विसर

धुंदीत फुलला पिसारा मनाचा
खुजा वाटताहे पसारा नभाचा
तुझा स्पर्श होता मन हे थरारे
जसा थेंब पाण्यावरी पावसाचा

गर्द नभ काळा मनी दाटलेला
वरुण  तयाची खूण झाकलेला
बरसला शुष्क कोरड्या धरेवर
चिंब भिजला जीव चातकाचा

दूर उभी ओली भिजलेली
मिठीस माझ्या आसुसलेली
मृदगंध स्वच्छंद  उन्मत्त होता
विसर पडला क्षणाक्षणाचा

पावसात रे  भिजता भिजता
ओला स्वर कानी रुणझुणता
मोती गालांवर ओघळता
टिपून घे हा क्षण प्रेमाचा

साक्ष द्यावया हाजिर सारे
अड़खळलेले श्वास सख्यारे
डोळे मिटूनी सावरला मग
धडधडता आवेग उराचा

सौख्य लाभले असे मला
सजवूनी  तव मोह  झुला
हिंदोळे घेताना  अलगद
विसर पडला क्षणाक्षणाचा

------- आदित्य देवधर