळ मला डोहाशी

अस्तित्वाच्या पलीकडल्या जगताचा

मी होऊन जातो भाग त्याच सृष्टीचा

स्वप्नांचा कोठे गाव लागतो तेथे

संबंध ठेवण्यापुरता मर्त्य जगाशी

मी रोज रोज त्या वेशीपर्यंत जातो

अन् तोच बंद दरवाजा तेथे असतो

मग कोण मला तेथुनिया ओढुन नेते?

परतीच्या वाटेवरती क्षितिजापाशी

रोज चालतो एकच प्रवास ऐसा

रात्रीच्या गर्भात हरवण्या जैसा 

मग ऐलतिरावर सूर्य उगवतो माझा

घेऊन मनीषा वास्तवात जगण्याची

आदित्य

किनारा किनारा

निळ्या सागराचा 

निळा गाज वारा

जुळू दे मनाशी

मनाचा किनारा

तुझा भास होतो,

तुझा श्वास होतो,

तुझे स्वप्न होतो,

शहारा शहारा

कधी सांजवेळी,

पहाटे अवेळी, 

तुझ्या आठवांचा

नभाचा इशारा

तुझ्या लाघवाचा

तुझ्या श्रावणाचा

उरी जन्म घेतो

सुगंधी धुमारा

तुझा हात हाती

निशी-गंध राती

सवे संथ अपुल्या

किनारा किनारा

आदित्य

तुकडे तुकडे

तू हरवलास की मीच हरवले होते

अन् श्रावणात ही धुंद बहरले होते

स्वप्नात काय तू फुंकर घालुन गेला,

बागेत फुलांनी स्वर्ग सजवले होते

त्या आठवणीची वीज लकाकत जाता

आषाढ घनाचे मेघ बरसले होते

मी तुझ्या तेवढ्या एका हाकेवरती

बाकीची नाती पूर्ण विसरले होते

क्षितिज ठेंगणे वाटत होते मजला,

काय न जाणो असे गवसले होते

मी जोडत असते तुकडे तुकडे आता,

या डोळ्यांतील जे स्वप्न विखुरले होते 

आदित्य

शब्द डोळ्यांत दाटले

काळजातल्या जखमांना मोकळे वाटले

ओठावरचे शब्द जसे डोळ्यांत दाटले

बोलुन गेल्या स्मृती जशी सत्याची भाषा

भावनांतले समुद्र खोटे पूर्ण आटले

अंधाऱ्या डोहात निरंतर मूक बापड्या

दुःखाचे निर्माल्य आसवांतुनी साठले

उभारलेले श्रध्देने मी देउळ जे जे

देव त्यातले दुनियादारी करुन बाटले

उधळुन गेले शब्दांना नियतीचे वादळ

अन् पुस्तकातले तुझे तेवढे पान फाटले

स्वप्ने ठरली वाळू मधले महाल माझे

लाटांनी ते विरता पुन्हा नवे थाटले

जगताना सापडले नाही क्षितिज जे कधी

मरता कोणी पैलतिरी ते सहज गाठले

आदित्य

पैलतीरी वाट पाहे

पैलतीरी वाट पाहे चेहरा भव संभ्रमाचा

अंतरी दररोज चाले खेळ सारा सावल्यांचा

संपता संपेचना वहिवाट पायाखालची अन

दूर जाई रोज थोडा वेध माझ्या मंदिराचा

कोण जाणे कोणत्या जन्मांस मी भोगून आलो

अन् किती जन्मांस अजुनी डाव आहे भोगण्याचा?

घोटला कित्येक वेळा जाणिवांचा श्वास माझ्या

शेवटी ज्वालामुखी उद्रेक झाला संगराचा

लागले आहे मनातुन प्रेम ओहोटीस आता

एकदा भरतीस यावा प्रीत सागर भावनांचा

रोज मी श्रीमंत होतो जाणता ‘ मी मर्त्य आहे!‘

रोज मी मार्गस्थ होतो देह यज्ञी तर्पणाचा

शेवटी ऐसे निघाले फूल सोडूनी तरुला

गंध मागाहुन निरंतर तेथ उरला अत्तराचा

आदित्य

निमित्त काही लागत नाही

उगाच काही खुळी कारणे सांगत नाही

तुला भेटण्या निमित्त काही लागत नाही

रोज नवे क्षण जुळूनी यावे तुझे नि माझे,

जुन्या आठवांवरी अताशा भागत नाही

काळ थिजूनी जातो तुझिया सोबत असता

मीच हरवतो असा की पत्ता लागत नाही

पाऊस येतो असा अवेळी मधेच अपुल्या

श्रावणही मग श्रावणापरी वागत नाही

तुझा किनारा अखंड लाभो या लाटांना

समुद्र माझा दुसरे काही मागत नाही

श्र्वासांची येतात जुळूनी गीते माझ्या

शब्दांना शोधावे आता लागत नाही

आदित्य