कविता

कुठे जरासा अवघडलेला 

विचार येता घडते कविता

अव्यक्ताच्या डोहातुन मग

जिवंत अवखळ झरते कविता

बंद कुंद कोनाड्यामधुनी

एक स्वयंभू ठिणगी पडता

अंधाराच्या कडेकडेने 

प्रकाशणारी दिसते कविता

अतर्क्य अघटित लाटांवरूनी

स्वार होऊनी बळ जी देते

आयुष्याच्या वादळातली

जन्मजान्हवी ठरते कविता

सृजनाचे वरदान होऊनी

अशी लेखणी झरू लागते,

आईच्या उदरात जणू की

गर्भ होऊनी स्फुरते कविता

स्वप्नांच्या अन क्षितिजांच्याही

पल्याड मजला घेऊन जाते

आणिक माझ्या अस्तित्वाचे

रूप घेउनी फुलते कविता

अथांग काळ्या कागदावरी 

शब्द मनस्वी उधळण करता

अवकाशाच्या पटलावरती

नक्षत्रांची बनते कविता

तुटलेल्या हृदयाच्या तारा

जोडत जातो कसाबसा मी

आठवणींच्या पडद्याआडुन

रोज निरंतर झुरते कविता

नभात काळ्या अश्रू अवघे

पाऊस होऊन साठत जाता

बांध फुटावा नयनी तैसे

ढगातुनी कोसळते कविता

आदित्य