ग्रहण

कधी फाटलेला नभ माझ्या दिशेला
कधी थेंब परक्यास भिजवून गेला

मी वाट चाळलेली सोडून मुक्त झालो
पक्षी उडून गेला पिंजऱ्यात कोंडलेला

सोंगटी नसे उरली पटावरी तयाच्या
भिकारी तरी अपुले दान टाकून गेला

रातीस झोपलेली बद-जात माणसांची
मौनासवे तमाचे तो खेळ मांडून गेला

ओठांवरी उमटता तम-शब्द गूढ काही
ऐकून चंद्र भासे मजला ओशाळलेला

वाती जळून रात्री तेलात काजळीच्या
प्रकाशाने उपाशी अंधार चाख़लेला

सूर्यास झाकणारा छायेतुनी स्वत:च्या
कित्येक धुंद राती उजळून भोगलेला

ग्रहण लावणारा अवसेस फक्त मजला
मिरवुनी उधारीच्या तेजात गोठलेला

----- आदित्य देवधर