जगण्याची ही मौज निराळी

जगण्याची ही मौज निराळी
मुक्त उडावे चिर आभाळी
तुडवून शिखरे उंच ढगांतील
लेऊन घ्यावे चंद्र कपाळी
हे जगण्याची मौज निराळी

हर रातीची नशा पिऊनी
अंधाराशी डाव मांडुनी
वळवू फासे मनाप्रमाणे
जिंकू अस्तित्वाची खेळी
हे जगण्याची मौज निराळी

झटणा-याचे हात बनू अन
उडणा-याचे पंख बनू
नाठाळांना वज्र बनोनी
हाणू दंडे भ्रष्ट कपाळी
हे जगण्याची मौज निराळी

एक वस्त्र भगवे अन हाती
निधडी शस्त्रे, निधडी छाती
मनगटावरी बांधून तारे
भिडू सर्वदा काळोखाशी.
हातावरच्या आखू रेषा
अमुच्या आम्ही, या आवेशा
मशाल देउ स्वातंत्र्याची
बंड उभारू चंडाळाशी
शपथ घेउनी अशी निघालो
आदित्याला स्मरून निघालो
लोळ वन्हीचे उडवून जाळू
घोर पिशाच्चे काळी काळी
हे जगण्याची मौज निराळी
तुडवून शिखरे उंच ढगांतील
लेऊन घ्यावे चंद्र कपाळी
जगण्याची ही मौज निराळी

---आदित्य देवधर

उम्मीद

मंजिलें लुटती गयीं और

फासलें भी बढ गए

चुटकीसी उम्मीद लेके

हौसलें फिर बन गए

शाख से पत्ते गिरे और
आँख से मोती गिरे
कुछ वहा मिट्टी बने और
कुछ बहारे बन गए

सह लिए हैं जुल्म इतने
बस तुम्हारी चाह में
दर्द से ऐसे जुड़े
हम-दर्द तेरे बन गए

ये कहाँकी बाढ़ है
जो ले न जाए कुछ कहीं
तेज ऐसी धार में बस
गम पुराने धुल गए

---- आदित्य देवधर 

जिंदगी

धूप में जलती जलाती और रुलाती जिंदगी
शाम को पलकोंके नीचे मुस्कुराती जिंदगी

दर्द में भीगी हुई बाती चिरागों में जले
इस बुझीसी जिंदगी को ही बुझाती जिंदगी  

रो रहा हो आसमाँ तब, जी उठे सारा जहां
बारिशों की धार में रोती भिगोती जिंदगी

एक ऐसा दिन भी आए जो जिए सालों कईं
एक ऐसी जिंदगी से दिल लगाती जिंदगी

रोशनी की ले सवारी, चल पडी जाने कहाँ
बंद मुठ्ठी से निकलके सांस लेती जिंदगी

---आदित्य

निर्माल्य

आता आलीच आहेस
तर हे निर्माल्य घेऊन जा

सुकलेल्या थंड कळ्या
थोड्या रिकाम्या करून जा

एक एक पाकळी आता
एक एक वेदना झाली आहे

बघ जमत असेल तर
थोडं ओझं कमी करून जा

----आदित्य देवधर 

प्रेम उपाशी

शब्दांच्या गर्दीत तेवढे 

प्रेम राहिले फक्त उपाशी
तरी हासतो चेहरा आणिक 

कोसळतो पाऊस मनाशी

झडून गेले शब्द पिसारे 

पान पान तुजला लिहिलेले
हळूच उलगडता ती पाने 

रिता  होतसे अभ्र उशाशी

अनोळखी नजरांची मजला 

सवय अताशा झाली आहे
शोधत बसतो गर्दीमधुनी 

दिसते का तू कुठे जराशी

काय म्हणोनी तुज मी मागू, 

तुझेच होते सारे काही
हृदय तेवढे फक्त असू दे 

तुझे एकटे माझ्यापाशी

काल अचानक दिसली मजला 

आठवणींचा वणवा उठला

ओळख पटता तुला तयाची 

चर्र जाहले खोल मनाशी

उरली आता पळे थोडकी 

असा निघालो सोडून तुजला
डोळ्यामधले चंद्र चांदणे 

गाळशील का जराजराशी

----आदित्य देवधर 

क्यूं चाहता है मन मेरा

क्यूं चाहता है मन मेरा

तितली बने, उड़के चले वो
बादलोंको चूमने और
भीग जाए मन मेरा
क्यूं चाहता है मन मेरा

सात रंगों में समाके
रंग की दुनिया बनाके
ले चले अपने परोंपे
रंग जान-ए  मन मेरा
क्यूं चाहता है मन मेरा

रोशनी की झील में, हर
शाम को डुबकी लगाके
बूँद किरनोंकी पिलाके
डूब जाए मन मेरा
क्यूं चाहता है मन मेरा

ले चला मैं रात के
रंगीन सितारे टिमटिमाते
बादलोंसे दूर, दुनिया
को बसाए मन मेरा
क्यूं चाहता है मन मेरा

-------आदित्य देवधर 

असेन मी ..

नसेन मी तुझ्यासवे
तरी तुला जपेन मी
तुझेच गीत होऊनी,
सुरांतुनी दिसेन मी.

मोहरेल अंग अंग,
येत सोहळा वसंत
रंग रंगुनी नवे
कळी कळी फुलेन मी

कृष्णकांत येत मेघ,
तहानली धरा भिजेल
थेंब थेंब होऊनी
उरातुनी झरेन मी

बीज एक अंकुरेल,
पालवी नवी फुटेल
स्पर्श कोवळे करून,
कोवळे हसेन मी

शेवटी उरेल काय,
श्वासही उडून जाय
सूर्य होऊनी स्वत:

तुझ्या तिथे असेन मी

इथे न मी, तिथे न मी
तरी तुला बघेन मी
शोधसी असा मला
कधी तुला कळेन मी?

---- आदित्य देवधर

एकदातरी

मजकडे बघायचेस वळून एकदातरी
दाखवायची मिजास म्हणून एकदातरी

वाद घालुनी बरेच रुसून जायचो मुळी
चोरुनी पहायचेस चुकून एकदातरी

तुझ्याच मैत्रिणीकडे बघून हासता कधी
राग राग व्हायचेस जळून एकदातरी

कितीकदा दिली तुला प्रिये तृषार्त हाक मी
मिठीत यायचेस विरघळून एकदातरी

भेटलो तुला जिथे तिथेच येत राहिलो
पुन्हा तशीच भेटशील म्हणून एकदातरी

आड आडुनी मला पहायचीस, जाणतो.
लाजुनी हसायचेस लपून एकदातरी

लिहीत राहिलो उदास, मूक प्रेमभावना
एक ओळ व्हायचेस हसून एकदातरी.

-----आदित्य देवधर