कधी सांजवेळी

कधी सांजवेळी तुझ्या आठवांच्या

नभी पावसाचे फुलोनी पिसारे

उठे दरवळूनी उरी गंध- लाघव

व्यापून अवघे मनीचे किनारे 

सरी कोसळाव्या जशा पावसाच्या

तसे तू मिठीतून भेटून जावे

उत्फुल्ल व्हावे, अंगी रुजावे,

गंधाळलेले शहारे शहारे 

असे ओघळावेस स्पर्शामधूनी

कवळून साऱ्या मुक्या जाणिवांना

जसे स्वर व्हावे उरी भावनांवर

बेभान ओथंबुनी रानवारे

सखे सोडूनी ये खुळ्या बंधनांना,

घेऊन स्वप्नील रंगी क्षणांना 

उभा वाट पाहे इथे एकटा मी

आणि एकटे गंध वेडे किनारे