परछाई

परछाईयों से डरता हूँ
पर उनकेही संग रहता हूँ
कभी दूरसे कभी पासमे
उनकेही संग चलता हूँ

डर जाती है अंधेरेमे
परछाई, और छुप जाती है
दिया जलाके रिश्ता अपना
और उजागर करता हूँ

शाम डूबती परछाईको
ले जाएगी दूर जहां में
वही कही वो बस जाती है
मैं एक तनहा सो जाता हूँ

सूरज की परछाई भी
खो जाती है किसी शहर में
सूरज बन के उस सूरज को
कुछ परछाई दे देता हूँ

-- आदित्य 

गाफिल

डोळ्यांदेखत मनास चोरून नेले पुरते
हृदय आजच्या इतके गाफिल कधीच नव्हते

ठोका चुकला तेव्हा कळले धोका झाला
कटात हृदयाचे धडधडणे सामील  होते

रोज स्वत:ला समजावून मी सांगत असतो
रोज नेमकी नजर तिच्या नजरेशी भिडते

कसे कळेना हुरहुर वाटे हवी हवीशी
कसे कळेना तिचेच हसणे स्वप्नी दिसते

--आदित्य
 

ठेच

मनास माझ्या थांबायाला सांगत नाही
ठेच लागुनी पडलो तरीही लागत नाही

वारा वादळ पिउन निघालो सूर्य गिळाया
तसे एवढ्यानेच पुरेसे भागत नाही

शब्दांना मी भावनांमध्ये म्यान करवतो
परी धार पिंजऱ्यात राहणे मानत नाही

भूक जाळण्यासाठी इंधन नकोच आता
झॊप तशी भरलेल्या पोटी लागत नाही

सावर आता जरा स्वत:ला, रोज सांगतो
तोल फक्त सांभाळुन नुसते चालत नाही

मनस्वितेची गुलाम सवयी आणिक व्यसने
उपभोगुनही बुद्धी आता बाधत नाही

--- आदित्य
 

दिवे लागले

मूक मनाच्या अव्यक्ताला 

अस्तित्वाचे तेज लाभले 
अंधाराच्या पणतीमध्ये 

चैतन्याचे दीप लागले 

कर्माच्या पुण्याईवरती 

लकेर आशेची अवतरली 
काळ स्मृतीतुन मागे सरला, 

तमास जाळुन तेज दाटले  

उन्मेषाची ज्योत कोवळी 

मोहक सृजनाने थरथरली 
ओंजळीतुनी जणू स्वत:च्या 

आनंदाचे अर्घ्य पाजले 

स्वर्गातुनही तारे येती 

खेळ खेळण्या पृथ्वीवरती  

खळखळते तेजामृत अवघ्या

मनी मनी उस्फूर्त वाहिले

दीप उत्सवामध्ये येथे 

प्रत्येकाची ज्योत तेवते 
हृदयामधले गीत सांगते 

दिवे लागले दिवे लागले

--- आदित्य 

तरंग

खडा टाकता पाण्यामध्ये कितीक उठती तरंग तेथे
निळे बुडबुडे सोडुन जाती भूतकाळचे तवंग तेथे

गहिऱ्या पाण्यावरती येती आणिक जाती कितीक लाटा
घेऊन येती स्वप्नांना अन ठेऊन जाती उमंग तेथे

कधी वादळे कधी उन्हाळे कधी धुक्याचे खेळ निराळे
तरी धरूनी असेल आशा आयुष्याचा पतंग तेथे

कडू तिखट ताटाचे जेवण रोज लाभते यथेच्छ येथे
परी शोधतो दोन घडीचा खाऊ थोडा खमंग तेथे

अशी कोठली शर्यत येथे पळतो आहे सदा सर्वदा
जिथे थांबतो पळता पळता उभा ठाकतो तुरुंग तेथे

अंधाराच्या वलयामध्ये नव्या नशेने पेटून उठतील
हजार डोळे, हजार जिव्हा, हजार वृत्ती सवंग तेथे


--- आदित्य

 

कधी जायचे

भविष्य केवळ रेघांमध्ये सोडुन  गेली
असी कशी आशाच निराशा करून गेली

'कधी जायचे' स्वप्नामध्ये काळ म्हणाला
'उद्या' म्हणोनी वेळ आजची मारून नेली

लाखांचीही उरली नाही फिकीर मजला
पैशांनी नात्यांची जेव्हा चिता मांडली

भले रोज मी नीटनेटका असतो तरिही 
घडी मनाची रोजरोजची विस्कटलेली

कधी वेळ सांगून का येते कोणावरती
हयात सारी वाट तिची बघण्यातच गेली


--- आदित्य