पैलतीरी वाट पाहे

पैलतीरी वाट पाहे चेहरा भव संभ्रमाचा

अंतरी दररोज चाले खेळ सारा सावल्यांचा

संपता संपेचना वहिवाट पायाखालची अन

दूर जाई रोज थोडा वेध माझ्या मंदिराचा

कोण जाणे कोणत्या जन्मांस मी भोगून आलो

अन् किती जन्मांस अजुनी डाव आहे भोगण्याचा?

घोटला कित्येक वेळा जाणिवांचा श्वास माझ्या

शेवटी ज्वालामुखी उद्रेक झाला संगराचा

लागले आहे मनातुन प्रेम ओहोटीस आता

एकदा भरतीस यावा प्रीत सागर भावनांचा

रोज मी श्रीमंत होतो जाणता ‘ मी मर्त्य आहे!‘

रोज मी मार्गस्थ होतो देह यज्ञी तर्पणाचा

शेवटी ऐसे निघाले फूल सोडूनी तरुला

गंध मागाहुन निरंतर तेथ उरला अत्तराचा

आदित्य