भय इथले संपत नाही

डोळ्यांत उतरती चंद्र

पुनवेच्या क्षितिजावरूनी

पाझरती अश्रू नकळत

परसात चांदण्यामधुनी

सुकलेल्या पिंपळपानी

ओलेती धार उमटते

भय इथले संपत नाही

मज तुझी आठवण येते..

कोसळतो मेघ उपाशी

जन्मांचा जणू भुकेला

गहिवरतो जीव बिचारा

घन-चिंब उभा भिजलेला

अन साचत जाता डोही

ओढून मला ती नेते

भय इथले संपत नाही

मज तुझी आठवण येते..

अंधार वेदना हृदयी

घेऊन मुसाफिर निघतो

तेजाचा दिवा कुठेशी

शोधीत निरंतर फिरतो

अश्रूंच्या वाटेवर मग

आत्म्याशी ओळख होते

भय इथले संपत नाही

मज तुझी आठवण येते

स्वप्नांच्या गावी येतो

मन कवडा ईश्वर उठुनी

अतृप्त वास्तवामधल्या

तुटलेल्या काचा धरुनी

रंगीत आरसे जुळता

अस्तित्व बिलोरी उरते

भय इथले संपत नाही

मज तुझी आठवण येते.

आदित्य