वास्तवातला पाऊस

आकाशातील घन मनकवडा
तृषार्त हृदयी चिंब बरसतो
वास्तवातला पाऊस नकळत
स्वप्नांमध्ये रोज झिरपतो

आभाळाचे पुसून काजळ
टिपूस गळती खाली जैसे
डोळ्यांमधला मेघ अचानक
चंद्र चांदण्यातुनी उतरतो

कधी घेउनी येतो वादळ
थेट धडकतो घरास माझ्या
कधी घालुनी हळूच फुंकर
वेदनेस माझिया हसवतो

ओले असुनी दिवस जाळतो
वेदनेतल्या आगीमधुनी
आणि कोरड्या राती देखिल
जागुन डोळ्यांतुनी भिजवतो

आज अपेक्षा, उद्या उपेक्षा
असूनही आशेचा मोहर
रोज नव्या अश्रूंच्या ठायी 
अंधाऱ्या रातीस बहरतो

पाऊस राती काजळवाती
लावून ओल्या चांदण्यामध्ये
मंतरलेला चंद्र पावसामध्ये
मिसळुन मंद उजळतो

घेऊन येतो पाऊस काही
स्मृतींस माझ्या तुझ्या सोबती
पाऊस सरता ओलाव्याचा
भास तेवढा मागे उरतो

आदित्य