भावना

           भावनांना भाषेच्या, रंगाच्या मर्यादा नसतात. ते तर केवळ एक माध्यम आहे. पण मनातलं सांगायला काही canvas  नको का? कोणाचा चेहरा तर कोणाची शाई, कोणाचे रंग तर कोणाचे सूर.. असे या भावनांना अडकू देत नाहीत. त्या किना-यावर येउन उसळतातच. त्यांचे तुषार मग अशी काही गुंफण करतात की त्यांचा शिडकावा रखरखीत दगडांवर  ओलावा आणि मार्दव निर्माण करतो. इतका की कधीकधी हे कठीण कण स्वत:चे अस्तित्व विसरून या सागरात मिसळून जातात. या भावसागरात. ते आता स्वत: भावनांच्या हिंदोळ्यावर झुलून मुक्त आनंद घेत जातात. असाच एक कण, भारलेला पुन्हा परत येतो. त्याला आता त्याचा canvas  मिळाला असतो. किनारी अंकुरणारी हर एक पालवी, हर एक आकृती त्याला प्रेरणा देते. कोण अडवणार त्याला..!!!

            ही भावनांची लाट  झिंग आणणारी आहे. या लाटेवर थोडं खेळायला हवं. स्वत: ला विसरायला हवं. शब्द ,सूर आपोआप सुचत जातील. रंग आपोआप आकार घेतील. एका तरी भावनेला canvas मिळेल!!

-------आदित्य देवधर 

जगायचे..मरायचे

जगायचे आहे तरी रोज थोड़े मरायचे
मरायचे आहे तरी आज थोड़े जगायचे

कुणीच कोणाच्या व्यथेला उराशी न लावते 
स्वत:च ही आभूषणे लेउनी मिरवायचे

शहारलेल्या नील धारा किनारी खुणावती
दुरून ओंजळीतुनी मृगजळी बुडायचे

अजून आभाळातली चांदणी दूर भासते
अजून काळोखातुनी अंतरंगी जळायाचे

चितेत ओली लाकडे देह जाळीत शेवटी 
मरायचे एकाक्षणी मातीतुनी उरायचे

-------  आदित्य देवधर

तेरे नज़ारे की

हमें उम्मीद न थी तेरे नज़ारे की
क़यामत दीवानी थी तेरे नज़ारे की

गुजरा करे गलीसे तेरी ए हुस्न वाले
बुझा दो प्यास हमारी तेरे नज़ारे की

बेताब दिल की जुबाँ कैसे बयाँ करू मैं
एक झलक तो पिला दो तेरे नज़ारे की

एक बार मुस्कुराके देखो ज़रा इधर भी 
गीली हसीं बरसा दो  तेरे नज़ारे की

लो चले हम उठकर दुनियासे तुम्हारी
तमन्ना बंद आँखों में तेरे नज़ारे की

पाँव मेरे लडखडाये कभी राह चलते
यादे मिली पुरानी तेरे नज़ारे की

------आदित्य

सावलीचे सोहळे

मेघ काळे लाघवी प्रिये दाटले केसात तुझ्या
हे कुणाचे दूत बावरे धावले केसात तुझ्या

संधिकाळी साठतो नभी रोज चाफ्याचा चुरा
फूल होते पीतवर्णी माळले केसात तुझ्या

दाट आभाळातुनी असे होतसे थेंबास कधी
वाहुनी एकदा जसे नांदले केसात तुझ्या
 
शुद्ध ना गे राहते मला पांघरोनी केस तुझे
रेशमाचे स्पर्श कोवळे लाभले केसात तुझ्या

दाटता अंधार हा कधी दूर ना व्हावा मुळी 
या तमाच्या सावलीचे सोहळे केसात तुझ्या

------आदित्य देवधर

चंद्र झालो

मी वाट चांदण्याची शोधीत चंद्र झालो
माझ्या कलाकलांना सजवीत चंद्र झालो

कल्याण आळवीती ओल्या मधाळ राती
गंधार भाववेडा ऐकीत चंद्र झालो

खाणाखुणा तमाच्या शोधून सांगताना 
शुक्रास मी ललाटी भाळीत चंद्र झालो

शब्दात झाकलेल्या अर्थास तेज देण्या 
अंधार तेववोनी ऐटीत चंद्र झालो

होता सभोवताली बेधुंद रोषणाई 
रंगीत चंद्र झालो, धुंदीत चंद्र झालो 

रातीस पौर्णिमेच्या अंधार भोगणारी
पापी पिशाच्च प्रेते जाळीत चंद्र झालो

-------आदित्य देवधर

वाट पाहे दारावरी

गोठुनी व्यापे निराशेची हवा दारावरी  
वाट पाहे सांजवेळी पारवा दारावरी

सैल होता आठवांची गुंफलेली मालती 
गीत गाता थांबतो गे मारवा दारावरी 

हीच का ती वाट होती हीच का माझी कथा 
हीच का ती सांडणारी चांदवा दारावरी 

पेटला वैशाख येथे पेटवोनी प्राक्तना
कोठुनी आणू सुखाचा गारवा दारावरी

तेज ओले होत जाता निर्बली झाली धुनी
प्राण ताजे फुंकणारा बोलवा दारावरी

वाट पाहे जीव माझा कैक वर्षांपासुनी
येउनी गेला कुणाचा कारवा दारावरी?

------आदित्य देवधर