भावना

           भावनांना भाषेच्या, रंगाच्या मर्यादा नसतात. ते तर केवळ एक माध्यम आहे. पण मनातलं सांगायला काही canvas  नको का? कोणाचा चेहरा तर कोणाची शाई, कोणाचे रंग तर कोणाचे सूर.. असे या भावनांना अडकू देत नाहीत. त्या किना-यावर येउन उसळतातच. त्यांचे तुषार मग अशी काही गुंफण करतात की त्यांचा शिडकावा रखरखीत दगडांवर  ओलावा आणि मार्दव निर्माण करतो. इतका की कधीकधी हे कठीण कण स्वत:चे अस्तित्व विसरून या सागरात मिसळून जातात. या भावसागरात. ते आता स्वत: भावनांच्या हिंदोळ्यावर झुलून मुक्त आनंद घेत जातात. असाच एक कण, भारलेला पुन्हा परत येतो. त्याला आता त्याचा canvas  मिळाला असतो. किनारी अंकुरणारी हर एक पालवी, हर एक आकृती त्याला प्रेरणा देते. कोण अडवणार त्याला..!!!

            ही भावनांची लाट  झिंग आणणारी आहे. या लाटेवर थोडं खेळायला हवं. स्वत: ला विसरायला हवं. शब्द ,सूर आपोआप सुचत जातील. रंग आपोआप आकार घेतील. एका तरी भावनेला canvas मिळेल!!

-------आदित्य देवधर