तेजाची गाथा

काळ्या करड्या ओंजळीतुनी

अर्घ्य वाहतो डोंगरमाथा

भव्य ललाटी निळ्या नभावर

पूर्वेला तेजाची गाथा

पहाटवारा होई भैरव

वाजविताना वेणू रानी

सळसळणाऱ्या झाडांमधुनी

सूर-भैरवी पानोपानी

नव्या जगाचे, उत्साहाचे

जणू बारसे रात-दिनाचे

केशर, पिवळे आणि तांबडे

रंग उधळती उल्हासाचे

चाले क्षितिजावरी तयारी

यज्ञ उषेचा मंगल होवो

तिमिराची देताच आहुती

ज्ञानसूर्य नित तळपत राहो

असंख्य किरणे घेऊन येतील

चाहुल अवघ्या उत्कर्षाची

फूल, पाखरे डोलत डोलत

गीते गातील आनंदाची

उजळून जाता दिगंत मंडळ

उजळुन सारे नवे जुने,

दिवसाची सुरुवात सुमंगल

होता जुळतील मने मने

आदित्य

पाऊस ओला..

श्रावणातला मेघ अजूनी

डोक्यावरूनी सरला नाही

पाऊस हल्लीचा आताशा

इतका ओला उरला नाही

मोरपंख फिरवून नभातुन

जरी जाहली कृष्ण संगती

तरी आज राधेस कुठेही

कृष्ण बापडा दिसला नाही

साद घालती कधी कवडसे,

कधी सरींचे थेंब परंतु

गाणे गुणगुणणारा कोकिळ

पानांमधुनी फिरला नाही

अंगणातला पाऊस झाला

डबक्यामधला गढूळ पारा

तिथेच उरला आणि साचला

परी कधी ओसरला नाही

सुकलेल्या वेळूचा पावा

आकस्मित अवकाळी भिजला

श्वास फुंकला असला तरीही

सूर मोकळा खुलला नाही

चंद्र, सूर्य, निस्तेज चांदण्या

लपंडाव मेघांशी करती,

राज्य चालता अंधाराचे

दिवा कुठेही दिसला नाही

सुकायला जरी आला पिंपळ

स्वप्नांचा अन विश्वासाचा

ओलाव्याचा पाऊस कोठे

जरासुद्धा गहिवरला नाही

आदित्य

पाऊस थोडा

सोबत माझ्या तुझ्या असावा पाऊस थोडा

छत्रीतुन हळुवार गळावा पाऊस थोडा

कोसळून गेल्यावर सुध्दा आठवणींच्या

शहाऱ्यातुनी अजुन उरावा पाऊस थोडा

तुझ्या नि माझ्या मधले अवघडलेले अंतर

मिटवाया दररोज पडावा पाऊस थोडा

ऋतूगंध कोवळा नि हिरवा लेऊन अंगी

प्रेमाच्या मातीत रुजावा पाऊस थोडा

रूक्ष कोरड्या जमिनीवर सुकलेल्या बागा

भिजण्यापुरता तरी असावा पाऊस थोडा

आठवणींचे घेऊन वारे धुंद मोसमी,

तुझ्या ऋतूतुन रोज भिजावा पाऊस थोडा

आदित्य

वाट प्रीतीसंभवाची रोज मी पाहू किती

भेटण्यासाठी बहाणे सारखे आणू किती

आपल्यातले अंतर

तू जरी नसलीस येथे,
मी तुझ्यापाशीच आहे
आपल्यातले अंतर केवळ
सांगण्यापुरतेच आहे

तू मला दिसतेस सध्या
रोज कोठेही अचानक

मला वाटते जे..

मला वाटते जे, तुला वाटते का,

कधी दुःख माझे उरी दाटते का?

असो सर्व काही, तरी प्रश्न पडतो..

कमी आज काहीतरी राहते का?

दिवास्वप्न माझे तुझ्या सोबतीचे

कधी वास्तवाचे, खरे भासते का?

मनातील माझ्या मुक्या भावनांचे,

तळे अंगणाशी कधी साठते का?

निळ्या सांजवेळी उभी स्तब्ध राधा..

निळ्या कृष्ण-वेणूसवे डोलते का?

पहाटे पहाटे तुला जाग येता,

स्मृती चिंब स्वप्नातली लाजते का?

कधी आज पुन्हा नव्यानेच अपुली,

नवी भेट व्हावी, असे वाटते का?

आदित्य

भरारी

मायेच्या पंखा खाली

एक पिल्लू होते छान

छोट्याश्या घरट्यामधला

आईचा तो अभिमान

आनंदे उद्भवणारा

नितदिनी असावा सण

चोचीने घास भरविता

ममतेची हो उजवण

इवल्याश्या पंखांखाली

बळ असोत वात्सल्याचे

घालील गवसणी ऐसी

की कळस खुजे गगनाचे

गरुडाची उंच भरारी

घेऊन दिले आव्हान

इवलासा तोच विहंग

उंचावून गेला मान

ममतेचा पाऊस येथे

आनंदाने पाझरतो

कीर्तीची , उत्कर्षाची

रुजवात निरंतर करतो

आदित्य

आणि तू..

एक कॉफी, एक सिगरेट,

एक संध्याकाळ आणि तू

गरम गरम वाफाळलेल्या

गंधामध्ये विरघळलेल्या

थोडी कडवट थोडी गोड

चवीप्रमाणे आयुष्यातुन

डोकावणारी, गहिवरणारी, 

रेंगाळणारी आठवण तू

कॉफीच्या वाफेवर होतो

स्वार धूर अन एकच झुरका

पुरतो, झुरतो आणिक केवळ

आठवणींचा पिक्चर उरतो

तिथेच रुजते एकटीच जळणारी

माझी नशा नशा तू

शब्द उमटती, शब्द घसरती

भाव बिलोरी कागदावरी

अन कॉफीच्या वाफेसोबत

अश्रू झरता पावसापरी,

ओल्या ओल्या शाईमधली

अव्यक्ताची कविता तू

खेळ बिलंदर करुनी सारे 

रंग पसरती संध्याकाळी

तुझे हासणे, तुझे लाजणे,

कॉफीसोबत गुणगुणणारे

वाफेमधला स्पर्श जरासा

अंगी अंगी दरवळणारे

आयुष्याचे गाणे तू

आदित्य

भेट अशी तू मला

भेट अशी तू मला की क्षण तो पुरेल मजला जगण्यासाठी

वाट तुझी मी बघेन पुन्हा पुन्हा भेटी घडण्यासाठी

ताजा आहे अजूनही तो स्पर्श तुझा अन सुगंध फुलवा

जपून ठेवीन काळजात मी आठवणीतुन झुरण्यासाठी

विचारले नाहीच तुला मी 'येशिल का तू सोबत माझ्या'

वाट परी पाहिली तशी मी उत्तर मजला कळण्यासाठी

शब्द कोरड्या कळ्याच उरल्या काळजातली घरे बनूनी

बंद पाकळ्या आतुर साऱ्या मोहरुनी उलगडण्यासाठी

दुःख तेवढे नाही की तू नाहीस माझ्या नशिबी आता

दुःख एवढे मात्र जरासा वेळ लागला कळण्यासाठी

आदित्य

दिव्य दिवाळी

तिमिर पसरला अथांग अपुल्या अवतीभवती

दहा दिशांतुन कैक क्षणांच्या असंख्य राती

प्रकाशमहिमा उजळुन येता काळोखातुन

अंधाराला सोबत अवघ्या आयुष्यातुन

काळाच्याही पलिकडल्या सृष्टीला व्यापुन

खेळ चालतो काळोखाचा उजेड झाकुन

सूर्य उगवतो अन मावळतो क्षितिजावरती

मिळून येती तेज-तमाची नवीन नाती

अंधःकारामुळेच आहे अर्थ दिव्याला

जळतो जेथे दिवा, उजळतो तिथे तमाला

लक्ष दिव्यांनी सजवू राती क्षणाक्षणांनी,

काळोखाच्या उसवू गाठी कणाकणांनी

असूदेत अंधार, तसाही असणारच तो

स्वतः स्वतःचा प्रकाश होता मार्ग गवसतो

अवसेला हो चंद्र, तळपता सूर्य सकाळी,

चला साजरी करू स्वयंभू दिव्य दिवाळी

आदित्य

तर्पण

तेजस्वी ज्योतीचे तर्पण 

हृदयातील भयसंभव डोही

उधळो तेजाची ओंजळ

अंधार जळेतो दिशांत दाही

असंख्य काळ्या गूढ सावल्या 

येतिलही अवसेच्या पायी

पेटो मग धगधगता वणवा

धडधडत्या श्वासांतच काही

अंधाऱ्या शहरात पेटुदे

रस्त्या रस्त्यावरती होळी

उगवूदे सूर्यास तुझ्यातील

उत्कर्षाची देऊन ग्वाही

तूच तुझा हो प्रकाश आणिक

तूच तुझ्या आत्म्याची ज्योती

उद्धाराचा मंत्र निरंतर

होवो अर्पण अनंत देही

अचल शुभंकर तेवत जा तू

कालातीत उजेड स्वयंभू

तूच तुझ्या सृष्टीचा त्राता

तूच तुझा आनंदाग्राही

आदित्य

खिडकीमधला पाऊस

अंधाऱ्या रातीस एकटा खिडकीतुन मी पाऊस बघतो

दूर कुठेशी गडगडणारा मेघ इथे डोळ्यातुन झरतो

टपटपणारे थेंब टपोरे नाचुन जाती जमिनीवरती

अन पानांवर ओघळ कुठल्या स्मृतींमधूनी तिथेच रमतो

काळ्या काळ्या नभी साचतो कुठे गुलाबी डोह अचानक

आणि उसळुनी केवळ माझ्यासाठी ओला चंद्र झिरपतो

मनपटलावर क्षणात एका वीज बिलोरी तडकुन जाता,

एकामागुन एक जुन्या जखमांना पुन्हा हुंदका फुटतो

प्रकाशसुद्धा ओला होतो रस्त्यावरच्या पाण्यामधुनी,

कातर कातर होऊन जाता अंधाऱ्या सावलीत विरतो

मोत्यांची लडिवाळ माळ जी एकेकाळी जपली होती

पावसात या एक एक मोती आता डोळ्यांतुन गळतो

खिडकीच्या काचेवर माझ्या धुके दाटते धूसर धूसर

आणिक ओल्या आठवणींचा पाऊस केवळ मागे उरतो

पाऊस अलगद भिजवुन जातो कवितेतील शब्दांना माझ्या

कवितेमधुनी तुला भेटण्यासाठी हल्ली पाऊस पडतो

आदित्य