रेशिमनाती

गुंतलो असा मी तुझ्यात लेऊन रेशिमनाती
श्वास तुझे श्वासात माझिया तरळुन जाती

धागा धागा जोडत जाई नाते अपुले
गुंफून नाजूक प्रेमबंध दोघांच्या हाती

शब्दांच्या पलीकडल्या विश्वामधली क्षितिजे
धुंद मीलनाच्या वर्षावामधुनी न्हाती

गर्दीमध्ये उरतो केवळ तुझ्यासवे मी
आणिक संवेदना तुझ्यातच मिसळुन जाती

तुझ्या पावसामध्ये भिजतो चिंब रोज अन
गंध ऋतूंचे फुलवी मोहक ओली माती

भेटतेस तू धुंद नशेची बनून कविता
जिवंत होऊन शब्द स्वतःचे गाणे गाती

स्वप्नामधल्या कुंद कोवळ्या तुझ्या कळ्यांची
स्फुरते गंधाळून नवी निशिगंधा राती

तू नसताना खिडकीमधला दिवा एकटा
विझतो जाळुन आसवांत भिजलेल्या वाती

आदित्य

सोडुनी गेलीस तू...

दाटुनी आले जरी डोळे तरी रडलोच नाही
सोडुनी गेलीस तू अन मी कुठे उरलोच नाही

घेउनी गेलीस माझ्या स्पंदनाचे मर्म सारे
जीव मागे राहिला पण मी पुन्हा जगलोच नाही.

पेटला वणवा उरी स्वप्नातल्या बागेत माझ्या
राख झालेली फुलांची  मी परी विझलोच नाही

उमगले नाही कधी कैसे जुळावे सूर अपुले
मूक नजरेतून आणिक मी तुला कळलोच नाही

वाट ती नव्हतीच अपुली चाललो जी एकट्याने
हट्ट होता एवढा मागे कधी वळलोच नाही

एकट्याची पाऊले कित्येक दिसली स्वैर मजला
गुंतलो गर्दीत त्या मी अन कधी सुटलोच नाही

गंध प्रेमाचाच केवळ होऊनी मी राहिलो पण
फूल होऊनी कधी अंगणी तुझ्या रुजलोच नाही

आदित्य